สมศักดิ์ ขวัญแก้ว

สมศักดิ์เกิดที่จังหวัดพระนคร เขาสำเร็จการศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 จากโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดพระนคร ต่อมาได้ก่อเหตุทำร้ายร่างกาย ส่งผลให้เขาต้องเดินทางมายังอำเภอสัตหีบ โดยเขาประกอบอาชีพผู้จัดหาแขกให้โสเภณี ซึ่งเขาติดกัญชาและสุราอย่างรุนแรง และมีประวัติการก่ออาชญากรรมหลายครั้ง เช่นความผิดฐานพยายามฆ่าในจังหวัดระยองและครอบครองอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต^[3] โดยเขาเคยทำงานในสนามบินทหารอู่ตะเภา แต่ก็ถูกไล่ออก^[2]

เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ 2514 นาวาอากาศโท แฮร์รี เอ็ม. ฟังก์ อายุ 40 ปี ซึ่งเป็นนายทหารอากาศชาวอเมริกัน ประจำการที่สนามบินอู่ทหารตะเภา และนิด ศรียาตรา อายุ 27 ปี ซึ่งเป็นเมียเช่าได้เดินทางออกจากโรงแรมสวอนเลค ไปยังบ้านของนิดซึ่งเช่าบ้านของละออง ศรีมา ต่อมาเวลา 01.00 น. หลังจากที่ทั้งสองได้ออกจากบ้านเช่า สมศักดิ์ได้ใช้ปืนขู่แฮร์รี โดยนิดได้พูดกับสมศักดิ์ว่า "อย่า เทพ" แต่ทว่าแฮร์รีได้ขัดขืนและต่อสู้กับสมศักดิ์ เขาจึงใช้ปืนยิงแฮร์รี 2 นัด และยิงแฮร์รีซ้ำขณะกำลังพยายามหลบหนี^[4] หลังจากนั้นสมเกียรติ ศรีมาและจอก พงษ์หัสบรรณ ได้นำศพของแฮร์รีไปทิ้งที่ข้างถนนและชิงทรัพย์ไป จากนั้นสมเกียรติได้พาละอองไปแจ้งความเพื่อเบี่ยงเบนคดี เขาถูกจับกุมที่วัดดาวคะนอง เมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2514 หลังจากเจ้าหน้าที่ตำรวจสืบสวนและพบว่าเขาเคยบวชที่วัดดาวคะนองและที่อยู่อาศัยของแฟนสาวอยู่บริเวณสถานีรถไฟธนบุรี โดยจากการสอบสวนเขาได้ยอมรับว่าได้ก่อเหตุฆาตกรรม โดยแรงจูงใจคือต้องการนำเงินไปเที่ยวกับแฟนสาวสาวที่กรุงเทพแต่แฮร์รีขัดขืนทำให้ต้องฆาตกรรม โดยไม่ได้นำทรัพย์สินไป ซึ่งขณะก่อเหตุเขาเมากัญชา ในช่วงค่ำของวันเดียวกันเขาได้เปิดเผยว่านำปืนไปซ่อนที่พงหญ้าใกล้กับบ้านของญาติของเขาซึ่งห่างจากที่เกิดเหตุ 20 เมตร สองวันต่อมา สมศักดิ์ได้ยอมรับว่าแรงจูงใจของเขาคือประสงค์ต่อทรัพย์และนำนาฬิกาของแฮร์รีไปขายให้แฮร์รีในราคา 100 บาท^[2][5][6]

ในวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2514 จอมพล ถนอม กิตติขจร ได้มีคำสั่งตามประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 11 ให้พลเรือตรี สมุทร์ สหนาวิน ผู้บัญชาการสถานีทหารเรือสัตหีบเป็นประธานในการประหารชีวิตสมศักดิ์ที่เชิงเขาตะแบกซึ่งห่างจากที่เกิดเหตุประมาณ 1.5 กิโลเมตร ด้วยการยิงเป้า^[7]

