สัตยาเคราะห์เกลือ

การเดินขบวนเกลือ (อังกฤษ: Salt March) หรือ สัตยาเคราะห์เกลือ (อังกฤษ: Salt Satyagraha) หรือ การเดินขบวนทาณฑี (อังกฤษ: Dandi March) เป็นการก่อการดื้อแพ่งโดยสันติในอินเดียใต้อาณานิคมอังกฤษ นำโดยมหาตมา คานธี การเดินขบวนระยะเวลา 24 วัน เริ่มต้นในวันที่ 12 มีนาคม และสิ้นสุดเมื่อ 5 เมษายน 1930 เพื่อเป็นการเรียกร้องโดยตรงในการต่อต้านภาษีและเป็นการประท้วงโดยสันติต่อต้านการผูกขาดอุตสาหกรรมเกลือของอังกฤษในอินเดีย การเดินขบวนนี้ยังเป็นจุดเริ่มต้นในการจุดประกายให้ผู้คนมาเข้าร่วมขบวนการต่อต้านเจ้าอาณานิคมด้วยสันติวิธี การเดินขบวนเริ่มต้นโดยคานธีและอาสาสมัครอีก 78 คนที่เขาวางใย ระยะทางเดินเท้ารวม 387 กิโลเมตร (240 ไมล์) จากสาพรมตีอาศรมไปยังทาณฑี (ในเวลานั้นคือนวสารี ปัจจุบันอยู่ในรัฐคุชราต)^[1] ได้มีชาวอินเดียอีกจำนวนมากเข้าร่วมการเดินขบวนระหว่างทาง คานธีกระทำการฝ่าฝืนกฎหมายเกลือของเจ้าอาณานิคมอังกฤษที่เวลา 8:30 นาฬิกา ตอนเช้าของวันที่ 6 เมษายน 1930 และได้จุดประกายให้เกิดการดื้อแพ่งหมู่โดยชาวอินเดียนับล้านคนต่อกฎหมายเกลือของเจ้าอาณานิคมอังกฤษ^[2]

การเดินขบวนเกลือ

คานธีนำขบวนสัตยาเคราะห์เกลือ
วันที่	12 มีนาคม 1930 – 5 เมษายน 1930
ที่ตั้ง	สาพรมตี อะห์มดาบาด คุชราต
ชื่ออื่น	การเดินขบวนเกลือทาณฑี, สัตยาเคราะห์เกลือ
ผู้เข้าร่วม	มหาตมา คานธี และอีก 78 บุคคล

หลังคานธีผลิตเกลือโดยการระเหยน้ำทะเลที่ทาณฑี ซึ่งเป็นการทำขัดต่อกฎหมายเกลือของอังกฤษ เสร็จสิ้น คานธีได้เดินเท้าต่อไปทางใต้ เลียบทางชายหาด ผลิตเกลือและเข้าปราศรัยในการพบปะตลอดทาง พรรคคองเกรสเตรียมการสัตยาเคราะห์ครั้งใหญ่ที่ธารสนะซอลต์เวิกส์ (Dharasana Salt Works) ราว 40 km (25 mi) ทางใต้ของทาณฑี กระนั้น คานธีถูกจับกุมเสียก่อนในเวลาเที่ยงคืนของวันที่ 4 ย่าง 5 พฤษภาคม 1930 ไม่กี่วันก่อนสัตยาเคราะห์ใหญ่ที่ธารสนะ การเดินขบวนไปยังทาณฑีและสัตยาเคราะห์ที่ธารสนะได้เรียกความสนใจจากทั่วโลกมาสู่ขบวนการเอกราชอินเดีย มีการรายงานข่าวถึงกรณีนี้มากมาย ขบวนการสัตยาเคราะห์ต่อต้านภาษีเกบือดำเนินต่อไปอีกราวหนึ่งปี ก่อนจะสิ้นสุดเมื่อคานธีถูกปล่อยตัวจากคุกและมีการเจรจากับอุปราช ลอร์ดเออร์วิน ที่การประชุมราวด์เทเบิลครั้งที่สอง^[3] แม้มีชาวอินเดียกว่า 60,000 คนที่ถูกคุมขังระหว่างขบวนการสัตยาเคราะห์^[4] กระนั้น อังกฤษก็ไม่ได้ยินยอมต่อข้อเรียกร้อง^[5]

ขบวนการสัตยาเคราะห์เกลือของอินเดียมีรากฐานมาจากหลักการประท้วงโดยสันติวิธีที่คานธีเรียกว่า "สัตยาเคราะห์" (แปลโดยหยาบว่า แรงหรือพลังแห่งความจริง)^[6] ในต้นปี 1920 คองเกรสแห่งชาติอินเดียเลือกสัตยาเคราะห์เป็นกลวิธีหลักในการเรียกร้องเอกราชจากอินเดีย และมอบหมายคานธีให้เป็นผู้นำการจัดสัตยาเคราะห์ เขาได้เลือกรัฐบัญญัติเกลือปี 1882 ของอังกฤษเป็นเป้าหมายแรกของสัตยาเคราะห์ การเดินขบวนเกลือไปยังทาณฑีและการทุบตีผู้เข้าร่วมการเดินขบวนจากตำรวจเจ้าอาณานิคมได้รับความสนใจในข่าวทั่วโลก เป็นหลักฐานถึงความมีประสิทธิภาพของกลวิธีสัตยาเคราะห์^[7] คำสอนเรื่องสัตยาเคราะห์และการเดินขบวนไปทาณฑีของคานธีมีอิทธิพลอย่างมากต่อผู้นำขบวนการสิทธิพลเมืองในสหรัฐอเมริกา มาร์ติน ลูเธอร์คิง จูเนีบร์, เจมส์ เบเวิล และสมาชิกคนอื่นในขบวนการสิทธิพลเมืองในทศวรรษ 1960s^[8] การเดินขบวนนี้ถือเป็นการต่อต้านครั้งสำคัญที่สุดต่ออังกฤษนับตั้งแต่ขบวนการปฏิเสธความร่วมมือในปี 1920–22 และเป็นการก่อการครั้งสำคัญทันทีหลังการประกาศเอกราชและการปกครองตนเอง ปูรณสวราช ของคองเกรสแห่งชาติอินเดียเมื่อ 26 มกราคม 1930^[9]