โทรทัศน์ภาคพื้นดิน
โทรทัศน์ภาคพื้นดิน (อังกฤษ: Terrestrial television) เป็นประเภทของการออกอากาศโทรทัศน์ที่สัญญาณโทรทัศน์ถูกส่งโดยคลื่นวิทยุจากเครื่องส่งสัญญาณภาคพื้นดิน (บนพื้นโลก) ของสถานีโทรทัศน์ ไปยังเครื่องรับโทรทัศน์ที่มีสายอากาศ คำว่า ภาคพื้นดิน นั้น พบได้ทั่วไปในทวีปยุโรปและแถบลาตินอเมริกา ในขณะที่ในสหรัฐจะเรียกว่า โทรทัศน์ออกอากาศ หรือ โทรทัศน์ผ่านเสาอากาศ (อังกฤษ: Over-the-air television; ชื่อย่อ: OTA) คำว่า "ภาคพื้นดิน" ใช้เพื่อแยกความแตกต่างของการออกอากาศโทรทัศน์ประเภทนี้จากเทคโนโลยีที่ใหม่กว่า เช่น โทรทัศน์ผ่านดาวเทียม (การออกอากาศผ่านดาวเทียมโดยตรง หรือ DBS) ซึ่งสัญญาณโทรทัศน์จะถูกส่งไปยังเครื่องรับจากดาวเทียม, โทรทัศน์ผ่านสายเคเบิล ซึ่งสัญญาณจะถูกส่งไปยังเครื่องรับผ่านสายเคเบิล และไอพีทีวี ซึ่งรับสัญญาณผ่านทางอินเทอร์เน็ตสตรีม หรือบนเครือข่ายที่ใช้อินเทอร์เน็ตโพรโทคอล สถานีโทรทัศน์ภาคพื้นดินจะออกอากาศทางช่องโทรทัศน์ที่มีความถี่ระหว่าง 52 ถึง 600 เมกะเฮิรตซ์ ในย่านความถี่ VHF และ UHF เนื่องจากคลื่นวิทยุในแถบเหล่านี้เคลื่อนที่ตามแนวสายตา การรับสัญญาณจะถูกจำกัดด้วยขอบภาพที่มองเห็นได้ในระยะทาง 40-60 ไมล์ (64-97 กิโลเมตร)
โทรทัศน์ภาคพื้นดินเป็นเทคโนโลยีแรกที่ใช้ในการออกอากาศโทรทัศน์ บีบีซีเริ่มออกอากาศในปี ค.ศ. 1929 และในปี ค.ศ. 1930 สถานีวิทยุหลายแห่งมีผังรายการสำหรับทดลองออกอากาศทางโทรทัศน์เป็นประจำ อย่างไรก็ตาม ระบบการทดลองในช่วงต้นเหล่านี้ยังมีคุณภาพของภาพไม่เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของประชาชน เนื่องจากเทคโนโลยีโทรทัศน์เครื่องกล และโทรทัศน์ก็ไม่แพร่หลาย จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ด้วยการกำเนิดของเทคโนโลยีโทรทัศน์สแกนอิเล็กทรอนิกส์ ธุรกิจการออกอากาศทางโทรทัศน์เป็นไปตามรูปแบบของเครือข่ายวิทยุ กับสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นในเมืองที่มีเครือข่ายโทรทัศน์ ทั้งเชิงพาณิชย์ (ในสหรัฐ) หรือควบคุมโดยรัฐบาล (ในยุโรป) เพื่อให้บริการเนื้อหา การออกอากาศทางโทรทัศน์มีสีดำและสีขาวจนกระทั่งเปลี่ยนเป็นโทรทัศน์สีในช่วงทศวรรษ 1950 และ1960[1]