ในช่วงเช้าของวันเดียวกัน สมศักดิ์ได้รับประทานอาหารเช้าเป็นข้าวราดแกงเนื้อ เมื่อเวลา 11.30 น. แม่ของสมศักดิ์ได้เดินทางมายังสถานีตำรวจภูธรอำเภอสัตหีบเพื่อขอเยี่ยมสมศักดิ์เป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ถูกปฏิเสธ โดยตำรวจขอให้ไปพบกับสมศักดิ์ที่สถานที่ประหาร ต่อมาเวลา 13.10 น. สมศักดิ์ถูกเบิกตัวออกจากสถานีตำรวจภูธรอำเภอสัตหีบ ขึ้นรถตู้เดินทางไปยังเขาตะแบกเพื่อประหารชีวิตในที่สาธารณะ หลังจากเดินทางมาถึงเขาตะแบก เจ้าหน้าที่ได้นำตัวเขาไปพิมพ์ลายนิ้วมือและเขียนพินัยกรรม โดยเขาได้บอกกับนักข่าวว่า "ที่ทำไปเพราะเมาทั้งเหล้าเมาทั้ง กัญชา ผมผิดไปแล้วก็ต้องยอม รับกรรม ลาก่อน.."^[5] ต่อมาเวลา 13.40 น. เจ้าหน้าที่ได้นำอาหารมื้อสุดท้ายมา แต่เขาพูดว่าอิ่มแล้วกินไม่ลง หลังจากนั้นนำเขาไปฟังเทศน์จากพระครูประดับ จันทโชโต เมื่อจบการเทศน์เขาได้ก้มกราบพระและใช้ปลายจีวรเช็ดน้ำตา เมื่อเวลา 14.15 น. เจ้าหน้าที่ตำรวจนำตัวเขาไปยังหลักประหาร และสารวัตรทหารเรือผูกมัดเขากับหลักประหาร หลังจากนั้นได้มีการอ่านคำสั่งหัวหน้าคณะปฏิวัติ เมื่ออ่านคำสั่งเสร็จสิ้น ผู้ควบคุมชุดเพชฌฆาตได้เรียกแถวสารวัตรทหารเรือ จำนวน 5 นายซึ่งเป็นเพชฌฆาต มายืนประจำจุดที่กำหนดไว้แล้วเล็งปืนเอ็ม2 คาร์บินไปยังเป้าตาวัวซึ่งติดอยู่บนแผงผ้าใบสีขาว^[8] หลังจากนั้นพลเรือตรีสมุทร์ สหนาวินได้ออกคำสั่งให้ยิง สมศักดิ์ถูกประหารชีวิตเมื่อเวลา 14.18 น.^[9] โดยกระสุนเข้าสู่ร่างกายของสมศักดิ์จำนวน 25 นัด^[10][11]หลังจากนั้นร่างของสมศักดิ์ถูกญาติของเขานำไปประกอบพิธีทางศาสนาที่วัดราษฎร์สามัคคี^[6]

ในช่วงประมาณปี พ.ศ. 2515 - 2516 ชาวบ้านได้ช่วยกันตั้งศาลโดยมีชื่อว่าศาลเจ้าพ่อเขาโค้งหรือศาลเจ้าพ่อเขาแขก ที่บริเวณริมถนนสุขุมวิท เชิงเขาตะแบก เพื่อให้เป็นสิงห์สถิตดวงวิญญาณและกราบไหว้ขอพร โดยมีความเชื่อว่าเวลาขับรถผ่านต้องบีบแตร^[12] ต่อมาในปี พ.ศ. 2562 สำนักก่อสร้างทางที่ 2 กรมทางหลวง ได้มีโครงการก่อสร้าง ปรับปรุง และแก้ไขปัญหาการจราจรบนทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 3 ช่วงอำเภอสัตหีบ ถึงอำเภอบ้านฉาง เป็นระยะทาง 10.141 กิโลเมตร โดยขยายช่องทางจราจรเป็น 6 – 11 ช่องจราจร ซึ่งการขยายช่องทางจราจร จะตัดผ่านทับบริเวณจุดที่ตั้งของศาลเจ้าพ่อแขก^[13] ในวันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2562 เจ้าหน้าที่ของโครงการได้พิธีขอย้ายศาล โดยอัญเชิญขึ้นไปบนเชิงเขาสูงจากที่ตั้งศาลเดิม 50 เมตร เพื่อไม่ให้ชาวบ้านและคนในชุมชนไม่สบายใจ^[14][15]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ สมศักดิ์ ขวัญแก้ว

• โทษประหารชีวิตในประเทศไทย
• บุญเพ็งหีบเหล็ก ฆาตกรอีกคนที่มีการตั้งศาลให้หลังจากการประหารชีวิต