พลับแห้ง

พลับแห้งทำมาจากพลับจีนสายพันธุ์ต่าง ๆ โดยปกติแล้วเมื่อพลับสุกจะมีลักษณะเปลือกบาง นุ่ม และมีรสหวาน แต่พลับที่นำมาตากแห้งจะเก็บเกี่ยวก่อนที่จะสุก ทำให้มีลักษณะแน่น มีรสขม และมีขนาดหดเล็ก^[3]

ญี่ปุ่น

ในประเทศญี่ปุ่น พลับจะนำมาปอกเปลือกแล้วผูกด้วยด้ายแขวนแยกกัน^[4] หลังเริ่มแห้ง จะมีการนวดผลพลับ^[5] ทั้งหมดนี้ทำให้พลับแห้งของญี่ปุ่นมีรูปและรสสัมผัสที่ต่างจากพลับแห้งของญี่ปุ่นกับเกาหลี^[6] อัมโปงากิ (Anpo-gaki) เป็นพลับแห้งรูปแบบหนึ่งที่ทำให้แห้งโดยใช้กำมะถันรมควัน ทำให้ได้เนื้อสัมผัสชุ่มน้ำและนุ่ม^[7]

เกาหลี

ในเกาหลี พลับจะถูกนำมาปอกเปลือก ทำให้แห้ง และผูกด้วยเชือกฟางจากข้าว แซ็กกี แล้วนำมาตากแห้งในพื้นที่รับแดดและมีลมผ่าน เช่น ชายคาของบ้านเรือน^[8][9] เมื่อสีของพลับเป็นสีน้ำตาลและส่วนนอกแข็ง จะนำเมล็ดออก จากนั้นทำการห่อและนำไปกดให้แบน^[10] หลังผ่านไปสามสัปดาห์ ที่ซึ่งผลพลับจะมีน้ำหนักเหลือเพียง 75% ของเดิม จะถูกคลุมด้วยฟางจากข้าว และนำไปเก็บรักษาในกล่องในที่เย็นจนกว่ากระบวนการตากแห้งจะเสร็จสิ้น และเกิดน้ำตาลพลับสีขาวเป็นผงเกิดขึ้นคลุมพลับที่แห้งแล้ว^[1] พลับแห้งเป็นของขึ้นชื่อประจำเมืองซังจูในจังหวัดคย็องซังเหนือ^[11][12]

พลับแห้งเกาหลี คดกัม มักจะมีความชุ่มชื้นอยู่ที่ 32%, โปรตีน 6.3%, ไขมัน 0.44%, คาร์บ 44.8%, เส้นใย 15% และขี้เถ้า 1.99%^[10] และให้พลังงาน (32g/ea) 75.8 กิโลแคลอรี

ในอาหารเกาหลี พลับแห้งสามารถนำมาทานเปล่า ๆ หรือใช้ประกอบอาหารอื่นได้ เช่น คดกัมซัม ซึ่งทำโดยการห่อวอลนัตด้วยพลับแห้ง^[10] ส่วนพลับแห้งสอดไพน์นัตจะเสิร์ฟคู่กับ ซุกชิลกวา หรือผลไม้แห้ง^[10] และยังใช้พลับแห้งเป็นส่วนประกอบหลักของ ซูจ็องกวา (พันช์ซินนามอน)^[10]

ตำนานพื้นถิ่นของเกาหลีเรื่อง "เสือกับพลับแห้ง" เป็นเรื่องราวของเสือที่กลัวพลับแห้ง^[13][14]

• 
  โฮชิงากิ เสิร์ฟเป็นขนมในญี่ปุ่น
• 
  คดกัม เสิร์ฟเป็นขนมในเกาหลี
• 
  คดกัมซัม ซึ่งมีวอลนัตเป็นไส้
• 
  คางามิโมจิ เสิร์ฟกับพลับแห้งบนไม้
• 
  พลับแห้งจีนขายตามท้องถนนในอู๋โจว
• 
  พลับแห้งในจีน