Złota wolność
Złota wolność – określenie swobód i przywilejów, przysługujących szlachcie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[1]. Ustrój ten czerpał w głównej mierze z filozofii Arystotelesa, religii katolickiej oraz praktyki Republiki Weneckiej[2]. Nazwa spopularyzowana w 1597 roku[3].
Historia
Wieleć mamy swobód w tej naszej koronie
Cóż gdy się nie staramy i nie dbamy o nie
Przeważa prywatnych pożytków chciwości
Bardziej dbamy o włości, a nie o wolności
Słobody niż swobody głowę nam mozolą
Niż złotą wolność bardziej złoto wolą
Początek praw gwarantujących w Polsce i Litwie niespotykaną w ówczesnej Europie wolność szlachecką stanowiły także artykuły henrykowskie spisane na sejmie elekcyjnym 20 maja 1573 roku, a następnie przedstawione do podpisania Henrykowi Walezemu jako warunek objęcia tronu Rzeczypospolitej.
Swobody religijne i wolność wyznania[5] gwarantował mieszkańcom Rzeczypospolitej Akt Konfederacji Warszawskiej z 28 stycznia 1573 roku.
W obronie tych swobód szlachta mogła zwoływać konfederacje lub rokosze[3] (prawo oporu).
Podstawowe prawa i przywileje
- nietykalność osobista (Neminem captivabimus nisi iure victum)
- władza sejmu (Nihil novi nisi commune consensu)
- wolność wyznawanej religii (Konfederacja warszawska)
- nietykalność majątkowa (Przywilej czerwiński)
- liberum veto
- wolna elekcja viritim
- wolność podatkowa[6]
- równość stanu szlacheckiego[7][8]