การแพร่สัญญาณ

การแพร่สัญญาณ หรือ การออกอากาศ (อังกฤษ: broadcasting) คือการกระจายสัญญาณภาพและเสียงไปสู่ผู้ชมตามพื้นที่ต่าง ๆ ผ่านสื่อสารมวลชน แต่โดยทั่วไปจะใช้รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า (คลื่นวิทยุ) ในรูปแบบหนึ่งต่อหลายคน^[1][2] การแพร่สัญญาณเริ่มต้นด้วยการแพร่สัญญาณเอเอ็ม สำหรับการกระจายเสียงวิทยุ ซึ่งได้รับความนิยมในการใช้งานในช่วงปี ค.ศ. 1920 ด้วยการที่เครื่องส่งสัญญาณจากหลอดสุญญากาศแพร่สัญญาณไปยังเครื่องรับสัญญาณ ก่อนหน้านี้การสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์ทุกรูปแบบ (ตั้งแต่วิทยุ, โทรศัพท์ และโทรเลข) เป็นแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ด้วยข้อความที่มีไว้สำหรับผู้รับคนเดียว คำว่า "การแพร่สัญญาณ" วิวัฒนาการมาจากวิธีการเกษตร ในการหว่านเมล็ดในไร่โดยการคัดเลือกพวกมันในวงกว้าง^[3] ต่อมาถูกนำมาใช้เพื่ออธิบายการแพร่กระจายข้อมูลอย่างกว้างขวางโดยสื่อสิ่งพิมพ์^[4] หรือโดยโทรเลข^[5] ตัวอย่างการนำไปใช้กับการส่งสัญญาณวิทยุ "หนึ่งต่อหลายคน" ของแต่ละสถานีให้กับผู้ฟังหลายคนปรากฏขึ้นเร็วมากตั้งแต่ปี ค.ศ. 1898 เป็นต้นมา^[6]

การแพร่สัญญาณผ่านอากาศมักเกี่ยวข้องกับวิทยุและโทรทัศน์ แม้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทั้งวิทยุและโทรทัศน์เริ่มส่งสัญญาณผ่านสายเคเบิล (โทรทัศน์ผ่านสายเคเบิล) ฝ่ายที่ได้รับอาจรวมถึงประชาชนทั่วไปหรือกลุ่มย่อยที่ค่อนข้างเล็ก ประเด็นคือทุกคนที่มีเทคโนโลยีและอุปกรณ์รับสัญญาณที่เหมาะสม (เช่น เครื่องรับวิทยุหรือโทรทัศน์) สามารถรับสัญญาณได้ สาขาการออกอากาศ รวมถึงบริการที่รัฐบาลจัดการ เช่น วิทยุสาธารณะ วิทยุชุมชน โทรทัศน์สาธารณะ วิทยุเชิงพาณิชย์ของเอกชน และโทรทัศน์เชิงพาณิชย์ ประมวลกฎหมายของรัฐบาลกลางสหรัฐ หัวข้อที่ 47 ตอนที่ 97 นิยาม "การแพร่สัญญาณ" ว่าเป็น "การส่งสัญญาณให้ประชาชนทั่วไปได้รับไม่ว่าจะโดยตรงหรือโดยอ้อม"^[7] การส่งสัญญาณโทรคมนาคมแบบส่วนตัวหรือแบบสองทางไม่มีคุณสมบัติตามนิยามนี้ ตัวอย่างเช่น ผู้ให้บริการวิทยุสมัครเล่น และวิทยุคลื่นความถี่ ไม่ได้รับการอนุญาตให้ออกอากาศ ตามนิยาม "การส่งสัญญาณ" และ "การแพร่สัญญาณ" นั้นไม่เหมือนกัน

การส่งรายการวิทยุและโทรทัศน์จากสถานีวิทยุหรือโทรทัศน์ไปยังเครื่องรับที่บ้านโดยคลื่นวิทยุ เรียกว่า "ผ่านอากาศ" (อังกฤษ: Over the air; ชื่อย่อ: OTA) หรือการแพร่สัญญาณภาคพื้นดิน และในประเทศส่วนใหญ่ต้องมีใบอนุญาตประกอบกิจการการแพร่สัญญาณ การส่งสัญญาณโดยใช้ลวดหรือสายเคเบิล เช่น โทรทัศน์ผ่านสายเคเบิล (ซึ่งส่งสัญญาณจากสถานีผ่านอากาศด้วยความยินยอม) ยังได้รับการพิจารณาออกอากาศ แต่ไม่จำเป็นต้องมีใบอนุญาต (แม้ว่าในบางประเทศจะต้องมีใบอนุญาต) ในยุค 2000 การส่งสัญญาณของรายการโทรทัศน์และวิทยุผ่านเทคโนโลยีดิจิทัลแบบส่งต่อเนื่อง ก็ได้รับการกล่าวถึงมากขึ้นว่าเป็นการแพร่สัญญาณเช่นกัน