ไม่มีวิธีอื่นในการส่งสัญญาณโทรทัศน์ จนกระทั่งทศวรรษ 1950 ซึ่งเป็นมีจุดเริ่มต้นของโทรทัศน์ผ่านสายเคเบิลและระบบเสาอากาศโทรทัศน์ชุมชน (CATV) โดยระบบเสาอากาศโทรทัศน์ชุมชนนั้น ในตอนแรกมีเพียงสัญญาณออกอากาศภาคพื้นดินอีกครั้งเท่านั้น ด้วยการนำมาใช้สายเคเบิลอย่างกว้างขวางทั่วสหรัฐในทศวรรษ 1970 และ 1980 การรับชมโทรทัศน์ภาคพื้นดินจึงเริ่มลดลง ในปี ค.ศ. 2018 คาดว่ามีเพียงประมาณ 14% ของครัวเรือนสหรัฐเท่านั้นที่ยังคงใช้ใช้เสาอากาศอยู่[2][3] อย่างไรก็ตาม ในภูมิภาคอื่น ๆ โทรทัศน์ภาคพื้นดิน ยังคงเป็นวิธีการรับสัญญาณโทรทัศน์ที่คนส่วนใหญ่ต้องการอยู่ และมีการประเมินโดยดีลอยต์ทูชโทมัตสุในปี 2020 พบว่า มีอย่างน้อย 1.6 พันล้านคนในโลก ที่รับสัญญาณโทรทัศน์ผ่านโทรทัศน์ภาคพื้นดิน[4] และประเทศที่รับชมโทรทัศน์ภาคพื้นดินที่ใหญ่ที่สุดคือประเทศอินโดนีเซีย ซึ่งมีผู้ชมทั้งหมด 250 ล้านคน
โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบแอนะล็อก
ทวีปยุโรป
หลังจากการประชุม ST61 ความถี่ยูเอชเอฟถูกใช้ครั้งแรกในสหราชอาณาจักรในปี ค.ศ. 1964 ด้วยการแนะนำของช่องบีบีซีทู และช่องวีเอชเอฟถูกเก็บไว้ในระบบเก่า 405 เส้น ในขณะที่ยูเอชเอฟใช้สำหรับการออกอากาศในระบบ 625 เส้น (ซึ่งภายหลังใช้สีแพล) การแพร่ภาพโทรทัศน์ในระบบ 405 เส้น ยังคงดำเนินต่อไปหลังจากมีการเปิดตัวรายการบนโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบแอนะล็อก 4 รายการในย่านความถี่ยูเอชเอฟ จนกระทั่งเครื่องส่งสัญญาณ 405 เส้นเครื่องสุดท้ายปิดใช้งานในวันที่ 6 มกราคม ค.ศ. 1985 วีเอชเอฟในย่านความถี่ระดับ 3 ถูกใช้ในประเทศอื่น ๆ ทั่วยุโรปเพื่อออกอากาศสีแพล จนกระทั่งมีการวางแผนและทำการเปลี่ยนผ่านสู่โทรทัศน์ระบบดิจิทัล
ความสำเร็จของทีวีแอนะล็อกทั่วยุโรปแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ แม้ว่าแต่ละประเทศจะมีสิทธิ์ในการใช้ความถี่จำนวนหนึ่งตามแผน ST61 แต่ก็ไม่ได้เปิดให้บริการทั้งหมด
สหรัฐ
ในปี ค.ศ. 1941 มาตรฐานเอ็นทีเอสซีตัวแรกถูกนำเสนอขึ้นโดยคณะกรรมการระบบโทรทัศน์แห่งชาติ มาตรฐานนี้กำหนดรูปแบบการส่งสัญญาณสำหรับภาพขาวดำที่มีความละเอียดในแนวตั้ง 525 เส้นที่ 60 ฟิลด์ต่อวินาที ในช่วงต้นทศวรรษ 1950 มาตรฐานนี้ถูกแทนที่ด้วยมาตรฐานที่เข้ากันได้ย้อนหลังสำหรับโทรทัศน์สี มาตรฐานเอ็นทีเอสซีนั้นถูกใช้กับทีวีแอนะล็อกเฉพาะในสหรัฐและประเทศญี่ปุ่น จนกระทั่งมีการเปิดตัวโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล ถึงแม้ปัจจุบัน ประเทศเม็กซิโกได้ยุติการออกอากาศโทรทัศน์ระบบแอนะล็อกทั้งหมด รวมถึงสหรัฐและประเทศแคนาดาได้ปิดสถานีโทรทัศน์ระบบแอนะล็อกเกือบทั้งหมดไปแล้ว แต่มาตรฐานเอ็นทีเอสซียังคงถูกใช้ในกลุ่มประเทศแถบลาตินอเมริกา ในขณะที่ทดสอบแพลตฟอร์มทีวีดิจิทัลของพวกเขา[5]
