Szczoteczniczka rudobrzucha
Szczoteczniczka rudobrzucha[5] (Lophuromys sikapusi) – gatunek ssaka z podrodziny sztywniaków (Deomyinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w Afryce Zachodniej i Środkowej[4][6].
Lophuromys sikapusi[1] | |||
(Temminck, 1853)[2] | |||
Osobnik złapany w Sierra Leone | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Infrarząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | szczoteczniczka rudobrzucha | ||
Synonimy | |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
Zasięg występowania
Szczoteczniczka rudobrzucha występuje od Gwinei na wschód do Kamerunu, na północ od rzeki Sanaga, w tym w Sierra Leone, Liberii, południowej Ghanie, południowym Wybrzeżu Kości Słoniowej, południowym Togo, południowym Beninie i południowej Nigerii[7].
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1853 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck nadając mu nazwę Mus sikapusi[2]. Holotyp pochodził z Dabracom, na Złotym Wybrzeżu, w Ghanie[6].
Rewizja taksonomiczna grupy gatunkowej L. sikapusi wykazała, że L. sikapusi był ograniczony do zachodnio-środkowej Afryki do rzeki Sanaga (Kamerun), a L. ansorgei i L. angolensis zostały uznane za odrębne gatunki; zachodzi potrzba dalszej rewizji kompleksu gatunkowego L. sikapusi[7]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[7].
Etymologia
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 110–145 mm, długość ogona 58–75 mm, długość ucha 14–18 mm, długość tylnej stopy 20–25 mm; masa ciała 34–87 g[9].
Ekologia
Szczoteczniczka rudobrzucha występuje na gęsto porośniętych terenach trawiastych, polach i opuszczonych farmach, na bagnach i plantacjach. W lasach pierwotnych i wtórnych spotykany tylko na terenach pokrytych trawą i roślinami zielnymi, szczególnie otwartych[4][6].
Populacja
Szczoteczniczka rudobrzucha żyje na rozległym obszarze, w tym prawdopodobnie w kilku obszarach chronionych. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[4].