เรื่องสั้น

เรื่องสั้น คือบันเทิงคดีร้อยแก้วรูปแบบหนึ่ง หมายถึงเรื่องแต่งที่มีขนาดสั้น มีจำนวนคำระหว่างหนึ่งพันถึงหนึ่งหมื่นคำ หากเกินกว่านี้อาจกลายเป็นนวนิยาย^[1] เนื่องจากเรื่องสั้นมีองค์ประกอบเหมือนกับนวนิยาย ทั้งโครงเรื่อง, ฉาก, ตัวละคร, แก่นเรื่อง ด้วยเหตุนี้ เรื่องสั้นจะถูกบังคับให้มีตัวละครจำนวนไม่มากและไม่สามารถเขียนพรรณาอย่างเยิ่นเยิ้อละเอียดละออ ส่วนเด่นสุดของเรื่องสั้นคือแก่นเรื่อง การดำเนินเรื่องจะมุ่งเข้าสู่ประเด็นหลักอย่างรวดเร็ว ส่วนองค์ประกอบอื่นเป็นส่วนรอง ตัวละครบางตัวอาจไม่ปรากฏภูมิหลังหรือไม่ปรากฏชื่อเสียด้วยซ้ำ

วรรณกรรมที่คลับคล้ายจะเรื่องสั้นเรื่องแรกของไทย คือเรื่อง สนุกนึก โดยพระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงพิชิตปรีชากร เมื่อพ.ศ. 2427^[1] นักวิชาการบางคนลงความเห็นว่า แท้จริงแล้ว กรมหลวงพิชิตปรีชากรต้องการแต่งนวนิยาย แต่เรื่องดังกล่าวเกิดเป็นประเด็นกับสมเด็จพระสังฆราช จึงต้องยุติการแต่งและกลายเป็นเรื่องสั้นไป^[2] เรื่องสั้นฉบับแรกของไทยจึงน่าจะเป็น พระเปียให้ทานธรรม^[3]