อันวัร อัสซาดาต
มุฮัมมัด อันวัร อัสซาดาต (อาหรับ: محمد أنور السادات; 25 ธันวาคม ค.ศ. 1918 – 6 ตุลาคม ค.ศ. 1981) เป็นนักการเมืองและนายทหารชาวอียิปต์ที่เคยดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีอียิปต์คนที่ 3 ตั้งแต่วันที่ 15 ตุลาคม ค.ศ. 1970 จนกระทั่งถูกลอบสังหารจากนายทหารฝ่ายมูลฐานนิยมในวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1981 อัสซาดาตเป็นสมาชิกอาวุโสของเจ้าหน้าที่เสรีที่โค่นล้มพระเจ้าฟารูกในการปฏิวัติอียิปต์ ค.ศ. 1952 และเป็นคนสนิทของประธานาธิบดี ญะมาล อับดุนนาศิร ซึ่งเขาดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดีสองครั้ง และขึ้นดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีใน ค.ศ. 1970 จากนั้นใน ค.ศ. 1978 อัสซาดาตกับเมนาเฮม เบกิน นายกรัฐมนตรีอิสราเอล ลงนามสนธิสัญญาสันติภาพในความร่วมมือกับจิมมี คาร์เตอร์ ประธานาธิบดีสหรัฐ ซึงทำให้พวกเขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ
อันวัร อัสซาดาต | |
|---|---|
أنور السادات | |
 อัสซาดาตใน ค.ศ. 1980 | |
| ประธานาธิบดีอียิปต์ คนที่ 3 | |
| ดำรงตำแหน่ง 15 ตุลาคม 1970 – 6 ตุลาคม 1981 รักษาการ: 28 กันยายน – 15 ตุลาคม 1970 | |
| นายกรัฐมนตรี | ดูรายชื่อ
|
| รองประธานาธิบดี | ดูรายชื่อ
|
| ก่อนหน้า | ญะมาล อับดุนนาศิร |
| ถัดไป | ศูฟี อะบู ฏอลิบ (รักษาการ) ฮุสนี มุบาร็อก |
| นายกรัฐมนตรีอียิปต์ คนที่ 37 | |
| ดำรงตำแหน่ง 15 พฤษภาคม 1980 – 6 ตุลาคม 1981 | |
| ประธานาธิบดี | ตนเอง |
| ก่อนหน้า | มุศเฏาะฟา เคาะลีล |
| ถัดไป | ฮุสนี มุบาร็อก |
| ดำรงตำแหน่ง 26 มีนาคม 1973 – 25 กันยายน 1974 | |
| ประธานาธิบดี | ตนเอง |
| ก่อนหน้า | อะซีซ ศิดกี |
| ถัดไป | อับดุลอะซีซ มุฮัมมัด ฮิญาซี |
| รองประธานาธิบดีอียิปต์ | |
| ดำรงตำแหน่ง 19 ธันวาคม 1969 – 14 ตุลาคม 1970 | |
| ประธานาธิบดี | ญะมาล อับดุนนาศิร |
| ก่อนหน้า | ฮุซัยน์ อัชชาฟิอี |
| ถัดไป | อะลี ศ็อบรี |
| ดำรงตำแหน่ง 17 กุมภาพันธ์ 1964 – 26 มีนาคม 1964 | |
| ประธานาธิบดี | ญะมาล อับดุนนาศิร |
| ก่อนหน้า | ฮุซัยน์ อัชชาฟิอี |
| ถัดไป | ซะกะริยา มุห์ยิดดีน |
| ประธานสภาแห่งชาติอียิปต์ | |
| ดำรงตำแหน่ง 21 กรกฎาคม 1960 – 20 มกราคม 1969 | |
| ประธานาธิบดี | ญะมาล อับดุนนาศิร |
| ก่อนหน้า | อับดุลละฏีฟ อัลบัฆดาดี |
| ถัดไป | Mohamed Labib Skokeir |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | มุฮัมมัด อันวัร อัสซาดาต محمد أنور السادات 25 ธันวาคม ค.ศ. 1918 อัลมุนูฟียะฮ์ รัฐสุลต่านอียิปต์ |
| เสียชีวิต | 6 ตุลาคม ค.ศ. 1981 (62 ปี) ไคโร ประเทศอียิปต์ |
| ลักษณะการเสียชีวิต | ถูกลอบสังหาร |
| ที่ไว้ศพ | อนุสรณ์สถานทหารนิรนาม |
| พรรคการเมือง | พรรคประชาธิปัตย์แห่งชาติ |
| การเข้าร่วม พรรคการเมืองอื่น | สหภาพสังคมนิยมอาหรับ |
| คู่สมรส |
|
| บุตร | 7 |
| ศิษย์เก่า | มหาวิทยาลัยอะเล็กซานเดรีย |
| ลายมือชื่อ |  |
| ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง | |
| รับใช้ | อียิปต์ |
| สังกัด |  กองทัพหลวงอียิปต์ กองทัพอียิปต์ |
| ประจำการ | 1938–1952 |
| ยศ |  พันเอก (ขณะดำรงตำแหน่ง) จอมพล (กิตติมศักดิ์) |
ในช่วงที่ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี 11 ปี เขาเปลี่ยนแปลงเส้นทางของอียิปต์ด้วยการละทิ้งจากหลักการทางการเมืองและเศรษฐกิจของลัทธิอันนาศิรหลายประการ จัดตั้งระบบหลายพรรคการเมืองใหม่ และดำเนินนโยบายเศรษฐกิจอินฟิตาห์ เขานำอียิปต์ในสงครามยมคิปปูร์ใน ค.ศ. 1973 เพื่อยึดคืนคาบสมุทรไซนายของอียิปต์ที่อิสราเอลครอบครองตั้งแต่สงครามหกวันใน ค.