นวนิยาย
นวนิยาย เป็นรูปแบบหนึ่งของวรรณกรรมลายลักษณ์ แต่งในรูปของร้อยแก้ว มีลักษณะแตกต่างจากเรื่องแต่งแบบเดิม ที่เรียกว่านิทาน
นว มีความหมายว่า "ใหม่" นิเยย (និយាយ) เป็นภาษาเขมรมีความหมายว่า "เล่า" ซึ่งมีความหมายเดียวกับคำว่า นิทาน ของภาษาบาลี ดังนั้นคำว่านวนิยายจึงมีความหมายว่า "เรื่องเล่าหรือนิทานแบบใหม่" ซึ่งตรงกับคำว่า Novella ในภาษาอิตาลี[1] คำนี้ถูกใช้เป็นครั้งแรกในคริสต์ศตวรรษที่ 14 กับวรรณกรรมเรื่อง ตำนานสิบราตรี ของโจวันนี บอกกัชโช ซึ่งมีข้อแตกต่างจากนิยายที่เคยแต่งกันมาอยู่หลายประการ
นิยาย/นิทานแบบดั้งเดิมมักพยายามโน้มน้าวให้ผู้อ่านเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง อาทิ รามเกียรติ์ หรืออีเลียด ขณะที่นวนิยายใช้กลวิธีให้ผู้อ่านเห็นว่าไม่ใช่เรื่องจริง[1] นักวิจารณ์และปัญญาชน กิลเบิร์ต ไฮอิต (Gilbert Highet) ได้อธิบายความหมายของคำว่านวนิยายไว้ว่า "นวนิยายคือเรื่องเล่าขนาดยาวที่เกี่ยวกับบุคคลที่ไม่มีตัวตนจริง นวนิยายเป็นทั้งเรื่องจริงและเท็จ กล่าวคือ แม้ว่าบุคคลและตัวละครต่าง ๆ ไม่เคยมีอยู่จริง แต่ตัวละครในนวนิยายนั้นก็เป็นที่ยอมรับว่าเป็นแบบฉบับของบุคคลที่มีชีวิตจริง และพฤติกรรมของตัวละคนก็สอดคล้องกับลักษณะความเป็นที่ปรากฏขึ้นจริงในสถานที่และยุคสมัยนั้น ๆ"[1]
วรรณกรรมที่เข้าข่ายเป็นนวนิยายเรื่องแรกของโลกคือ ตำนานเก็นจิ ของมูราซากิ ชิกิบุ[2][3] ซึ่งแต่งขึ้นในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 11 แต่ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ ผู้ได้รับการยอมรับนับถือว่าเป็นผู้ประพันธ์นวนิยายคนแรกของอังกฤษ คือแดเนียล เดโฟ[1] ผู้แต่งนวนิยายผจญภัยเรื่อง โรบินสัน ครูโซ นวนิยายที่ปรากฏเป็นเรื่องแรกในประเทศไทยคือเรื่อง ความพยาบาท (Vendetta) โดยมารี กอร์เนลลี[1]
นวนิยายมีทั้งผลดีและผลเสียต่อสังคม ด้านดีคือมีการคัดค้านสังคมที่เป็นอยู่และเสนอสังคมที่ควรเป็น ปลุกเร้าให้คนอื่นร่วมตระหนักปัญหาและเกิดความสนใจจะแก้ไข นวนิยายประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นวรรณกรรมการเมืองเสมอไป ในทางตรงข้าม นวนิยายบางเรื่องมุ่งสร้างความบันเทิงเพียงอย่างเดียวโดยไม่ได้คำนึงถึงความรับผิดชอบที่มีต่อผู้อ่าน บางครั้งบิดเบือนความจริงและสร้างค่านิยมผิด ๆ[1]