ภาษาเลปชา

ภาษาเลปชาใช้พูดโดยชนกลุ่มน้อยในรัฐสิกขิม และรัฐเบงกอลตะวันตกรวมทั้งในเนปาลและภูฏาน ภาษานี้จัดเป็นภาษาดั้งเดิมก่อนการมาถึงของภาษาทิเบตและภาษาเนปาลี ผู้พูดภาษาเลปชามีหลายกลุ่ม โดยกลุ่มที่อยู่ในอินเดียมีมากกว่าเนปาลและภูฏาน^[1] โดยประมาณ คาดว่าผู้พูดภาษาเลปชามีประมาณ 53,000 คน โดยมีผู้พูดเป็นภาษาแม่ราว 30,000 คน

ภาษาเลปชาเป็นภาษาที่จัดจำแนกได้ยาก Van Driem (2001) เสนอว่าเป็นภาษาใกล้เคียงกับกลุ่มภาษามหากิรันตี ซึ่งเป็นกลุ่มย่อยของกลุ่มภาษาหิมาลัย^[2] ในอีกด้านหนึ่ง SILได้จัดให้ภาษาเลปชาอยู่ในกลุ่มภาษาหิมาลัย ซึ่งจัดเป็นกลุ่มพี่น้องกับภาษาทิเบต-กานุยรี^[3]ภาษาเลปชาเป็นภาษาที่หลากหลาย มีรากศัพท์ที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาอื่นๆหลายกลุ่ม โดยเฉพาะภาษาเนปาลและภาษาสิกขิม

ภาษาเลปชาเป็นภาษาในกลุ่มภาษาทิเบต-พม่าที่ไม่มีวรรณยุกต์ แม้จะมีเครื่องหมายกำกับเสียงในอักษรเลปชา รากศัพท์เป็นคำพยางค์เดียว

อักษรเลปชาเป็นการเขียนแบบพยางค์ ที่มีเครื่องหมายและการเชื่อมต่อ ในช่วงแรก อักษรเลปชาเขียนในแนวตั้ง ซึ่งแสดงอิทธิพลจากภาษาจีน^[4] ก่อนที่จะมีอักษรเลปชา เคยเขียนด้วยอักษรทิเบต มีการนำอักษรโรมันมาใช้กับภาษานี้ซึ่งมีหลายระบบ ทั้งระบบที่อิงตามภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส หรือภาษาเยอรมัน ซึ่งใช้โดยนักวิชาการชาวตะวันตก

การเรียงคำเป็นแบบประธาน-กรรม-กริยา ลักษณะของภาษาเป็นแบบรูปคำติดต่อทำให้คำในภาษาเลปชามี 1-2 พยางค์ นอกจากนั้นยังมีลักษณะของการกเกี่ยวพันในการบรรยายเหตุการณ์ ภาษาเลปชามีการกสำหรับนาม 2 การก มีคำนำหน้านามชี้เฉพาะ –re และการกกรรม –m เครื่องหมายอื่นๆแสดงด้วยปรบท

• Coulmas, Florian. The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems. Blackwell, 1996