เขามาราปี
มาราปี (อินโดนีเซีย: Gunung Marapi, มีนังกาเบา: Gunuang Marapi, ยาวี: ڬونوواڠ ماراڤي) เป็นภูเขาไฟแบบคอมเพล็กซ์ในจังหวัดสุมาตราตะวันตก ประเทศอินโดนีเซีย และเป็นภูเขาไฟที่ยังคุกกรุ่นอยู่ที่สุดในเกาะสุมาตรา เช่นเดียวกับเขาเมอราปีบนเกาะชวา ชื่อนี้มีความหมายว่า "เขาแห่งไฟ" เขามาราปีมีความสูง 2,885 เมตร (9,465.2 ฟุต) จากระดับน้ำทะเล มีเมืองและนครจำนวนมากที่ตั้งอยู่รายล้อมเขา ซึ่งรวมถึงบูกิตติงงี, ปาดังปันจัง และ บาตูซังการ์ ภูเขาไฟนี้ยังเป็นจุดหมายยอดนิยมของนักไต่เขา[2]
มาราปี | |
---|---|
ภาพถ่ายเขามาราปีเมื่อปี 2017 | |
จุดสูงสุด | |
ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล | 2,885 เมตร (9,465 ฟุต) [1] |
ความสูง ส่วนยื่นจากฐาน | 2,116 เมตร (6,942 ฟุต) |
รายชื่อ | อัลตรา รีบู |
พิกัด | 00°22′48″S 100°28′27″E / 0.38000°S 100.47417°E [1] |
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ | |
จังหวัดสุมาตราตะวันตก ประเทศอินโดนีเซีย | |
เทือกเขา | เทือกเขาบารีซัน |
ข้อมูลทางธรณีวิทยา | |
ประเภทภูเขา | ภูเขาไฟแบบคอมเพล็กซ์ |
การปะทุครั้งล่าสุด | ธันวาคม พ.ศ. 2566 |
ปรัมปราวิทยา
ตามตำนานเชื่อว่าเขาลูกนี้เป็นจุดที่ชาวมีนังกาเบามาตั้งรกรากเป็นครั้งแรกหลังเรือแล่นมาจอดที่บนเขานี้ ในเวลานั้นเขานี้มีขนาดเท่าไข่หนึ่งฟองและรายล้อมไปด้วยน้ำ[3] มีหินอนุสรณ์ศพจำนวนมากในภูมิภาคนี้ที่หันออกสู่ทิศของเขาลูกนี้ อันบ่งบอกว่าเขามาราปีมีความสำคัญทางวัฒนธรรมในพื้นที่แถบนี้[4][5]
การปะทุ
เขามาราปีมีประวัติศาสตร์การปะทุบ่อยครั้ง มีการปะทุครั้งสำคัญในเดือนกันยายน 1830, ในเดือนมกราคม 1975 ซึ่งมีการปะทุที่ก่อให้เกิดดินไหลและลาฮาร์ซึ่งทำให้มีผู้เสียชีวิต และอีกครั้งที่สำคัญคือการปะทุในปี 1979[6] ซึ่งเป็นผลให้มีผู้เสียชีวิต 60 ราย[7] นับตั้งแต่ปี 2011 เขามาราปีจัดเป็นภูเขาไฟระดับสอง ในระบบเตือนภัยที่มีสี่ระดับของกรมสำรวจภูเขาไฟอินโดนีเซีย[8] การทำนายการปะทุของเขามาราปีมีการบรรยายไว้ว่ากระทำได้ยาก เนื่องจากต้นธาร (source) ของการปะทุอย่างฉับพลันของเขามาราปีอยู่ตื้นและใกล้ยอดเขา ทำให้การปะทุของเขามาราปีไม่ได้เกิดจากการเคลื่อนตัวของแมกมาในชั้นลึก ๆ ซึ่งสามารถตรวจจับได้ในรูปของแผ่นดินไหวเหตุภูเขาไฟบนเครื่องตรวจจับแผ่นดินไหว กระนั้น มีผู้คนอาศัยอยู่ราว 1,400 คน บนชั้นต่าง ๆ ของเขามาราปี ในหมู่บ้านรูไบ กัล โกบะฮ์จูมันตีอัง ห่างไป 5 ถึง 6 กิโลเมตรจากยอดเขา[9]
ในเดือนธันวาคม 2023 เกิดการปะทุที่เป็นผลให้มีนักไต่เขาเสียชีวิต 23 ราย[10] เถ้าตะกอนกระจายไปถึงความสูง 3,000 เมตร (9,800 ฟุต) และมีการกำหนดเขตหวงห้ามขนาด สาม-กิโลเมตร (1.9-ไมล์) รอบภูเขาไฟ[11][12]