ในช่วงปลายยุค 90 และต้นยุค 2000 คณะกรรมการระบบโทรทัศน์ขั้นสูงพัฒนามาตรฐานเอทีเอสซีขึ้น สำหรับใช้ในการส่งสัญญาณทีวีดิจิทัลความละเอียดสูง ในที่สุดมาตรฐานนี้ก็ถูกนำไปใช้ในหลาย ๆ รัฐในสหรัฐ รวมถึงประเทศแคนาดา สาธารณรัฐโดมินิกัน ประเทศเม็กซิโก ประเทศเอลซัลวาดอร์ ประเทศกัวเตมาลา และประเทศฮอนดูรัส อย่างไรก็ตาม 3 ประเทศสุดท้ายทิ้งระบบนี้ไว้ในความโปรดปรานของบริการออกอากาศภาคพื้นดินแบบรวมระหว่างประเทศ[6][7]
โทรทัศน์ภาคพื้นดินในทวีปอเมริกาทำงานบนช่องสัญญาณแอนะล็อก 2 ถึง 6 (VHF ย่านความถี่ต่ำ 54 - 88 MHz หรือที่รู้จักกันในชื่อ ย่านความถี่ระดับ 1 ในยุโรป), 7 ถึง 13 (VHF ย่านความถี่สูง 174 ถึง 216 MHz หรือที่รู้จักในชื่อ ย่านความถี่ที่ 3) และ 14 ถึง 51 (ย่านความถี่โทรทัศน์ UHF 470 ถึง 698 MHz หรือที่รู้จักในชื่อ ย่านความถี่ที่ 4-5) ต่างจากการส่งสัญญาณแบบแอนาล็อกของหมายเลขช่องในมาตรฐาน ATSC ซึ่งไม่สอดคล้องกับความถี่วิทยุ แต่จะมีการกำหนดช่องเสมือน สำหรับเป็นส่วนหนึ่งของข้อมูลอภิพันธุ์สำหรับเอทีเอสซีสตรีม เพื่อให้สถานีโทรทัศน์สามารถส่งผ่านความถี่ใด ๆ ก็ได้ แต่ยังคงแสดงหมายเลขช่องเดียวกัน[8] นอกจากนี้เครื่องรับและส่งสัญญาณโทรทัศน์สำหรับออกอากาศฟรี สามารถนำมาใช้ใหม่เพื่อกระจายสัญญาณโทรทัศน์ภาคพื้นดินโดยใช้ช่องสัญญาณที่ไม่ได้ใช้เพื่อให้ครอบคลุมพื้นที่ที่มีการรับสัญญาณเล็กน้อย[9]
ช่องโทรทัศน์ระบบแอนะล็อก 2-6, 7-13 และ 14-51 ใช้เฉพาะสำหรับสถานีวิทยุกระจายเสียงกำลังต่ำในสหรัฐ ช่อง 52-69 ยังคงใช้งานโดยสถานีที่มีอยู่บางสถานี แต่ช่องเหล่านี้จะต้องว่างหาก บริษัทโทรคมนาคมแจ้งให้สถานียกเลิกคลื่นสัญญาณนั้น โดยในแผน สัญญาณโทรทัศน์ออกอากาศจะถูกส่งด้วยโพลาไรซ์แนวนอน
ทวีปเอเชีย
การออกอากาศทางโทรทัศน์ภาคพื้นดินในทวีปเอเชียเริ่มต้นในปี ค.ศ. 1939 ในประเทศญี่ปุ่น ผ่านการทดลองที่ดำเนินการโดยสถาบันเทคโนโลยีการกระจายเสียงของเอ็นเอชเค อย่างไรก็ตาม การทดลองเหล่านี้ต้องหยุดชะงักลงกะทันหันจากการเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สองในมหาสมุทรแปซิฟิก วันที่ 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1953 ช่องเอ็นเอชเคเจเนอรัลทีวีเริ่มออกอากาศ เมื่อวันที่ 28 สิงหาคม ค.ศ. 1953 บรรษัทเครือข่ายนิปปงเทเลวิ เปิดตัวนิปปงเทเลวิ สถานีโทรทัศน์เชิงพาณิชย์แห่งแรกในเอเชีย ในประเทศฟิลิปปินส์ ระบบการแพร่ภาพกระจายเสียงอัลโต (ปัจจุบันคือ เอบีเอส-ซีบีเอ็น คอร์ปอเรชั่น) ได้เปิดตัวสถานีโทรทัศน์ภาคพื้นดินเชิงพาณิชย์แห่งแรกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คือ ดีแซคทีวี เมื่อวันที่ 23 ตุลาคม ค.ศ. 1953 โดยความช่วยเหลือของบริษัทวิทยุแห่งสหรัฐ (RCA)
ประเทศไทย
