Zasłonak łuseczkowaty

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1816 Samuel Liljeblad nadając mu nazwę Agaricus pholideus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1838 Elias Magnus Fries, przenosząc go do rodzaju Cortinarius^[1].

Nazwę polską nadał Andrzej Nespiak w 1975 r^[2].

Kapelusz

Średnica 4-9 cm, kształt u młodych owocników stożkowaty, później dzwonkowaty i łukowaty, w końcu rozpostarty. Posiada szeroki i tępy garb. Brzeg kapelusza jest gładki, ostry, dość długo pozostaje podwinięty. U młodych owocników zwisają z niego resztki jasnobrązowej osłony. Powierzchnia jasnobrązowa, pokryta licznymi, ciemniejszymi łuseczkami o barwie od ochrowej do ciemnobrązowej^[3].

Blaszki

Wąsko przyrośnięte, szerokie. U młodych owocników są różowofioletowe, później jasnobrązowe, w końcu czerwonawobrązowe^[3].

Trzon

Wysokość 5-12 cm, grubość 8-16 mm, walcowaty lub beczułkowaty, początkowo pełny, później pusty. Powierzchnia barwy ochrowej, pokryta ciemnobrązowymi łuskami ułożonymi pierścieniowato. Zazwyczaj występuje pochodząca z resztek zasnówki strefa pierścieniowa, powyżej której trzon jest gładki, jasnoróżowofioletowy^[3].

Miąższ

Cienki, bladożółtobrązowy, tylko zaraz nad blaszkami w kapeluszu, oraz w najwyższej części trzonu bladoróżowofioletowy. Smak i zapach niewyraźny^[3].

Wysyp zarodników

Rdzawy. Zarodniki eliptyczne, szorstkie, o rozmiarach 6.5 8.5 × 5 6 μm^[4].

Występuje w Ameryce Północnej i w Europie^[4].

Rośnie na ziemi, w lasach liściastych, iglastych i mieszanych oraz na obrzeżu lasów, zawsze w towarzystwie brzóz: brzozy brodawkowatej i brzozy omszonej. Preferuje kwaśne gleby. Owocniki wytwarza od lipca do października^[2].

Grzyb jadalny^[3]. Żyje w mikoryzie z drzewami^[2].

Gatunek dość charakterystyczny, łatwy do odróżnienia od innych zasłonaków.