ศ. 1967 ทำให้เขากลายเป็นวีรบุรุษในอียิปต์และโลกอาหรับเพียงชั่วครู่ หลังจากนั้น เขามีส่วนในการเจรจากับอิสราเอลที่นำไปสู่การทำสนธิสัญญาสันติภาพอียิปต์–อิสราเอล ทำให้เขากับเมนาเฮมได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ ซึ่งทำให้อัสซาดาตกลายเป็นมุสลิมคนแรกที่ได้รับรางวัลโนเบล แม้ว่าปฏิกิริยาต่อสนธิสัญญาที่นำไซนายกลับคืนสู่อียิปต์โดยทั่วไปเป็นที่นิยมในชาวอียิปต์[3] สนธิสัญญานี้ถูกปฏิเสธจากอิควานัลมุสลิมีนในประเทศและฝ่ายซ้ายที่รู้สึกว่าอัสซาดาตล้มเลิกความพยายามในการรับรองรัฐปาเลสไตน์[3] นอกจากประเทศซูดานแล้ว โลกอาหรับและองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ (PLO) คัดค้านความพยายามของอัสซาดาตที่จะสร้างสันติภาพต่างหากกับอิสราเอลอย่างมากโดยไม่ปรึกษาหารือล่วงหน้ากับรัฐอาหรับ[3] การที่เขาปฏิเสธที่จะไกล่เกลี่ยในเรื่องปัญหาปาเลสไตน์ของประเทศเหล่านั้น ทำให้อียิปต์ถูกถูกระงับสถานะสมาชิกสันนิบาตอาหรับใน ค.ศ. 1979 ถึง 1989[4][5][6][7] สนธิสัญญาสันติภาพเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่นำไปสู่การลอบสังหารตัวเขา ณ วันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1981 ฝ่ายทหารที่นำโดยคอลิด อัลอิสลามบูลี เปิดฉากยิงอัสซาดาตด้วยปืนไรเฟิลอัตโนมัติในช่วงพาเหรดวันที่ 6 ตุลาคมในไคโร ทำให้เขาเสียชีวิต
อ้างอิง
อ่านเพิ่ม
- Avner, Yehuda (2010). The Prime Ministers: An Intimate Narrative of Israeli Leadership. The Toby Press. ISBN 978-1-59264-278-6.
- Berenji, Shahin. "Sadat and the Road to Jerusalem: Bold Gestures and Risk Acceptance in the Search for Peace." International Security 45.1 (2020): 127–163.
- Eidelberg, Paul (1979). Sadat's Strategy. Dollard des Ormeaux: Dawn Books. ISBN 978-0-9690001-0-5.
- Finklestone, Joseph. Anwar Sadat: visionary who dared (Routledge, 2013). biography.
- Haykal, Muhammad Hasanayn (1982). Autumn of Fury: The Assassination of Sadat. Wm Collins & Sons & Co. ISBN 978-0-394-53136-6.
- Hurwitz, Harry; Medad, Yisrael (2010). Peace in the Making. Gefen Publishing House. ISBN 978-965-229-456-2.
- Israeli, Raphael. "Sadat: The Calculus of War and Peace." The Diplomats, 1939–1979 (Princeton University Press, 2019) pp. 436–458. online
- Meital, Yoram (1997). Egypt's Struggle for Peace: Continuity and Change, 1967–1971. Gainesville: University Press of Florida. ISBN 978-0-8130-1533-0.
- Waterbury, John (1983). The Egypt of Nasser and Sadat: The Political Economy of Two Regimes (Limited ed.). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-07650-8.
- Wright, Lawrence (2006). The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11. New York: Knopf. ISBN 978-0-375-41486-2.
แหล่งข้อมูลอื่น
ภาพและสื่อจากคอมมอนส์
คำคมจากวิกิคำคม
ข้อมูลจากวิกิสนเทศ
- Bibliotheca Alexandrina, Front Page
- Ben-Gurion on Anwar Sadat Wanting Peace, 1971 Shapell Manuscript Foundation
- Anwar Sadat Chair for Peace and Development at the University of Maryland
- Remarks at the Presentation Ceremony for the Presidential Medal of Freedom – March 26, 1984 เก็บถาวร 18 กันยายน 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- อันวัร อัสซาดาต ที่อินเทอร์เน็ตมูวีเดตาเบส
- แม่แบบ:NYTtopic
- Free Egyptians Point of View About Sadat's Assassination (ในภาษาอาหรับและอังกฤษ) (Internet Archive)
- ภาพยนตร์สั้น Anwar Sadat (1976) สามารถดาวน์โหลดได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์
- Sadat Movie (Produced in 1983) – Banned from the Middle East because of some historical mistakes.
- Anwar al-Sadat ที่ Nobelprize.org
| ก่อนหน้า | อันวัร อัสซาดาต | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| จิมมี คาร์เตอร์ |  | บุคคลแห่งปีของนิตยสารไทม์ (ค.ศ. 1977) |  | เติ้งเสี่ยวผิง |