ในประเทศไทยเคยมีความพยายามในการจัดตั้งกิจการโทรทัศน์ครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2474 โดยติดต่อเพื่อขอความช่วยเหลือในการจัดหาอุปกรณ์โทรทัศน์ แต่ถูกยกเลิกไปหลังการปฏิวัติสยาม พ.ศ. 2475 ต่อมาในปี พ.ศ. 2493 ได้มีการนำเสนอโครงการจัดตั้งวิทยุโทรภาพแก่สภาผู้แทนราษฎร แต่ถูกตีตก จากนั้นก็เริ่มมีการแพร่ภาพโทรทัศน์ในไทยครั้งแรกในการแสดงของวงดนตรีกรมประชาสัมพันธ์ เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2495 ทำให้สื่อมวลชนได้นำเสนอโทรทัศน์ในเวลาต่อมา ก่อนที่ 3 ปีต่อมาจะเริ่มออกอากาศเชิงพาณิชย์ของสถานีโทรทัศน์แห่งแรกของไทย ในระบบวีเอชเอฟ 525 เส้น 30 อัตราภาพ ภาพขาวดำ ทางช่องสัญญาณที่ 4 ภายใต้ชื่อ สถานีโทรทัศน์ไทยทีวีช่อง 4 บางขุนพรหม (ปัจจุบันคือ ช่อง 9 เอ็มคอตเอชดี) ต่อมาในวันที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2510 ได้เริ่มออกอากาศสถานีโทรทัศน์สีช่องแรกของไทย ด้วยระบบแพร่ภาพ 625 เส้น 25 อัตราภาพ ภายใต้ชื่อ สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 (ปัจจุบันคือช่อง 7 เอชดี)
แต่เนื่องจากสถานีโทรทัศน์ส่วนใหญ่อยู่ภายใต้การกำกับดูแลของรัฐบาล เพราะสถานีโทรทัศน์ที่เอกชนดำเนินงานก็มีการทำสัมปทานกับหน่วยงานภาครัฐ ทำให้ประชาชนเชื่อว่ามีการที่รัฐบาลใช้อำนาจบิดเบือนข้อมูลข่าวสารในเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ และประชาชนไม่ได้รับรู้ความจริงที่เกิดขึ้นของเหตุการณ์ดังกล่าว รัฐบาลชุดต่อมาจึงเปิดประมูลสัมปทานการดำเนินงานสถานีโทรทัศน์เสรีขึ้น เป็นสถานีโทรทัศน์ระบบยูเอชเอฟแห่งแรกของไทย ภายใต้ชื่อ สถานีโทรทัศน์ไอทีวี (ปัจจุบันคือสถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส) จากนั้นในปี พ.ศ. 2556 กสทช. ได้เริ่มประมูลโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล และออกอากาศเชิงพาณิชย์ในช่วงกลางปี พ.ศ. 2557 สถานีโทรทัศน์ทั้ง 6 ช่องเดิมจึงได้เริ่มยุติการออกอากาศโทรทัศน์ระบบแอนะล็อกตั้งแต่ปี พ.ศ. 2558 ก่อนจะยุติออกอากาศในช่องส่วนใหญ่ในช่วงกลางปี พ.ศ. 2561 ยกเว้นสถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 ที่ติดสัญญาสัมปทานกับ บมจ.อสมท และยุติการออกอากาศอย่างสมบูรณ์ในเวลา 00:01 น. ของวันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2563 รวมระยะเวลาในการออกอากาศโทรทัศน์ระบบแอนะล็อกในประเทศไทยทั้งสิ้น 64 ปี 9 เดือน 1 วัน
โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล
ในช่วงกลางทศวรรษ 1990 ความสนใจในโทรทัศน์ระบบดิจิทัลทั่วยุโรปเกิดขึ้นจากการที่การประชุมการบริหารไปรษณีย์และโทรคมนาคมแห่งยุโรป จัดการประชุม "เชสเตอร์ '97'" เพื่อตกลงกันถึงวิธีการบรรจุการออกอากาศโทรทัศน์ระบบดิจิทัลลงในแผนความถี่ ST61
การเปิดตัวโทรทัศน์ภาคพื้นดินดิจิทัลในปลายยุค 90 และต้นศตวรรษที่ 21 ทำให้สหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศเรียกประชุมวิทยุคมนาคมระดับภูมิภาคเพื่อยกเลิกแผน ST61 และวางแผนใหม่สำหรับการออกอากาศโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลระบบเดียวทั่วประเทศ
ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2005 สหภาพยุโรปตัดสินใจยุติการออกอากาศทีวีแอนะล็อกทั้งหมดภายในปี ค.ศ. 2012 และเปลี่ยนผ่านสู่ระบบดิจิทัล (ประเทศในสหภาพยุโรปทั้งหมดได้ตกลงใช้ DVB-T) เนเธอร์แลนด์ได้เสร็จสิ้นการเปลี่ยนผ่านในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2006 และประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปบางประเทศตัดสินใจที่จะเสร็จสิ้นการเปลี่ยนแปลงอย่างเร็วที่สุดในปี ค.ศ. 2008 (ประเทศสวีเดน) และ ค.ศ. 2009 (ประเทศเดนมาร์ก) ขณะที่สหราชอาณาจักรเริ่มปิดการออกอากาศแบบแอนะล็อกในส่วนภูมิภาคในปลายปี ค.ศ. 2007 แต่แล้วเสร็จทั่วประเทศในวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 2012 ส่วนประเทศนอร์เวย์หยุดส่งสัญญาณโทรทัศน์แอนะล็อกในวันที่ 1 ธันวาคม ค.ศ. 2009[10] แต่มี 2 ประเทศสมาชิก (ไม่ได้ระบุไว้ในประกาศ) ได้แสดงความกังวลว่าพวกเขาอาจไม่สามารถดำเนินการเปลี่ยนแปลงได้ภายในปี ค.ศ. 2012 เนื่องจากข้อจำกัดทางเทคนิค ส่วนประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรปที่เหลือได้หยุดการส่งสัญญาณโทรทัศน์แบบแอนะล็อกภายในสิ้นปี ค.ศ. 2012
หลายประเทศกำลังพัฒนาและประเมินผลของทีวีดิจิทัล
ออสเตรเลียใช้มาตรฐาน DVB-T และหน่วยงานกำกับดูแลอุตสาหกรรมของรัฐบาล ฝ่ายโทรคมนาคมและสื่อของออสเตรเลียได้รับคำสั่งว่าการออกอากาศแบบแอนะล็อกทั้งหมดจะยุติลงภายในปี ค.ศ. 2012 การเปลี่ยนผ่านสู่โทรทัศน์ระบบดิจิทัลตามคำสั่งเริ่มต้นในปี ค.ศ. 2009 ด้วยโปรแกรมที่มีความแม่นยำสูง ศูนย์กลางในการปิดระบบแอนะล็อกแห่งแรกอยู่ในเมืองมิลดูรา ในพื้นที่ชนบทของรัฐวิกทอเรียในปี ค.ศ. 2010 รัฐบาลจะจัดหากล่องแปลงสัญญาณดิจิทัลฟรีสำหรับบ้านผู้ด้อยโอกาสทั่วประเทศเพื่อลดการหยุดชะงักของการเปลี่ยนผ่าน เครือข่ายโทรทัศน์ออกอากาศฟรีที่สำคัญของออสเตรเลียได้รับใบอนุญาตการส่งสัญญาณดิจิทัลทั้งหมด และแต่ละช่องจะต้องออกอากาศโทรทัศน์ความละเอียดสูงอย่างน้อย 1 ช่อง และโทรทัศน์ความละเอียดมาตรฐาน 1 ช่องสู่ตลาดของพวกเขาทั้งหมด
