Skotse nasionale rugbyspan

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Skotse Rugbyunie.

Die beheerliggaam vir rugby in Skotland is die Skotse Rugbyunie (Scottish Rugby Union, SRU). Die SRU is in 1873 as Skotse Voetbalunie (Scottish Football Union, SFU) gestig^[5] en is naas die Engelse Rugbyvoetbalunie (RFU) die tweede oudste beheerliggaam in die rugbygeskiedenis. In 1886 het die SFU saam met die Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU) en die Walliese Rugbyunie (WRU) die Internasionale Rugbyraad (IRR), die huidige Wêreldrugby, gestig. Sedert 1924 dra die Skotse beheerliggaam sy huidige naam. Die belangrikste rugbyliga in Skotland is die Verenigde Rugbykampioenskap, waaraan 14 spanne uit Ierland, Italië, Skotland, Suid-Afrika en Wallis deelneem, waaronder die twee Skotse spanne Edinburgh Rugby en Glasgow Warriors. Benede word die Skotse Premierskap tussen tien spanne uitgespeel. Bo die nasionale kampioenskap word jaarliks saam met klubs uit Engeland, Frankryk, Ierland, Italië en Wallis die Europese Rugbykampioenskapbeker en die Europese Rugbyuitdagingsbeker uitgespeel.

Naas die amptelike nasionale span roep die SRU ook ander keurspanne byeen. Scotland A is die tweede nasionale span van Skotland. Net soos ander rugbynasies beskik Skotland oor ’n o/20-nasionale span wat aan die o/20-Sesnasies-toernooi en die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.^[6][7] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin aansluitend hul opleiding. Skotland beskik oor ’n nasionale span vir studente, die Schoolboys, wat as ’n voorbereiding op die Skotse nasionale rugbyspan dien.

Dit word as ’n groot prestasie beskou om saam met die Britse en Ierse Leeus na die Suidelike Halfrond te toer, waar hulle sowat al om die vier jaar teen die Nieu-Seelandse All Blacks, die Suid-Afrikaanse Springbokke of die Australiese Wallabies speel.^[8]

Begin van die hanteerspel

Verskeie nuwe skole is gedurende die eerste helfte van die 19de eeu in Skotland gestig, waaronder die Edinburg Akademie (1824), Loretto (1827), Merchiston Kasteelskool (1833), Glasgow Akademie (1845) en Trinity College, Glenalmond (1847). Dit is bekend dat eenvoudige en kru vorme van voetbal by al hierdie skole gespeel is. Dit was egter in Edinburg waar die hanteerspel wortel geskiet en na die res van Skotland begin versprei het.

Twee jong broers, Francis en Alexander Crombie, het in 1854 van Durham-skool na Edinburg gekom. Francis het by die Akademie aangesluit, maar Alexander het reeds sy skoolopleiding voltooi. Blykbaar het nie een van die twee broers by Durham-skool voetbal gespeel nie, maar hulle het hulle kennis van die reëls, soos wat dit by Rugby-skool gespeel is, na Skotland saamgeneem. Francis Crombie was die eerste skoolvoetbalspankaptein en Alexander was aan die stigting van die Edinburg Akademie se Voetbalklub aktief betrokke. Hy het vir lidmaatskap gekwalifiseer volgens ’n reël wat familielede van skoolleerlinge toegelaat het om aan te sluit. In 1858 het hy die eerste kaptein van die voetbalklub geword – ’n posisie wat hy vir agt jaar sou beklee.^[9] Omtrent dieselfde tyd het nog ’n seun, genaamd Hamilton, in 1856 van ’n Engelse privaatskool na die Koninklike Hoërskool in Edinburg gekom en ’n kopie van die Reëls van Rugbyvoetbal, soos hy dit in die Suide geken het, saamgeneem. Dié dokument was instrumenteel in die aanpassing van die hoërskool se bestaande spel aan die nuwe vorm.^[10]

Die eerste gedokumenteerde interskolewedstryd in Skotland was die Koninklike Hoërskool teen Merchiston Kasteelskool wat op 13 Februarie 1858 gespeel is. Dié wedstryd is egter sonder eenvormige reëls en bal gespeel (die Koninklike Hoërskool het van “reusagtige opgeblase koeëls met ’n groot omvang en van ’n groot swaarheid” berig), wat die spelvloei gekniehalter het. Oor verskeie jare heen het die spel egter die Rugby-skool se weergawe oorgeneem. Voorheen was daar verskeie plaaslike weergawes wat binne-in wedstryde noodwendig tot dispute gelei het. Tot laat in die 1870’s het slegs die Edinburg Akademie, Merchiston Kasteelskool en die Koninklike Hoërskool ’n eenvormige vorm van die spel gespeel.^[11]

Vanaf die middel-1860’s het seniorklubs met voormalige leerlinge in beide Edinburg en Glasgow begin vorm. Die klubs het teen mekaar begin speel deur gebruik te maak van die nuwe riglyne. In die vroeë klubwedstryde is spel gereeld onderbreek sodat kapteins en skeidsregters verskille in die reëls kon besleg; dit was egter nie ’n permanente toestand nie. ’n Stel vergaderings is deur die Edinburg Akademiese Voetbalklub gereël en in 1868 het dié klub, met die instemming van ander skole en klubs, reëls vir die spel in Skotland opgestel en gedruk. Die boekie wat saamgestel is, Laws of Football as played by the Principal Clubs in Scotland, het bekend geword as die “Groen Boek“. Die reëlboekie se titel was sonder die woord “Rugby”.^[12]

’n Uitdaging aan Engeland

In Desember 1870, ná ’n reeks sokkerwedstryde tussen Engeland en Skotland wat in Londen gespeel en almal deur Engeland gewen is, het ’n groep Skotte ’n uitdagingsbrief in die Skotse koerant The Scotsman en in die Londense sportkoerant Bell’s Life gepubliseer, waarin hulle Engeland genooi het om ’n twintigtal vir ’n rugbywedstryd na Skotland te stuur. Die Engelse kon skaars só ’n uitdaging ignoreer, wat gelei het tot die eerste internasionale rugbywedstryd. Dit is op die krieketveld van die Edinburg Akademie, Raeburn Place, op Maandag 27 Maart 1871, gespeel.^[13][14][15] Dit was nie net die eerste wedstryd tussen albei lande in enige sportsoort nie, maar ook die eerste internasionale rugbywedstryd. Die Skotte het dié stryd voor ’n skare van 4 000 met ’n doel en ’n drie gewen teenoor die enkele drie wat Engeland gedruk het.^[16]

Engeland het egter die volgende jaar by die Kennington Ovaal in Londen wraak geneem en met 2–1 doele gewen. Die vroeë wedstryde het nie oor ’n gestruktureerde puntestelsel beskik nie; dit sou eers ná 1890 ingestel word nadat ’n geskikte formaat vir die puntestelsel ontwerp is.^[15][17] Tot in 1875 is – soos in sokker – internasionale rugbywedstryde beslis deur die aangetekende aantal doele (beide doelskoppe en skepdoele), maar vanaf 1876 het die aantal drieë ’n wedstryd beslis as die spanne gelykop was.^[18] Soos dit in die vroeë jare van rugby gebruiklik was, het vir albei spanne 20 spelers uitgedraf; die aantal spelers wat tydens een wedstryd vir een span mag uitdraf is eers in 1877 van 20 tot 15 verminder.^[19]

Calcuttabeker en Tuisnasies-toernooi

Verteenwoordigers van agt klubs het op 3 Maart 1873 in Glasgow vergader en die beheerliggaam Skotse Voetbalunie (Scottish Football Union) gestig, wat homself eers in 1924 in Skotse Rugbyunie hernoem het. Van die klubs was vyf lede van die Engelse Rugbyvoetbalunie wat op daardie stadium nog nie op Engeland beperk was nie.^[20] In 1877 het Skotland vir die eerste keer teen Ierland te staan gekom en met ses doele teenoor nul gewen.

Die Calcuttabeker is in 1878 aan die Rugbyvoetbalunie geskenk deur lede van die kortstondige Calcutta Rugbyklub in die Indiese stad Kolkata. Die lede het besluit om die klub te ontbind. Die beker is geskep uit gesmelte silwerroepees wat beskikbaar geword het toe die klub se fondse uit die bank onttrek en gesmelt is. Die beker is uniek in die sin dat slegs Engeland en Skotland jaarliks daarom kompeteer; dit is die oudste rugbytrofee. Die eerste Calcuttabekerwedstryd is in 1879 in Edinburg gespeel en het gelykop geëindig. Engeland het die beker in 1880 vir die eerste keer verower en Skotland twee jaar later.^[21]

In 1882 het die beheerliggame van Skotland, Engeland, Wallis en Ierland die Tuisnasies-toernooi gestig, die voorganger van die huidige Sesnasies-toernooi. Tydens die Tuisnasies-toernooi 1883, die eerste van sy aard, het Skotland vir die eerste keer teen Wallis gespeel en met 1–0 doele gewen.^[22] In 1885 was die Skotse beheerliggaam een van die Internasionale Rugbyraad (IRR, vandag Wêreldrugby) se stigtingslede.^[23] Ná drie agtereenvolgende tweede plekke het die Skotte tydens die Tuisnasies-toernooi 1886 hul eerste titel ingepalm (gedeel met die volgens punte gelykstaande Engelse). Een jaar later het tydens die Tuisnasies-toernooi 1887 die eerste ongedeelde titel gevolg. Tydens die Tuisnasies-toernooi 1890 het Engeland en Skotland weer die titel gedeel.^[24] Die daaropvolgende jaar, tydens die Tuisnasies-toernooi 1891, het Skotland sy eerste Driekroon gewen – d.w.s. ’n titel saam met oorwinnings oor al die drie ander Tuisnasies. In 1895 het hulle dié sukses herhaal.^[22][20]

Aan die begin van die 20ste eeu, toe die Engelse die afstigting van rugby league moes verduur, het Skotland en Wallis om die jaarlikse toernooi se oorheersing gewedywer.^[22] Skotland het die Tuisnasies-toernooi in 1901, 1903 en 1907 elk met ’n Driekroon ingepalm, in 1904 het ’n verdere titel gevolg. Die 1907-titel sou egter die laaste in amper twee dekades wees, nadat Engeland ná ’n lang krisis herstel het.^[22] Op 18 November 1905 het Skotland vir die eerste keer teen die Nieu-Seelandse All Blacks te staan gekom en met 7–15 verloor. Die eerste toetswedstryd teen die Suid-Afrikaanse Springbokke het op 17 November 1906 gevolg en is met 6–0 gewen.^[25] Nadat Frankryk genooi is om by die toernooi aan te sluit, het die Tuisnasies in 1910 die Vyfnasies geword. Skotland het tydens die Vyfnasies-toernooi 1910 vir die eerste keer teen die nuwe deelnemer gespeel en met 27–0 gewen. Een jaar later, tydens die Vyfnasies-toernooi 1911, was Skotland ook die eerste van die Tuisnasies wat deur Frankryk verslaan is.^[22]

Tyd van die wêreldoorloë

Met die begin van die Eerste Wêreldoorlog moes die spelbedryf in Skotland grootliks ingeperk word, terwyl internasionale wedstryde vir die volgende jare volledig afgelas is. Tydens die oorlog se veldslae het 31 aktiewe of voormalige Skotse nasionale spelers gesneuwel, meer as by enige ander nasionale span van die Vyfnasies. Onder andere het David Bedell-Sivright, voormalige kaptein van die Britse Leeus, en Eric Milroy, die laaste Skotse kaptein voor die oorlog, gesterf.^[26] Ten spyte van hierdie groot verlies aan talentvolle spelers het Skotland die eerste toernooi ná die oorlog, die Vyfnasies 1920 gewen en die titel met Wallis en Engeland gedeel. Toe die All Blacks in 1924/25, ná ’n onderbreking van 19 jaar, weer deur Europa getoer het, het die Skotte geweier om teen hulle te speel. Dié toer is deur die Engelse Rugbyvoetbalunie gereël en die Skotse beheerliggaam, bekend vir sy streng beleid van amateurisme, het beweer dat die Nieu-Seelanders vir hul toer vergoed is.^[27]

In 1897 het die SFU in Inverleith, Edinburg, grond aangekoop en sodoende die eerste van die vier Tuisnasies geword om sy eie grond te besit. Vanaf 1899 het die nasionale span al sy tuiswedstryde hier gespeel. Die eerste besoekende span was op 18 Februarie 1899 Ierland (Skotland 3–9 Ierland). Tot op 24 Januarie 1925 is op Inverleith internasionale rugby gespeel, met die laaste wedstryd teen Frankryk. Die destydse 25–4-oorwinning het vir Skotland die suksesvolle Vyfnasies 1925 ingelui, waarop wegoorwinnings oor beide Wallis en Ierland gevolg het. Dié toernooi het op 21 Maart in die wedstryd teen Engeland neergekom. Voor ’n skare van 70 000 in die nuwe Murrayfield-stadion (wat sedertdien as Skotland se tuisstadion dien) het die Skotte ná ’n drievoudige terugkoms die verdedigende kampioen Engeland met 14–11 verslaan en nie net die sesde Driekroon, maar ook die eerste Grand Slam ingepalm, nadat hulle al die deelnemende spanne insluitende Frankryk verslaan het.^[20][28]

In 1926 het Skotland die eerste van die Vyfnasies geword wat Engeland op die Londense Twickenham-stadion geklop het.^[29] In beide 1926 en 1927 het Skotland die titel met Ierland gedeel. Op 17 Desember 1927 het hulle vir die eerste keer teen die Australiese Wallabies gespeel en die gaste tydens hul Europatoer met 10–8 verslaan. Ietwat meer as ’n jaar later, in 1929, het Skotland sy volgende titel gewen. In 1932 het die Springbokke ná twee dekades weer Skotland besoek en met ’n 6–3-oorwinning weggestap. Dieselfde jaar is Frankryk weens beweerde professionalisme en ’n gebreek aan bestuur deur sy beheerliggaam uit die jaarlikse toernooi gesit, wat weer die Tuisnasies geword het. Skotland het die toernooie in 1933 en 1938 gewen.^[22]

Die uitbraak van die Tweede Wêreldoorlog in September 1939 het die rugbybedryf in Skotland, soos in ander lande ook, stopgesit. Terwyl al die internasionale wedstryde weer afgelas is, het die SRU die klubs aangemoedig, om sover moontlik voort te gaan. Party klubs moes weens die gebreek aan spelers hulself ontbind, terwyl ander saamgesluit en verder teen ander Skotse klubs gespeel het. Af en toe is wedstryde teen spanne van die teenwoordige Geallieerdes gereël.^[20] In 1945 en 1946 is die Victory Internationals uitgespeel – ’n reeks van wedstryde teen nasionale en militêre keurspanne wat nie die volle toetsstatus geniet het nie.^[20] Tydens dié toernooi het Skotland in Januarie 1946 ’n sterk span van die Nieu-Seelandse Weermag met 11–6 verslaan.^[30][31]

1940’s tot 1970’s

Die jaarlikse toernooi is vanaf 1947 weer hervat en het met die hertoelating van Frankryk weer die Vyfnasies geword. Dié jaar is Skotland in al sy wedstryde verslaan en het op die laaste plek geëindig.^[20] Die jare ná die Tweede Wêreldoorlog was vir Skotland nie suksesvol nie. In 1947 is hulle deur die toerende Wallabies, in 1951 deur die Springbokke en in 1954 deur die All Blacks verslaan. Veral die wedstryd teen die Springbokke het die span se moeilikhede genadeloos ontbloot: Suid-Afrika het nege drieë gedruk en Skotland met 44–0 verslaan, ’n destydse rekordoorwinning (62–0 sou die hedendaagse telling wees).^[32] Vanaf Februarie 1951 tot Januarie 1955 het Skotland 17 agtereenvolgende nederlae gely en net 54 punte aangeteken: 11 drieë, ses doelskoppe, en vier strafdoele.^[33]

Tussen 1955 en 1963 het Skotland weer beter presteer. Hulle het nie daarin geslaag om Engeland te verslaan nie, maar hulle het in drie wedstryde gelykop gespeel. Skotland het verskeie oorwinnings oor Wallis, Ierland en Frankryk aangeteken.^[34] Oor dekades heen het Skotse spelers net in die Suidelike Halfrond getoer, as hulle deur die Britse Leeus gekeur is. Dit het in 1960 verander, toe die SRU ’n toetswedstryd in Suid-Afrika gereël het. Op 30 April 1960 het die Skotte in Port Elizabeth teen die Springbokke te staan gekom en is met 18–10 verslaan. Hulle het baanbrekerswerk vir die Tuisnasies gedoen; maar Skotland het sy volgende toer eers 15 jaar later aangepak en ook daarna het hulle net ’n klein aantal toere onderneem.^[35]

Daarop het ’n aantal jare met groot suksesse gevolg. In 1961, 1962, 1963, 1966 en 1967 het Skotland tydens die Vyfnasies die tweede plek behaal. In 1964 het hulle hul eerste titel sedert 1938 (gedeel met Wallis) ingepalm en vir die eerste keer sedert 1950 Engeland van die Calcuttabeker ontneem.^[36][37] In dieselfde jaar het hulle die toerende All Blacks in ’n 0–0-gelykop vasgebind, die laaste internasionale wedstryd waarin geen punte aangeteken is nie.^[38] In April 1965 het hulle die Springbokke tuis in Edinburg met 8–5 en in Desember 1966 die Wallabies met 11–5 verslaan. In Augustus 1968 het ’n 9–3-oorwinning oor Australië en in Desember 1969 ’n 6–3-oorwinning oor Suid-Afrika gevolg.^[39] Die Springbokke se toer is begelei deur hewige anti-apartheidsproteste, wat onder andere deur die latere Britse eerste minister Gordon Brown gereël is.^[40]

Gedurende die vroeë 1970’s het die SRU verskeie hervormings geïmplementeer, wat as rewolusionêr beskou is. Voorheen het hulle die aanstelling van ’n nasionale afrigter ontwyk, aangesien die SRU homself as voog van die suiwer amateurisme beskou en gevrees het dat hierdie pos as eerste stap van ’n professionalisering beskou kan word. In 1971 het die SRU Bill Dickinson as eerste hoofafrigter aangestel, na sy pos is egter amptelik as ’n “raadgewer vir die kaptein” verwys. Dickinson was vir organisasie, motivering, en taktiese opleiding verantwoordelik, terwyl bestuursamptenare nog steeds die spankeuring gedoen het.^[41] Sedert die 1865/66-seisoen het in Skotland ’n rugykampioenskap bestaan, maar dit is vir meer as ’n eeu deur die beheerliggaam nie erken nie en het derhalwe net nieamptelike status geniet (mededingende speletjies tussen klubs is in konserwatiewe rugbykringe as ’n voorloper van die veragte professionele sport beskou). In voorbereiding op die 1973/74-seisoen het die SRU as eerste beheerliggaam van die Tuisnasies ’n amptelike kampioenskap van stapel gestuur: die Skotse Premierskap wat tot vandag toe bestaan.^[42]

Die Vyfnasies 1972 kon weens die Noord-Ierland-konflik nie voltooi word nie, waardeur geen span die titel ingepalm het nie. Ná die Bloed-Sondag op 30 Januarie is die Britse ambassade in Dublin deur ’n woedende skare afgebrand en baie spelers het dreigbriewe, vermoedelik van die IRA, ontvang.^[43] Wallis en Skotland het geweier om hul oorblywende wedstryde in Ierland te speel en die gebrek aan veiligheid aangevoer.^[44] Dié toernooi het onopgelos gebly, aangesien Wallis en Ierland onoorwonne was. Die Vyfnasies 1973 het op ’n unieke manier geëindig: Ná twee oorwinnings en twee nederlae elk het al die vyf deelnemende spanne op dieselfde plek geëindig en die titel gedeel. Op 1 Maart 1975 het ’n gehoor van sowat 104 000 gesien hoe Skotland Wallis in ’n Vyfnasies-wedstryd op Murrayfield met 12–10 verslaan het. Dié bywoning was destyds ’n wêreldrekord vir ’n rugbywedstryd, en is nog steeds die rekordbywoning op Murrayfield.^[45][46] Dié oorwinning was deel van ’n reeks van nege agtereenvolgende oorwinnings vir die nasionale span op Murrayfield gedurende die 1970’s; hulle was egter nie in staat om die prestasie buite Skotland op die veld te bring nie, en het net een wegoorwinning in dié tydperk aangeteken.^[47]

In 1977 het Nairn MacEwan Bill Dickinson as nasionale afrigter opgevolg. Hy was egter net in staat om een internasionale oorwinning in sy ampstermyn van drie jaar aan te teken.^[48] Nogtans het rugby in Skotland ’n sterk ontwikkeling getoon. Die oprigting van die nasionale ligas in 1973/74 het begin vrugte afwerp; die vlak van klub en distrikrugby was hoër as ooit tevore en die spelers was meer gewoond daaraan om druk te ervaar in wedstryde waar die uitslag werklik saak gemaak het. Minder spelers van Engelse klubs is gekies om Skotland op internasionale vlak te verteenwoordig, aangesien die plaaslike klubs vir die eerste keer sedert die Eerste Wêreldoorlog die nasionale span met ’n voldoende aantal spelers voorsien het wat geskik was vir internasionale wedstryde.^[49]

Die amateurtydperk se laaste jare

Jim Telfer het in 1980 die nasionale afrigter van ’n span met ’n groot potensiaal geword.^[50][49] In Maart 1982 het Skotland vir die eerste keer in 20 jaar in Wallis gewen.^[51] Vier maande later het Skotland na Australië getoer en hulle het die eerste van twee toetse gewen: Dit was Skotland se eerste oorwinning oor een van die groot drie spanne van die Suidelike Halfrond (Australië, Nieu-Seeland, Suid-Afrika).^[52][53] Die 1983-seisoen het teleurstellend afgeskop, toe Skotland die eerste drie van sy Vyfnasies-wedstryde verloor het. Dié toernooi is egter met ’n hoogtepunt beëindig, nadat Skotland sy eerste oorwinning sedert 1938 oor Engeland op Twickenham aangeteken het.^[50] In November 1983 het Skotland in ’n hard gevegte 25–25-gelykop teen die All Blacks gespeel.^[54] Onder die kapteinskap van Jim Aitken het Skotland tydens die Vyfnasies 1984 al sy vier wedstryde gewen en sodoende sy tweede Grand Slam, die eerste sedert 1925, behaal.^[50] Die span het voordeel getrek uit ’n konsekwente seleksie – twaalf spelers het aan al vier Vyfnasies-wedstryde deelgeneem en van die 20 spelers wat altesaam ingespan is, was net twee uit klubs buite Skotland.^[49] Jim Telfer het ná die Grand Slam bedank om op sy professionele loopbaan as ’n skoolmeester te kon fokus. Hy is deur sy assistent, die voormalige Hawick-losskakel Colin Telfer (nie ’n familielid nie), opgevolg.^[49][55] Sy ampstermyn was net een jaar, waartydens Skotland ses agtereenvolgende nederlae gely het. Onder andere is Skotland deur die toerende Wallabies geklop, wat in 1984 op hul beurt die Grand Slam ingepalm het (hulle het al die vier Tuisnasies tydens dieselfde toer verslaan). Telfer is deur Derrick Grant vervang.^[56]

In Januarie 1986 het Grant ’n proefwedstryd tussen “Blou” (spelers wat na verwagting in dieselfde jaar nog vir Skotland sou speel) en “Rooi” (opkomende spelers met ’n moontlike internasionale toekoms) gehou, wat in ’n verrassende 41–10-oorwinning vir “Rooi” geëindig het.^[57] Die “Rooi” het spelers soos Gavin en Scott Hastings, Finlay Calder en David Sole ingesluit, almal sou nog in dieselfde jaar by die komende Vyfnasies-toernooi vir Skotland debuteer en oor die volgende jare belangrike rolle in die nasionale span inneem.^[58] Skotland het die 1986-Vyfnasies-titel met Frankryk gedeel, nadat albei spanne drie van hul vier wedstryde elk gewen het.^[59] Tydens dié toernooi het Skotland Engeland op Murrayfield met 33–6 verneder; dit was Skotland se hoogste winning oor die Engelse span, destyds net een punt minder as in Skotland se rekordoorwinning in enige internasionale rugbywedstryd en Engeland se ergste nederlaag in meer as ’n eeu.^[60] Skotland het in 1987 aan die eerste rugbywêreldbekertoernooi in Australië en Nieu-Seeland deelgeneem. John Rutherford, die span se algemene en beherende invloed, het sy knie tydens ’n ongemagtigde toer na Bermuda beseer. Hy het binne die eerste 15 minute van die eerste speel teen Frankryk ineengestort en nooit ooit weer vir Skotland gespeel nie. Skotland het voorgeloop, maar dié wedstryd het met 20–20 gelykop geëindig. Vervolgens het Skotland die groepwedstryde teen Zimbabwe en Roemenië maklik gewen, waarop hulle tot die kwarteinrondte gevorder het. In die kwarteindstryd was Skotland sonder kanse en is deur Nieu-Seeland met 30–3 verslaan.^[61]

Op 27 Junie 1988 is Ian McGeechan as nuwe afrigter aangestel en het Derrick Grant, wat ná die teleurstellende 1988-Vyfnasies-toernooi bedank het, vervang.^[62] 1990 word as Skotland se beste jaar in die moderne tydperk beskou.^[63] In die laaste wedstryd van die Vyfnasies 1990 het hulle op Murrayfield teen die “ou vyand” Engeland te staan gekom. Op daardie stadium het albei spanne al hul wedstryde tydens dié toernooi gewen en die pers het Engeland as gunsteling beskou, alhoewel hulle die gaste was. Ten spyte van die algemene verwagtinge het Skotland die wedstryd met 13–7 gewen en sodoende die toernooi saam met die derde Grand Slam beklink.^[64] Die wedstryd teen Engeland was ook die eerste waartydens The Flower of Scotland op Murrayfield gespeel is, nadat dit vroeër die jaar Skotland se himne geword het.^[65] In Junie 1990 is Skotland deur die All Blacks weg in Auckland naelskraap met 21–18 verslaan. Vyf maande later het hulle vir die eerste keer teen die Argentynse Poemas te staan gekom en met 49–3 geseëvier.

Die tweede rugbywêreldbekertoernooi het in 1991 plaasgevind, met wedstryde wat dwarsdeur die destydse Vyfnasies aangebied is. Skotland het die meeste van sy groepwedstryde tuis op Murrayfield gespeel. Ná oorwinnings oor Japan, Zimbabwe en Ierland het Skotland sy groep gewen. In die daaropvolgende kwarteindstryd het Skotland Wes-Samoa met 28–6 verslaan. Ná ’n naelskraapse 6–9-nederlaag in die halfeindstryd teen Engeland op Murrayfield het die Skotte in die klein finale om die derde plek teen Nieu-Seeland te staan gekom en is deur die All Blacks met 13–6 verslaan.^[66][67]

Daarop het weer ’n kort swak tydperk gevolg. In 1994 het Skotland nie ’n enkele oorwinning aangeteken nie. In 1995 het hulle herstel en tydens die Vyfnasies hul eerste drie wedstryde gewen. Onder andere het Skotland Frankryk weg met 23–21 verslaan, danksy ’n verdoelde drie deur Gavin Hastings in die laaste minuut. Dit was Skotland se eerste oorwinning in Parys sedert 1969. Die laaste Vyfnasies-wedstryd was weer om die Grand Slam teen Engeland, maar hierdie keer het Engeland die Skotte met 24–12 geklop, veral te danke aan Rob Andrew se skopvermoeë.^[68][69] Die derde rugbywêreldbekertoernooi is in 1995 in Suid-Afrika gehou. Tydens die groepfase het Skotland die Ivoorkus en Tonga maklik verslaan. In die derde groepwedstryd teen Frankryk het hulle tydens beseringstyd ’n drie afgestaan, en Skotland het as naaswenner van sy groep geëindig. Hulle is in die kwarteindstryd deur Nieu-Seeland met 48–30 uitgeskakel.^[70][71]

Professionalisering en moeilike tye

In Augustus 1995 het die Internasionale Rugbyraad al die beperkinge rakende die spelers se betaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui. Die SRU het vervolgens vier professionele plaaslike keurspanne gestig, wat in die nuwe Europese bekertoernooie sou meeding. Finansiële moeilikhede het in 1998 tot ’n vermindering op drie en in 2007 op twee spanne gelei (Glasgow Warriors en Edinburgh Rugby). Hierdie spanne het die meeste Skotse nasionale spelers ingesluit.^[72] In Desember 1996 het Skotland vir die eerste keer teen Italië te staan gekom en tuis met 29–22 gewen, die eerste nederlaag teen die Italianers het Skotland in Januarie 1998 weg in Treviso gely. Nadat die Vyfnasies-toernooie in 1997 en 1998 met net een oorwinning oor Ierland elk teleurstellend verloop het, het Skotland die Vyfnasies 1999 op ’n oortuigende manier beklink; hulle het net teen Engeland naelskraap verloor. Dit was ook die laaste toernooi in die ou formaat, aangesien die volgende jaar met die aansluiting van Italië die Sesnasies gevorm is.^[73]

Die Rugbywêreldbeker 1999 is opnuut dwarsdeur die destydse Vyfnasies aangebied en Skotland het sy groepwedstryde weer op Murrayfield gespeel. Ná ’n nederlaag teen Suid-Afrika in hul eerste wedstryd het Skotland Uruguay en Spanje verslaan. As tweede van hul groep moes Skotland aan die uitspeelrondte deelneem, waar hulle Samoa met 35–20 verslaan het. Soos vier jaar voorheen is Skotland in die kwarteindstryd deur Nieu-Seeland uitgeskakel, dié keer met 18–30.^[74][75] Tydens die Sesnasies 2000, die eerste van die uitgebreide jaarlikse toernooi, het die verdedigende kampioen nie oortuig nie. Hulle het die eerste vier wedstryde verloor, insluitende die openingswedstryd teen die debutant Italië.^[76] Nogtans het hulle in die laaste wedstryd die Grand Slam van Engeland verhoed.^[77] Tydens die 2002 eindjaarrugbytoetsreeks het Skotland die Springbokke tuis met 21–6 verrassend maklik verslaan.^[78]

Die Australiese afrigter Matt Williams het in 2003 die eerste buitelander geword om Skotland af te rig. Sy ampstermyn was egter omstrede en word as onsuksesvol beskou. Dit word veral vir ’n reeks swak uitslae en onderonsies tussen die afrigter en sy spelers onthou.^[79][80][81] Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië het Skotland ná oorwinnings oor Japan, die VSA en Fidji as naaswenner van sy groep agter Frankryk geëindig, maar hulle is in die kwarteindrondte deur die gasheer met 33–16 uitgeskakel.^[82] In 2004 het Williams ’n omstrede “Kasteel Skotland”-beleid probeer implementeer, waarvolgens net spelers wat in Skotland speel vir die nasionale span in aanmerking sou kan kom.^[83] Intussen het die uitvoerende hoof Phil Anderton (weens sy vermaakskoue voor wedstryde “Firework Phil” genoem) die unie na finansiële solvensie probeer terugneem. Hy het groot hervormings geïmplementeer om die agteruitgang van rugby in Skotland te voorkom, maar hy is in Januarie 2005 afgedank nadat sy baas David Mackay deur die SRU se algemene komitee gedwing is om te bedank.^[84][85] Teen April 2005 het Skotland net drie van sy 17 wedstryde onder Williams gewen.^[79] Ná ’n hersiening deur die SRU en openbare kritiek van verskeie spelers^[81] is Williams op 25 April 2005 afgedank.^[86]

Frank Hadden, die hoofafrigter van die Edinburgh Gunners, is as voorlopige afrigter vir die 2005 midjaarrugbytoetsreeks teen die Barbarians en Roemenië benoem,^[87] en het albei wedstryde gewen. Op 15 September 2005 is hy as nasionale afrigter van die Skotse span aangestel.^[88] Tydens die Sesnasies 2006 is Frankryk in die eerste wedstryd met 20–16 verslaan,^[89] dit was Skotland se eerste oorwinning oor die Franse sedert 1999.^[90] Skotland het ook Engeland tuis op Murrayfield met 18–12 oorwin en sodoende die Calcuttabeker herower,^[91] maar hulle moes dié trofee een jaar later aan Engeland teruggee.^[92] In Februarie 2006 was Skotland die eerste Sesnasies-span wat tuis deur Italië (17–37) verslaan is.^[93] Dit was Italië se hoogste oorwinning oor Skotland nog, beide tuis en weg. Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk het Skotland ná oorwinnings oor Portugal, Roemenië en Italië, maar ook ’n nederlaag teen Nieu-Seeland, tot die kwarteindrondte gevorder. Hulle is egter deur Argentinië met 19–13 uitgeskakel.^[94][95]

Skotland het die Sesnasies 2008 tuis met ’n 6–27-nederlaag teen Frankryk afgeskop.^[96] Nadat hulle in die daaropvolgende wedstryde deur Ierland en Wallis verslaan is, het die druk op Frank Hadden toegeneem.^[97][98] Skotland het Engeland ná ’n 15–9-oorwinning van die Calcuttabeker ontneem,^[99] maar hulle is vervolgens deur Italië met 23–20 verslaan en het op die voorlaaste plek geëindig. Hulle het die “houtlepel” net volgens punteverskil vermy.^[100] Die Sesnasies 2009 het op ’n soortgelyke manier teleurstellend verloop (net een oorwinning oor Italië), waarvolgens Hadden in April 2009 bedank het.^[101] Drie maande later het die voormalige Engelse hoofafrigter Andy Robinson by hom oorgeneem.^[102] Tydens die 2009 eindjaarrugbytoetsreeks het die Skotte tuis ’n gedenkwaardige 9–8-oorwinning oor Australië aangeteken, hul eerste sukses oor die Wallabies in 27 jaar.^[103]

Opwaartse neiging

Tydens die Sesnasies 2010 is Skotland deur Frankryk, Wallis en Italië verslaan, voordat hulle teen Engeland in ’n gelykop gespeel het. In die laaste wedstryd op Crokepark het Skotland sy enigste oorwinning aangeteken, toe hulle Ierland met 23–20 ná ’n strafdoel deur Dan Parks in die laaste minuut verslaan het, waardeur die Iere van die Driekroon ontneem is en die Skotte die “houtlepel” vermy het.^[104] Tydens die 2010 midjaarrugbytoetsreeks het Skotland na Argentinië getoer en hul eerste wegreeks teen die Poemas beklink, nadat hulle albei toetse met onderskeidelik 24–16 en 13–9 gewen het.^[105] Tydens die 2010 eindjaarrugbytoetsreeks het Skotland ’n swak nederlaag teen Nieu-Seeland gely, voordat hulle oorwinnings oor Suid-Afrika (met 21–17)^[106] en Samoa (met 19–16) aangeteken het.^[107] Tydens die Sesnasies 2011 het Skotland net een wedstryd, ’n 21–8-oorwinning oor Italië, aangeteken en die laaste plek weer naelskraap vermy.^[108] Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland het Skotland ook weinig beïndruk en gesukkel om Roemenië en Georgië te verslaan.^[109][110] Nadat hulle deur Argentinië met 13–12 verslaan is,^[111] moes Skotland sy laaste groepwedstryd teen Engeland wen om tot die kwarteindrondte te vorder. Ná ’n uur se spel het hulle blykbaar gemaklik met 12–3 voorgeloop, maar hulle is ná ’n drie deur Chris Ashton met 16–12 geklop.^[112] Dit was die eerste keer wat Skotland reeds in die groepfase van ’n rugbywêreldbekertoernooi uitgeskakel is.^[113]

Tydens die Sesnasies 2012 het Skotland, ten spyte van baie belowende oomblikke, ná vyf nederlae op die laaste plek geëindig^[114] en vervolgens op die twaalfde plek op Wêreldrugby se wêreldranglys teruggesak, Skotland se laagste plek nog.^[115] Selfs ná hierdie swak toernooi het Skotland daarin geslaag om Australië tydens die 2012 midjaarrugbytoetsreeks verrassend met 9–6 weg te verslaan. Dit was Skotland se eerste oorwinning in Australië sedert 1982 en die eerste keer in 30 jaar wat Skotland die Wallabies meer as een keer agtereenvolgend verslaan het.^[116] Skotland het ook wegoorwinnings oor beide Fidji en Samoa aangeteken.^[117] Ná ’n nederlaag teen Tonga het Andy Robinson in November 2012 as afrigter bedank en is voorlopig deur Scott Johnson vervang.^[118][119] Tydens die Sesnasies 2013 het Skotland die derde plek behaal, hul beste prestasie in die toernooi sedert 2006. Op 3 Mei 2013 is Johnson deur die Skotse Rugbyunie as die eerste rugbydirekteur benoem en was verantwoordelik vir die toesig oor al die rugby in die nasie.^[120] Op 27 Mei 2013 is aangekondig dat Vern Cotter die nuwe hoofafrigter van Skotland sou word, maar die SRU moes tot in 2014 wag, aangesien die klub Clermont nie ’n ooreenkoms met die SRU om Cotter ’n jaar vroeër van sy kontrak te ontbind bereik het nie.^[121]

Die Sesnasies 2014 het vir Skotland teleurstellend verloop, nadat hulle net in Italië gewen het en deur Wallis met 51–3 verslaan is.^[122] Vern Cotter het toe sy termyn as hoofafrigter begin en tydens die 2014 midjaarrugbytoetsreeks het Skotland drie oorwinnings oor die Amerikas se beste spanne aangeteken, voordat Suid-Afrika Skotland met 55–6 verslaan het.^[123] Die toets op 22 November 2014 teen Tonga op Rugbypark, Kilmarnock, was die eerste internasionale rugbywedstryd wat op ’n kunsmatige oppervlak gespeel is.^[124] Ondanks optimisme onder die spelers en ondersteuners voor die Sesnasies 2015 is Skotland deur al die deelnemende spanne geklop.^[125] Tydens die opwarmingswedstryde voor die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland het Skotland egter beter vertoon en dié toernooi met redelike selfvertroue aangepak.^[126] Tydens die groepfase het hulle Japan, die VSA en Samoa verslaan; met ’n bykomende nederlaag teen Suid-Afrika. In die kwarteindstryd het Skotland teen Australië te staan gekom, en 30 sekondes voor die eindfluitjie voorgeloop, toe die skeidsregter Craig Joubert aan Australië ’n omstrede strafskop toegeken het, wat deur Bernard Foley verdoel is en die Wallabies met 35–34 laat wen het.^{[127][128][129]}

Tydens die Sesnasies 2016 het Skotland sy eerste twee wedstryde verloor. Die langste nederlaagreeks sedert die 1950’s tydens die jaarlikse toernooi het sodoende oor nege wedstryde gestrek en is met ’n wegoorwinning oor Italië beëindig.^[130][131] Daarop het ’n tuisoorwinning oor Frankryk gevolg. Skotland se eerste oorwinning oor Frankryk sedert 2006 het ’n reeks van tien nederlae teen Les Bleus beëindig.^[132] Tydens die 2016 eindjaarrugbytoetsreeks het Skotland sy derde agtereenvolgende oorwinning oor Argentinië aangeteken.^[133] Tydens die Sesnasies 2017 het Skotland heelwat beter presteer en drie tuisoorwinnings aangeteken. Daarteenoor het Skotland ’n 21–61-rekordnederlaag teen Engeland gely.^[134] Cotter het, soos voorheen bespreek, bedank en is in Junie 2017 deur Gregor Townsend vervang, soos dit reeds tien maande vroeër aangekondig is.^[135] Later dié jaar het Skotland Australië tuis en weg verslaan. Noemenswaardig was veral die tuiswedstryd op 25 November wat die Skotte met 53–24 gewen het; hul hoogste oorwinning oor die Wallabies nog.^[136][137] Een week vroeër is Skotland naelskraap deur Nieu-Seeland verslaan, nadat Skotland byna sy eerste oorwinning oor die All Blacks aangeteken het.^[138][139]

Die Skotte het tydens die Sesnasies 2018 Engeland tuis met 25–13 verslaan en sodoende vir die eerste keer sedert 2008 die Calcuttabeker gewen.^[140] Tydens dieselfde toernooi het Skotland en Frankryk vir die eerste keer om die Auld Alliance trofee gespeel, wat in herinnering aan die nasionale spelers van albei spanne wat tydens die Eerste Wêreldoorlog gesneuwel het, geskenk is.^[141] Tydens die laaste wedstryd van die Sesnasies 2019 het Skotland weg op Twickenham die Calcuttabeker suksesvol verdedig; hulle het teen die Engelse met 38–38 gelykop gespeel, nadat hulle teen halftyd blykbaar met 7–31 hopeloos agterna was.^[142] Die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het vir Skotland teleurstellend verloop. Hulle het daarin geslaag om Samoa en Rusland sonder teenpunte te verslaan, maar ná nederlae teen Ierland en die gasheer is hulle vroeg uitgeskakel.^[143] Weens tifoon Hagibis se verwoestinge was die wedstryd teen Japan ernstig bedreig. Stellings deur die SRU se voorsitter, waarvolgens hy vir die kansellasie van dié wedstryd met regstappe gedreig het, het verontwaardiging veroorsaak. Wêreldrugby het die Skotse beheerliggaam toe met £70 000 beboet, aangesien die wedstryd diskrediteer is.^[144]

Tydens die Sesnasies 2020 moes die Skotte ná ’n tuisnederlaag die Calcuttabeker weer aan Engeland oorhandig, waarna hulle tuisoorwinnings oor die Franse en Walliesers kon aanteken. Skotland het tydens die Sesnasies 2021 met sy altesaam vyfde oorwinning op Twickenham die Calcuttabeker herower en nog beter gevaar, toe hulle ook Frankryk weg kon klop; dié prestasie het hulle laas in 1926 behaal. Tydens die 2021 eindjaarrugbytoetsreeks kon hulle Australië en Japan klop, maar hulle is deur Suid-Afrika verslaan. Tydens die 2022 midjaarrugbytoetsreeks het Skotland sy wegreeks teen Argentinië met 1–2 verloor.^[145] Sowel tydens die Sesnasies 2022 as by die Sesnasies 2023 kon die Skotte die Engelse klop. Tydens die 2022 eindjaarrugbytoetsreeks kon hulle Fidji en Argentinië klop, maar hulle het teen Australië en Nieu-Seeland verloor. Tydens die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk is Skotland ondanks maklike oorwinnings oor Tonga (met 45–17) en Roemenië (met 84–0) vanweë nederlae teen die gunstelinge Suid-Afrika (met 3–18) en Ierland (14–36) reeds in die groepfase uitgeskakel.^[146] Tydens die Sesnasies 2024 kon die Skotte hul vierde agtereenvolgende oorwinning oor die Engelse aanteken.^[147]

Die dissel is die nasionale blom van Skotland en ook die embleem van die Skotse nasionale rugbyspan. Volgens ’n legende het die “beskermende dissel” sy rol gespeel tydens die verdediging van Skotland teen ’n snagse aanval deur Noorse Wikings, een van hulle skree van pyn toe hy kaalvoet op ’n dissel trap, wat die Skotse verdedigers waarsku. Die Latynse Nemo me impune lacessit (“Niemand ontlok my ongestraf nie!” in Afrikaans) is ’n antieke leuse van die Skotse monarge, en ook van die voorste ridderorde van Skotland, die oudste en edelste orde van die dissel, en van die Skotswagte (waarvan die twee laasgenoemde aan die monarg “behoort” het).^[148]

The Flower of Scotland dien sedert 1990 as Skotland se nieamptelike volkslied. Die teks is in 1967 deur Roy Williamson van die musiekgroep The Corries geskryf, en deur die Skotse Rugbyunie as plaasvervanger vir “God Save the Queen” goedgekeur. In die eerste jaar waarin die Skotte The Flower of Scotland as hul himne gebruik het, het Skotland vir die beslissende wedstryd van die Vyfnasies 1990 teen Engeland te staan gekom. Hierdie kombinasie was plofbaar en Skotland het Engeland met 13–7 verslaan en die Vyfnasies-kampioenskap saam met ’n Grand Slam gewen. Tydens tuiswedstryde op Murrayfield word die opvoering van The Flower of Scotland tradisioneel deur doedelsakke begelei, waardeur ’n unieke atmosfeer geskep word.^[65]

Skotland speel tradisioneel in donkerblou truie, wit broeke en blou kouse. As Skotland die tuisspan is en die opponent gewoonlik in donker kleure speel – soos in wedstryde teen Argentinië, Frankryk en Italië – sal Skotland sy alternatiewe trui aantrek. Dit is tradisioneel ’n wit trui met donkerblou broeke en kouse. Vir ’n kort tydperk, met Cotton Oxford as klereborg, is die wit trui deur ’n helder oranje met blou hoepels om die moue vervang. Dit is vir die eerste keer op 14 November 1998 teen die Nieu-Seeland Māori gedra.^[149] Hierdie wisselstrook is net twee jaar later deur die tradisionele wit een vervang. Tydens dié borgskap is ook pers by die tradisionele blou trui bygevoeg. Dit was ’n belangrike afwyking van die tradisionele kleure blou en wit, alhoewel pers aan die disselblom ontleen was.

In September 1993 is ’n borgskap met die handelsmerk The Famous Grouse van die whiskystokery Glenturret bekendgestel, wat daartoe gelei het dat vir die eerste keer ’n borgnaam by die truivervaardiger se naam bygevoeg is.^[150] As gevolg van ’n nuwe kontrak in 1997 het die Famous Grouse-kenteken op die Skotse trui verskyn.^[151] Verdere ooreenkomste het gevolg en dit het vervolgens die langste ooreenkoms met ’n borg in die rugbywêreld geword.^[152] Tydens wedstryde in Frankryk moes die Famous Grouse-kenteken weens die Evin-wet, waarvolgens in Frankryk enige alkoholreklame (insluitend in sportbyeenkomste) verbied is, deur die voorletters “TFG” vervang word.^[153] In Mei 2007, ná 17 jaar, het Famous Grouse sy borgskap met die Skotse span beëindig.^[154] Aansluitend het The Famous Grouse se verbintenis aan die SRU voortgegaan en was vanaf 2013 tot 2016 die “amptelike drank van Skotse rugby”. Dié ooreenkoms was volgens ramings een tiende van die oorspronklike koste waard en het die SRU verbied om verdrae met ander whiskystokerye te sluit.^[155]

Op 3 September 2007 is aangekondig dat die destydse Glasgow Rangersvoorsitter, Sir David Murray, se maatskappy die nuwe truiborg sal word, nadat ’n ooreenkoms ter waarde van £2,7 miljoen oor drie jaar onderteken is.^[156] In Augustus 2011 het, nadat Sir David Murray se maatskappy besluit het om sy borgskap te beëindig, die Royal Bank of Scotland as hoofborg van Skotse rugby oorgeneem. BT het as deel van die £20 miljoen-ooreenkoms wat in 2014 onderteken is, die hoofborg van die trui geword.^[157]

Sedert die 1990’s het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Murrayfield-stadion.

Die eerste internasionale wedstryd tussen twee nasionale rugbyspanne is in die Raeburn Place-stadion gehou. Die Skotse span, wat in Edinburg gesetel was, het op 27 Maart 1871 ’n wedstryd teen die Engelse span gewen. Vanaf 1871 tot 1925 het die Skotse span, voordat hulle hulself in Murrayfield gevestig het, in verskeie Skotse stadions internasionale tuiswedstryde gespeel. Die destydse Skotse Voetbalunie (nou die Skotse Rugbyunie) moes aanvanklik verskeie krieketvelde vir die Skotse rugbyspan huur, waarvolgens hulle besluit het om ’n eie stadion op te rig. Hul soektog het sewe jaar geneem; aangesien geen munisipaliteit die Skotse rugbyspan wou huisves nie, met die voorwendsel dat die ondersteuners op wedstryddae soos wilde hordes sou opdaag. In 1897 het hulle uiteindelik grond in Inverleith ter waarde van £ 3 800 verkry, waarvolgens hulle die eerste van die vier Tuisnasies geword het om ’n eie speelveld te besit.^[158] Die eerste wedstryd, wat oorspronklik teen Wallis beplan was, het op 18 Februarie 1899 plaasgevind en die Skotte is tuis deur Ierland (3–9) geklop. Inverleith het tot op 25 Januarie 1925 Skotland vir wedstryde gehuisves, toe die laaste wedstryd teen Frankryk hier gespeel is. Die Skotse rugbyspan het daarna, op 21 Maart dieselfde jaar, na Murrayfield verhuis.

Die Skotse Rugbyunie het die grond in 1920 van die Edinburgh Polo Club gekoop, en met die oprigting van die eerste Murrayfield-stadion begin wat op 21 Maart 1925 ingewy is.^[158] Die eerste wedstryd op Murrayfield was Skotland teen Engeland voor ’n skare van 70 000, wat die Skotte gewen het om sodoende hul eerste Grand Slam in te palm.^[158] Tydens die Tweede Wêreldoorlog is Murrayfield deur die Britse Lugmag as ’n bewaarplek gebruik. Skotse rugbyspele is toe twee jaar lank, tot in 1944, op Inverleith gespeel, toe die inspanning van die stadion deur die Britse Lugmag beëindig is. Die stadion kon in 1975 tot 104 000 toeskouers verwelkom, maar die kapasiteit moes weens veiligheidsredes verminder word. ’n Veldverwarmingstelsel is in die vroeë negentigerjare geïnstalleer en tydens die Rugbywêreldbeker 1991 gebruik. Dit vergemaklik wedstryde gedurende wintermaande. Teen die suidoostekant van die stadion, naby die spoorwegbrug, is ’n gedenkteken ter nagedagtenis aan Skotse rugbyspelers wat tydens die Tweede Vryheidsoorlog en die twee wêreldoorloë gesneuwel het, aangebring.^[159]

Sedert 2004 word tuiswedstryde teen “kleiner” nasionale spanne sporadies ook in Aberdeen, Glasgow, Kilmarnock en Perth gehuisves.

Rugbywêreldbekerstadions

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 1991, Rugbywêreldbeker 1999 en Rugbywêreldbeker 2007.

Skotland se Murrayfield-stadion is onder andere tydens die Rugbywêreldbeker 1991 en Rugbywêreldbeker 1999 (saam met wedstryde in die ander destydse Vyfnasies), asook die Rugbywêreldbeker 2007 (saam met die gasheer Frankryk en Cardiff se Millennium-stadion) gebruik. In 1999 is ook Glasgow se Hampdenpark en Galashiels se Netherdale gebruik.

Skotland het 326 van sy 747 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 43,64%. Skotland se statistieke in toetswedstryde teen al die lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek teen Maart 2024):^[160]

Opponent	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	22	11	11	0	50,00
Australië	34	12	22	0	35,29
Engeland	142	47	76	19	33,10
Fidji	10	8	2	0	80,00
Frankryk	103	40	60	3	38,83
Georgië	6	6	0	0	100,00
Ierland	142	65	71	6	45,77
Italië	37	28	9	0	75,68
Ivoorkus	1	1	0	0	100,00
Japan	9	8	1	0	88,89
Kanada	5	4	1	0	80,00
Nieu-Seeland	32	0	30	2	0,00
Pasifiese Eilanders	1	1	0	0	100,00
Portugal	1	1	0	0	100,00
Roemenië	14	12	2	0	85,71
Rusland	1	1	0	0	100,00
Samoa	12	10	1	1	83,33
Spanje	1	1	0	0	100,00
Suid-Afrika	29	5	24	0	17,24
Tonga	6	5	1	0	83,33
Uruguay	1	1	0	0	100,00
Verenigde State	6	5	1	0	83,33
Wallis	132	52	75	3	39,39
Zimbabwe	2	2	0	0	100,00
Algeheel	747	326	387	34	43,64

Wedstryde teen verskeie saamgestelde spanne tydens oorsese toere van die amateurtydperk en die deur die Skotse Rugbyunie (SRU) nieerkende wedstryde teen nielede het vir ’n lang tydperk nie die volle status van toetswedstryde geniet nie – selfs nie terugwerkend nie. Die wedstryde tydens die Victory Internationals word nie as toetswedstryde beskou nie, ook wedstryde teen die Barbarians word nie as sulks erken nie.

Veral met die nasionale spanne van die naburige Britse Tuisnasies handhaaf die Skotte ’n intensiewe wedywering. Die eerste toetswedstryd ter wêreld is in 1871 teen Engeland gespeel en sedert 1879 ding albei spanne mee om die Calcuttabeker, die oudste trofee in internasionale sport. Van die 142 toetswedstryde tot dusver het Engeland 76 gewen, Skotland 47, met 19 gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver twee keer ontmoet (in 1991 en 2011), en Engeland het albei wedstryde gewen. Daarbenewens is die toetswedstryd om die 1938-Calcuttabeker noemenswaardig. Dit was die eerste rugbywedstryd wat in televisie gebeeldsend is en is deur die BBC uitgesaai.^[161]

Naas Engeland is ook Ierland ’n belangrike mededinger.^[162] Hierdie wedywering tussen dié twee “Keltiese nasies” is gekenmerk deur unieke gebeurtenisse oor dekades heen; ’n bydraende faktor is die wedersydse migrasie in die 19de en 20ste eeu. Skotland en Ierland het tot dusver in 142 toetswedstryde ontmoet, waarvan Ierland 71 gewen het en Skotland 65, met ses gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver drie keer ontmoet (groepwedstryde in 1991, 2019 en 2023), waarvan Skotland dié in 1991 gewen het en Ierland dié in 2019 asook 2023.

Net soos die ander rugbylande van die Noordelike Halfrond handhaaf Skotland ’n wedywering met die groot spanne van die Suidelike Halfrond. Gedurende wêreldbekertoernooie het Skotland vyf keer teen die All Blacks te staan gekom, maar al sy wedstryde verloor (kwarteindstryd 1987, klein finale om die derde plek 1991, kwarteindstryd 1995, kwarteindstryd 1999 en groepwedstryd 2007). Skotland se wenrekord teen die Springbokke gedurende wêreldbekertoernooie is ook negatief: Skotland is in al drie groepwedstryde verslaan (in 1999, 2015 en 2023). Teen die Wallabies het Skotland ’n soortgelyke rekord behaal: Skotland is in beide die kwarteindstryd 2003 en die kwarteindstryd 2015 geklop.

Wêreldbekerrekord

Skotland het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en een keer die vierde plek behaal (in 1991), Skotland se beste prestasie tot dusver, nadat hulle in die halfeindstryd deur Engeland en in die klein finale om die derde plek deur Nieu-Seeland verslaan is. Daarbenewens het Skotland tot dusver ses keer tot die kwarteindstryd gevorder, maar hulle is deur Nieu-Seeland (in 1987, 1995 en 1999), Australië (in 2003 en 2015) en Argentinië (in 2007 verslaan). Tydens drie rugbywêreldbekertoernooie (in 2011, 2019 en 2023) het Skotland ná twee oorwinnings en twee nederlae tydens die groepfase nie tot die volgende rondte gevorder nie.

Tuisnasies / Vyfnasies / Sesnasies

Skotland se enigste jaarlikse toernooi is die Sesnasies-toernooi waartydens hulle teen vyf ander Europese nasies speel: Engeland, Frankryk, Ierland, Italië en Wallis. Die Sesnasies-toernooi het as die Tuisnasies-toernooi in 1883 begin, en Skotland het in 1886 die titel met Engeland gedeel, voordat hulle die titel een jaar later alleenlik gewen het. Skotland het die kampioenskap tot dusver 15 keer verower, en het nege ander titels gedeel. Skotland het drie Grand Slams gewen (insluitende die Driekroon) in 1925, 1984 en 1990, met sewe bykomende Driekrone. Skotland het die laaste Vyfnasies in 1999 gewen, voordat Italië by dié toernooi aangesluit het om die Sesnasies-toernooi te vorm. As deel van die Sesnasies-toernooi ding hulle ook met Engeland mee om die Calcuttabeker wat Skotland vir die eerste keer in 1882 gewen het. Sedert 1989 ding Skotland tydens die Sesnasies met Ierland mee om die Centenary Quaich, sedert 2018 met Frankryk om die Auld-Alliance-trofee asook met Wallis om die Doddie Weir-beker, en sedert 2022 met Italië om die Cuttittabeker.^[163]

• 15 ongedeelde titels (1887, 1889, 1891, 1895, 1901, 1903, 1904, 1907, 1925, 1929, 1933, 1938, 1984, 1990, 1999)
• 9 gedeelde titels (1886, 1888, 1890, 1920, 1926, 1927, 1964, 1973, 1986)
• 3 Grand Slams (1925, 1984, 1990)
• 10 Driekrone (1891, 1895, 1901, 1903, 1907, 1925, 1933, 1938, 1984, 1990)

	Engeland	Frankryk	Ierland	Italië	Skotland	Wallis
Toernooie	128	95	130	25	130	130
Regstreekse oorwinnings (Gedeelde oorwinnings)
Tuisnasies	5 (4)	N.v.t.	4 (4)	N.v.t.	10 (3)	7 (4)
Vyfnasies	17 (6)	12 (8)	6 (5)	N.v.t.	5 (6)	15 (8)
Sesnasies	7	6	6	0	0	6
Algeheel	29 (10)	18 (8)	16 (9)	0 (0)	15 (9)	28 (12)
Grand Slams
Tuisnasies	0	N.v.t.	0	N.v.t.	0	2
Vyfnasies	11	6	1	N.v.t.	3	6
Sesnasies	2	4	3	0	0	5
Algeheel	13	10	4	0	3	12
Driekrone
Tuisnasies	5	N.v.t.	2	N.v.t.	7	6
Vyfnasies	16	N.v.t.	4	N.v.t.	3	11
Sesnasies	5	N.v.t.	7	N.v.t.	0	5
Algeheel	26	N.v.t.	13	N.v.t.	10	22
Houtlepel
Tuisnasies	11	N.v.t.	15	N.v.t.	8	9
Vyfnasies	14	17	21	N.v.t.	21	12
Sesnasies	0	1	0	18	4	2
Algeheel	25	18	36	18	33	22

Ander toetswedstryde

Gedurende die amateurtydperk het Skotland maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het oorsese spanne na Skotland getoer.

Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat (’n uitsondering is die Britse en Ierse Leeus se vierjaarlikse toere). Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond en ander spanne buite die Sesnasies-toernooi tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Skotland na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Skotland as gasheer op. As deel daarvan ding Skotland sedert 1998 met Australië om die Hopetounbeker en sedert 2008 met Kanada om die Douglas Horn-trofee mee.

Huidige span

Die volgende spelers het die Skotse span gevorm tydens die Sesnasies-toernooi 2024:^[164]

Agterspelers (backs) Speler Posisie Klub Toetswedstryde George Horne Skrumskakel Glasgow Warriors 26 Ali Price Skrumskakel Edinburgh 66 Ben White Skrumskakel Toulon 18 Adam Hastings Losskakel Gloucester 27 Ben Healy Losskakel Edinburgh 04 Finn Russell Losskakel Bath 75 Rory Hutchinson Senter Northampton Saints 08 Huw Jones Senter Glasgow Warriors 43 Stafford McDowall Senter Glasgow Warriors 01 Cameron Redpath Senter Bath 09 Sione Tuipulotu Senter Glasgow Warriors 22 Darcy Graham Vleuel Edinburgh 39 Arron Reed Vleuel Sale Sharks 00 Kyle Rowe Vleuel Glasgow Warriors 01 Kyle Steyn Vleuel Glasgow Warriors 15 Duhan van der Merwe Vleuel Edinburgh 34 Blair Kinghorn Heelagter Toulouse 50 Harry Paterson Heelagter Edinburgh 00

Voorspelers (forwards) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Ewan Ashman Haker Edinburgh 12 Johnny Matthews Haker Glasgow Warriors 01 George Turner Haker Glasgow Warriors 40 Jamie Bhatti Stut Glasgow Warriors 34 Zander Fagerson Stut Glasgow Warriors 62 Alec Hepburn Stut Exeter Chiefs 00 Will Hurd Stut Leicester Tigers 00 WP Nel Stut Edinburgh 61 Pierre Schoeman Stut Edinburgh 26 Scott Cummings Slot Glasgow Warriors 33 Grant Gilchrist Slot Edinburgh 67 Richie Gray Slot Glasgow Warriors 78 Sam Skinner Slot Edinburgh 30 Glen Young Slot Edinburgh 03 Josh Bayliss Losvoorspeler Bath 05 Andy Christie Losvoorspeler Saracens 04 Luke Crosbie Losvoorspeler Edinburgh 07 Rory Darge Losvoorspeler Glasgow Warriors 15 Jack Dempsey Losvoorspeler Glasgow Warriors 15 Matt Fagerson Losvoorspeler Glasgow Warriors 40 Jamie Ritchie Losvoorspeler Edinburgh 46

Bekende spelers

Tien voormalige Skotse spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:^[165]

Daarbenewens is die Melrose RFC (vir die uitvinding van Sewesrugby) en die sportkommentator Bill McLaren (vir sy invloed op die sport) ingeskryf.^[166][167]

Spelerstatistieke

Vervolgens die belangrikste statistieke van Skotland se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Maart 2024)

Skotland het in 1971 vir die eerste keer ’n hoofafrigter benoem: Bill Dickinson. Na sy pos is amptelik as “raadgewer vir die kaptein” verwys. Voorheen het die kaptein as afrigter fungeer.^[41] Die huidige Skotse hoofafrigter is Gregor Townsend, nadat hy in 2017 aangestel is.

Naam	Tydperk	% Gewen
Bill Dickinson	1971–1977	51,85
Nairn McEwan	1977–1980	7,14
Jim Telfer	1980–1984	48,15
Colin Telfer	1984–1985	0
Derrick Grant	1985–1988	50
Ian McGeechan	1988–1993	57,58
Jim Telfer	1994–1999	39,62
Ian McGeechan	2000–2003	41,86
Matt Williams	2003–2005	17,65
Frank Hadden	2005–2009	39,02
Andy Robinson	2009–2012	42,86
Scott Johnson (voorlopig)	2012–2014	31,25
Vern Cotter	2014–2017	52,78
Gregor Townsend	sedert 2017	56,00

Rugbyportaal

• Skotse nasionale krieketspan

• (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks Ltd. ISBN 1-86200-013-1.
• (en) Richards Huw (2006). A Game for Hooligans. Edinburg: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.

• (en) Amptelike webwerf van die Skotse Rugbyunie
• (en) Skotland by Wêreldrugby
• (en) Skotland op Planet Rugby
• (en) Spelerbiografieë