ภาษาจีนมาตรฐาน
ภาษาจีนมาตรฐาน (อังกฤษ: Standard Chinese) หรือ ผู่ทงฮฺว่า (จีน: 普通话/普通話; พินอิน: Pǔtōnghuà; "ภาษาสามัญ") เป็นภาษามาตรฐานซึ่งเป็นภาษาราชการเพียงหนึ่งเดียวของทั้งประเทศจีนและประเทศไต้หวัน ทั้งยังเป็นหนึ่งในภาษาราชการทั้งสี่ของประเทศสิงคโปร์ ภาษาจีนมาตรฐานออกเสียงตามสำเนียงเป่ย์จิงหรือปักกิ่ง (北京話) ซึ่งเป็นสำเนียงจีนเหนือ ใช้คำศัพท์ตามสำเนียงกลาง และใช้ไวยากรณ์ตามภาษาจีนที่ใช้เขียนในชีวิตประจำวัน (written vernacular Chinese)
| ภาษาจีนมาตรฐาน | |
|---|---|
| Modern Standard Mandarin | |
| 普通话 / 普通話 Pǔtōnghuà 国语 / 國語 Guóyǔ 华语 / 華語 Huáyǔ | |
| ประเทศที่มีการพูด | จีน, สิงคโปร์ |
| จำนวนผู้พูด | ไม่ทราบ (has begun acquiring native speakers อ้างถึง1988, 2014)[1][2] L2 speakers: 7% of China (2014)[3][4] |
| ตระกูลภาษา | |
| รูปแบบก่อนหน้า | Middle Mandarin
|
| ระบบการเขียน | Traditional Chinese Simplified Chinese Mainland Chinese Braille Taiwanese Braille Two-Cell Chinese Braille |
| สถานภาพทางการ | |
| ภาษาทางการ |
|
| ผู้วางระเบียบ | National Language Regulating Committee (China)[5] National Languages Committee (Taiwan) Promote Mandarin Council (Singapore) Chinese Language Standardisation Council (Malaysia) |
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – |
| ISO 639-6 | goyu (Guoyu) huyu (Huayu) cosc (Putonghua) |
 ประเทศที่ใช้ภาษาจีนมาตรฐานเป็นภาษาราชการ | |
ภาษาจีนมาตรฐานมีวรรณยุกต์เช่นเดียวกับภาษาจีนแบบอื่น ๆ เมื่อเทียบกับภาษาจีนที่ใช้ในตอนใต้แล้ว ภาษาจีนมาตรฐานมีพยัญชนะต้นมากกว่า แต่มีสระ พยัญชนะท้าย และวรรณยุกต์ น้อยกว่า นอกจากนี้ ภาษาจีนมาตรฐานยังเน้นหัวเรื่อง (topic-prominent) และเรียงประโยคแบบประธาน-กริยา-กรรม
ภาษาจีนมาตรฐานนั้นใช้อักษรแบบเต็มหรือแบบย่อเขียนก็ได้ ส่วนการถอดเป็นอักษรโรมันนั้นใช้อักษรพินอินแบบฮั่น