ในทวีปอเมริกาเหนือ ข้อกำหนดที่วางไว้โดยเอทีเอสซีได้กลายเป็นมาตรฐานสำหรับทีวีดิจิทัล ในสหรัฐ คณะกรรมการการสื่อสารแห่งชาติ กำหนดวันสุดท้ายสำหรับการออกอากาศทีวีแอนะล็อกในวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 2009 เครื่องรับสัญญาณโทรทัศน์ทั้งหมดจะต้องมีเครื่องรับทีวีดิจิทัลโดยใช้เอทีเอสซี ในประเทศแคนาดา คณะกรรมการวิทยุโทรทัศน์และโทรคมนาคม กำหนดวันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 2009 เป็นวันยุติการออกอากาศทีวีแอนะล็อกในกรุงออตตาวาและเมืองปริมณฑล[11][12] ในประเทศเม็กซิโก สถาบันโทรคมนาคมแห่งชาติได้กำหนดวันสุดท้ายสำหรับการออกอากาศทีวีแอนะล็อกในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 2015
ประเทศไทย
การประมูลคลื่นความถี่วิทยุ
ในช่วงปลายปี ค.ศ. 2009 การแข่งขันของสหรัฐสำหรับคลื่นวิทยุที่มีอยู่อย่างจำกัด นำไปสู่การถกเถียงเรื่องการจัดสรรคลื่นความถี่ที่เป็นไปได้ในปัจจุบันโดยโทรทัศน์ และ FCC ก็เริ่มสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับวิธีเพิ่มอัตราการส่งถ่ายข้อมูลที่มีให้สำหรับบรอดแบนด์ไร้สาย บางคนเสนอให้ผสมทั้งสองเข้าด้วยกันบนช่องสัญญาณต่าง ๆ ที่เปิดไว้อยู่แล้ว (เช่น ไวท์สเปซ) ในขณะที่คนอื่นเสนอให้ "บรรจุใหม่" บางสถานีและบังคับให้ปิดสถานีบางสถานีเพียงไม่กี่ปีหลังจากทำสิ่งเดียวกัน (โดยไม่มีการชดเชยกับผู้แพร่ภาพกระจายเสียง) ในการยุติการออกอากาศโทรทัศน์แอนะล็อกในสหรัฐ พ.ศ. 2552
มีบางคนได้เสนอให้ยุติการออกอากาศโทรทัศน์ภาคพื้นดิน โดยพิจารณาว่าควรใช้คลื่นความถี่ที่มีอยู่ให้ดีขึ้น และกำหนดให้ผู้ชมเปลี่ยนไปใช้การรับชมโทรทัศน์ผ่านดาวเทียมหรือสายเคเบิล สิ่งนี้จะกำจัดโทรทัศน์ผ่านมือถือซึ่งล่าช้าไปหลายปี โดยการตัดสินใจของ FCC ในการเลือกมาตรฐานเอทีเอสซี และการปรับ 8VSB ที่เป็นกรรมสิทธิ์ของตน แทนที่จะเป็นมาตรฐานโอเอฟดีเอ็มที่ใช้สำหรับการออกอากาศทีวีดิจิทัลทั่วโลก
เมื่อเทียบกับยุโรปและเอเชีย สิ่งนี้มีโทรทัศน์มือถือในสหรัฐฯ เนื่องจากไม่สามารถรับเอทีเอสซีขณะที่เคลื่อนที่ (หรือบ่อยครั้งแม้ขณะที่อยู่กับที่) โดยไม่ต้องใช้ ATSC-M/H ในการออกอากาศแบบภาคพื้นดิน DVB-T หรือ ISDB-T สามารถทำได้แม้ไม่มี DVB-H หรือ 1seg
อ้างอิง
ดูเพิ่ม
แหล่งข้อมูลอื่น
- TVRadioWorld TV stations directory
- W9WI.com (การทวนสัญญาณภาคพื้นดินและข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโทรทัศน์)
- แผนที่ครอบคลุมและการวิเคราะห์สัญญาณโทรทัศน์
- [1]