Tętnica biodrowa wewnętrzna
Tętnica biodrowa wewnętrzna (łac. arteria iliaca interna) – parzyste naczynie tętnicze zaopatrujące ściany i narządy miednicy, części płciowe zewnętrzne, okolicę kroczową i tylno-przyśrodkowy fragment uda. Jest jedną z dwóch gałęzi, na jakie tętnica biodrowa wspólna dzieli się przed stawem krzyżowo-biodrowym, na wysokości dolnego brzegu V kręgu lędźwiowego. Ku tyłowi towarzyszy jej żyła biodrowa wewnętrzna. Jej długość wynosi około 5 cm[1].
Gałęzie
Tętnica biodrowa wewnętrzna dzieli się na dwa pnie: przedni i tylny. Pień tylny kończy się w górnej części otworu kulszowego większego, odchodzą od niego wyłącznie gałęzie ścienne[1]:
- tętnica biodrowo-lędźwiowa;
- tętnica krzyżowa boczna górna;
- tętnica krzyżowa boczna dolna oraz
- tętnica pośladkowa górna.
Pień przedni oddaje zarówno gałęzie ścienne jak i szereg gałęzi trzewnych. Biegnie do przodu od mięśnia gruszkowatego i splotu krzyżowego, oddając gałęzie końcowe w dolnej części otworu kulszowego większego[1].
Gałęzie ścienne:
- tętnica zasłonowa,
- tętnica pośladkowa dolna,
Gałęzie trzewne:
- tętnica pępkowa,
- tętnica pęcherzowa dolna,
- tętnica nasieniowodu (wyłącznie u mężczyzny; czasem odchodzi z jednej z powyższych gałęzi trzewnych),
- tętnica maciczna (u kobiet),
- tętnica pochwowa (u kobiet, czasem odchodzi z tętnicy macicznej[2]),
- tętnica odbytnicza środkowa,
- tętnica sromowa wewnętrzna.
Przypisy
Bibliografia
- Bogusław Kazimierz Gołąb, Władysław Zygmunt Traczyk, Michał Karasek: Anatomia i fizjologia człowieka : podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1986, s. 162. ISBN 83-200-1075-6.
