Wybory powszechne w Peru w 2011 roku

Peruwiański parlament oraz prezydent, zgodnie z konstytucją, wybierani są na 5-letnią kadencję. Prezydent nie może ubiegać się o kolejną kadencję bezpośrednio po zakończeniu poprzedniej. Poprzednie wybory powszechne odbyły się 9 kwietnia 2006. W czasie głosowania w 2011 obywatele dokonywali wyboru prezydenta, pierwszego i drugiego wiceprezydenta (na liście razem z prezydentem), 130 deputowanych do Kongresu Republiki Peru oraz 5 deputowanych do Parlamentu Andyjskiego, ciała Andyjskiego Wspólnego Rynku.

Do udziału w wyborach prezydenckich zarejestrowanych zostało 11 kandydatów, każdy razem z dwoma kandydatami na stanowiska wiceprezydentów. Największe szanse na wygraną miało pięciu kandydatów:

• Ollanta Humala, reprezentujący koalicję Gana Perú oraz Peruwiańską Partię Nacjonalistyczną, były wojskowy i kandydat z wyborów w 2006
• Keiko Fujimori, reprezentująca partię Siła 2011, córka byłego prezydenta Alberto Fujimoriego, Pierwsza dama w latach 1994-2000 i deputowana do parlamentu
• Pedro Pablo Kuczynski, reprezentujący koalicję Alianza por el Gran Cambio, premier w latach 2005-2006
• Alejandro Toledo, reprezentujący partię Perú Posible, prezydent kraju w latach 2001-2006, były minister finansów
• Luis Castañeda, reprezentujący partię Solidaridad Nacional, alkad Limy w latach 2003-2010

Peruwiańska Partia Apristowska (APRA), partia urzędującego prezydenta Alana Garcíi, nie wysunęła własnego kandydata, udzielając poparcia kandydaturze Kuczynskiego^[1].

Głównymi tematami kampanii wyborczej była kwestia redukcji sięgającego 35% wskaźnika ubóstwa w społeczeństwie oraz utrzymanie stabilnego wzrostu gospodarczego z poprzednich lat. Główni kandydaci do urzędu szefa państwa przedstawili swoje programy wyborcze^[2].

Ollanta Humala, występujący w czasie wyborów w 2006 jako zwolennik radykalnych poglądów i bliski przyjaciel Hugo Cháveza, przyjął bardziej umiarkowaną postawę. Dalej odwoływał się do najuboższego elektoratu, jednak zrezygnował z części swoich wcześniejszych postulatów. Deklarował poszanowanie dla niezależności banku centralnego oraz respektowanie porozumienia o wolnych handlu ze Stanami Zjednoczonymi. Opowiadał się za wzmocnieniem roli państwa w gospodarce, w tym w takich sektorach jak przemysł wydobywczy, a także głosił konieczność zwiększenia podatku od dochodów dla zagranicznych firm działających w tym sektorze. Uzyskane w ten sposób dochody chciał redystrybuować pośród najuboższych. Zobowiązał się do zwiększenia wydatków na cele społeczne, w tym edukację i służbę zdrowia^[2].

Keiko Fujimori w czasie kampanii odwoływała się do polityki swego ojca. Podkreślała jego zasługi w walce z partyzantami ze Świetlistego Szlaku, a także sukcesy w polityce gospodarczej, jak niedopuszczenie do hiperinflacji i kryzysu gospodarczego. Opowiadała się za polityką wolnego rynku, uproszczeniem przepisów podatkowych i zmniejszeniem kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, a także za zdecydowaną walką z przestępczością, w tym podwyższeniem kar dla przestępców i budowę nowych więzień. W kwestiach społecznych deklarowała wolę poszerzenia ubezpieczenia zdrowotnego, poprawę warunków mieszkaniowych i sanitarnych oraz zwiększenie inwestycji w najbiedniejszych regionach kraju. Według jej przeciwników politycznych i części komentatorów, jednym z jej powodów startu miało być ułaskawienie ojca skazanego na 25 lat pozbawienia wolności za korupcję i łamanie praw człowieka^[2][3][4].

Pedro Pablo Kuczynski, były urzędnik w Banku Światowym i minister finansów, postrzegany był jako kandydat klasy średniej i bogatszych obywateli kraju. Jako potomek niemieckich migrantów i małżonek obywatelki USA, przez wiele przebywał poza krajem. W czasie kampanii zrezygnował z amerykańskiego obywatelstwa. Opowiadał się za liberalną polityką gospodarczą, decentralizacją władzy na rzecz samorządów lokalnych, obniżeniem podatków, a także wzrostem nakładów na edukację i poprawą bezpieczeństwa w kraju^[2][3].

Alejandro Toledo, odwołujący się do swego indiańskiego pochodzenia, z jednej strony postulował konieczność ochrony najuboższych, a z drugiej bronił swojej polityki wolnego rynku (m.in. porozumienie z USA) i zwiększania poziomu inwestycji zagranicznych w latach 2001-2006. Proponował wprowadzenie związków partnerskich dla par jednopłciowych. Choć przez pewien czas prowadził w sondażach wyborczych, stracił poparcie części biedniejszego elektoratu na rzecz Humali, a części bogatszych warstw społeczeństwa na rzecz Kuczynskiego^[2][3].

Luis Castañeda w czasie kampanii wyborczej odwoływał się do swoich sukcesów jako burmistrza stolicy, w tym realizacji wielu projektów infrastrukturalnych. W początkowej fazie kampanii w 2010 posiadał przewagę nad rywalami, jednak gdy nowe władze Limy zarzuciły mu przepłacenie za wiele inwestycji miejskich i ich słabe wykonanie, czemu ten zaprzeczył, jego notowania zaczęły spadać^[3].

W pierwszej turze wyborów 4 kwietnia 2011 najwięcej głosów uzyskał Ollanta Humala (31,7%), a następnie Keiko Fujimori (23,6%), Pedro Pablo Kuczynski (18,5%), Alejandro Toledo (15,6%) oraz Luis Castañeda (9,83%)^[5][6]. Ponieważ żaden z kandydatów nie uzyskał ponad 50% głosów, 5 czerwca 2011 przeprowadzona zostanie druga tura wyborów.

• Szczegółowe wyniki pierwszej tury wyborów prezydenckich:

W drugiej turze wyborów 5 czerwca 2011 Ollanta Humala zdobył 51,55% głosów, wygrywając z Keiko Fujimori. Urząd prezydenta obejmie 28 lipca 2011^[7].

Do Kongresu Republiki Peru dostało się 6 partii bądź koalicji wyborczych. Najwięcej mandatów (47) uzyskała koalicja Gana Perú, skupiona wokół Peruwiańskiej Partii Nacjonalistycznej Ollanty Humali. Drugie miejsce, z wynikiem 37 mandatów, zdobyła partia Siła 2011 na czele z Keiko Fujimori. Koalicja Perú Posible byłego prezydenta Toleda zajęła trzecie miejsce, zdobywając 21 miejsc w parlamencie. Na kolejnych miejscach uplasowała się koalicja Alianza por el Gran Cambio (12 mandatów), koalicja Solidaridad Nacional (9 mandatów) oraz Peruwiańska Partia Apristowska odchodzącego prezydenta Alana Garcii (4 mandaty)^[9].

Do Parlamentu Andyjskiego dostało się dwóch przedstawicieli koalicji Gana Perú oraz po jednym z koalicji Siła 2011, Alianza por el Gran Cambio oraz Perú Posible^[10].

• Szczegółowe wyniki wyborów parlamentarnych: