Spaanse nasionale rugbyspan

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Spaanse Rugbyfederasie.

Die beheerliggaam vir rugby in Spanje is die Spaanse Rugbyfederasie (Federación Española de Rugby, FER). Die FER is in 1923 gestig en het in 1988 ’n volle lid van die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRR; nou Wêreldrugby) geword.^[5] Daarbenewens was die Spaanse Rugbyfederasie in 1934 ’n stigtingslid van die Fédération internationale de rugby amateur (FIRA, nou Rugby Europa).^[6] Van 1934 tot 1941 is die streek Katalonië verteenwoordig deur sy eie nasionale span, en dié beheerliggaam was ook ’n lid van FIRA.

Die hoogste rugbyliga in Spanje is die semiprofessionele División de Honor de Rugby, waaraan twaalf spanne deelneem. Weens die beter finansiële moontlikhede verkies baie spelers egter ’n loopbaan by ’n klub in Frankryk of ’n ander Wes-Europese land. In Spanje aktiewe nasionale spelers draf meestal uit vir die professionele span Castilla y Leon Iberians wat sedert 2021 aan die Rugby Europa Superbeker deelneem. Vir slegs een seisoen, van 2009 tot 2010, het die professionele liga Superibérica de Rugby bestaan.

Naas die amptelike nasionale span roep die FER ook ander keurspanne byeen. Net soos ander rugbylande beskik Spanje oor ’n o/20-nasionale span wat aan die Europese en Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.^[7] Die Spain Sevens is die Spaanse sewesrugbyspan en hulle neem aan internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker en Olimpiese Somerspele deel. Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Derhalwe het die beheerliggaam ’n uit verskeie module bestaande konsep ontwikkel, wat deur sportonderwysers op Laer- en Hoërskool gebruik kan word.^[8]

Invoering en vestiging van rugby

Die presiese beginpunt van rugby in Spanje is onbekend. Dit is egter waarskynlik, dat dié sport daar vir die eerste keer deur Britte uitgeoefen is. Onder andere word berig, dat by die Engelse Skool (Colegio de los Ingleses) in Valladolid van 1875 tot 1887 wedstryde beslis is, waarvan die reëls sterk ooreenkomste met dié van rugby getoon het. Aan die einde van die 1890’s was rugby ook op enkele Spaanse skole se leerplane. Kort daarna het egter sokker oorgeneem, wat weens sy elegansie by die Spanjaarde baie meer belangstelling gelok het. Rugby, wat as “brutal” bestempel is, kon rondom die eeuwisseling eers slegs in Barcelona en dele van die Baskeland vestig, veral danksy die nabyheid van die rugbysentrums in die suidweste van Frankryk.^[9] In Februarie 1901 is in Bilbao se Velodrom die eerste gedokumenteerde rugbywedstryd gespeel, nadat die Engelsman Stuart Nicholson by die Paryse Racingklub vir hulp aangeklop het. Hy het vir “’n opvallende opponent vir ’n toernooi met drie spanne gevra, waaraan ook emigrante uit Barcelona sou kon deelneem”.^[10] Vir Barcelona se keurspan het onder andere die Switserse Hans Gamper verskyn, die stigter van FC Barcelona. Rugby het in Spanje vir jare egter ’n onbekende sportsoort gebly en daar is net sporadies wedstryde met veral buitelandse deelnemers gereël.^[11]

Tydens die Eerste Wêreldoorlog het die Spaanse belangstelling in rugby vir ’n wyle verdwyn. Dit het in April 1921 verander, toe die klub US Perpignan die Franse kampioenskap gewen het. Die Katalaans-nasionalistiese koerant La Veu de Catalunya het dié sukses uitbundig as ’n patriotiese triomf gevier, aangesien die stad Perpignan (Katalaans: Perpinyà) in die streek Noord-Katalonië geleë is en derhalwe al die spelers glo Katalane was.^[12] Kort daarna het Baldiri Aleu Torres, wat in Toulouse in veeartsenykunde gegradueer en daar rugby leer ken het, na sy tuisdorp Sant Boi de Llobregat (’n voorstad van Barcelona) teruggekeer. Daar het hy Unió Esportiva Santboiana, die eerste Spaanse rugbyklub, gestig.^[13] Met ondersteuning van die Franse rugbybeheerliggaam, met wie daar kontak gemaak is tydens die Olimpiese Kongres in Lausanne, het rugby eers spoedig in Katalonië versprei en toe ook in ander streke. Reeds op 13 April 1922 is die nasionale beheerliggaam Spaanse Rugbyfederasie (Federación Española de Rugby, FER) gestig en in 1923 het Santboiana die eerste Spaanse kampioenskap gewen.^[14] Op 20 Mei 1923 is die eerste wedstryd gespeel in die hoofstad Madrid op die Metropolitano-stadion voor ’n geoor van 10 000 (waaronder koning Alfons XIII), toe die Franse klubs Biarritz Olympique en Stadoceste Tarbais teen mekaar te staan gekom het.^[15]

Die nasionale span se eerste jare

In 1927 het ’n nieamptelike Spaanse keurspan in ’n wedstryd gespeel teen Frankryk (insluitende Yves du Manoir), maar dit word oor die algemeen nie as ’n toetswedstryd erken nie.^[13] Tydens die wêreldtentoonstelling Exposició Internacional de Barcelona het die Spaanse nasionale span op 20 Mei 1929 op Barcelona se Estadi Olímpic de Montjuïc in sy eerste toetswedstryd gespeel, wat hulle teen Italië met 9–0 gewen het. Die Spaanse koninklike gesin het dié wedstryd bygewoon en al die spelers was uit Katalonië afkomstig. Op 18 Mei 1930 is die eerste wegwedstryd in Dresden teen Duitsland gespeel en met 0–5 verloor. In 1934 was die FRR een van die stigtingslede van die vastelandse beheerliggaam Fédération internationale de rugby amateur (FIRA) wat onder Franse leiding as mededinger tot die destydse eksklusiewe, Angel-Saksies oorheersde Internasionale Rugbyraad (IRR, nou Wêreldrugby) gestig is.^[6][16] Op 13 April 1935 het die tot op hede aanhoudende mededinging met die buurland Portugal met ’n 6–5-wegoorwinning in Lissabon afgeskop.^[13]

Toe die Tweede Spaanse Republiek in 1932 aan die streek Katalonië volle outonomie toegeken het, het dit ongekende sportiewe gevolge gehad. Die Katalaanse streeksbeheerliggaam (Federació Catalana de Rugbi, FCR), wat entoesiasties na onafhanklikheid gestreef het, die Kastiliaanse streeksbeheerliggaam en die FER het in 1933 hopeloos uitgeval. In reaksie op die nasionale beheerliggaam se wanbestuur het die FCR 1934 nog voor die FER by die FIRA aangesluit en sy eie nasionale span saamgestel. Dié radikale skuif het Katalonië se skorsing uit die FER tot gevolg gehad, aangesien die FIRA op sy beurt geweier het om een van sy lede te ontslaan. Vervolgens het die Katalaanse nasionale span verskeie wedstryde teen Frankryk, Italië en Roemenië gespeel.^[17] Ná die Spaanse Burgeroorlog is die sportiewe onafhanklikheid in 1940 beëindig. Die regering onder die diktator Francisco Franco het die FCR ontmagtig, hulle van ’n groot deel van hul finansiële hulpbronne ontneem en baie van sy lede in hegtenis geneem. Hulle het ook die FCR se uitsluiting van die FIRA afgedwing en die Katalaanse span tot ’n streeksspan afgegradeer. In die daaropvolgende jare het Katalonië sy voorheen onbetwiste oorheersing binne Spanje verloor.^[18]

Gemengde resultate by die Europese Nasiesbeker

Eers in 1951, ná ’n onderbreking van vyftien jaar, het die Spaanse nasionale span weer in ’n toetswedstryd gespeel. Een jaar later het hulle vir die eerste keer aan ’n Europese Nasiesbeker deelgeneem, die FIRA-beker 1952. Tydens die FIRA-beker 1954 het hulle, danksy oorwinnings oor Portugal en België, die halfeindrondte behaal, maar teen Italië verloor en die derde plek met Duitsland gedeel.^[19] Die Europese Nasiesbeker is vir ’n dekade nie beslis nie, waarvolgens hulle slegs vriendskaplike wedstryde teen ander Europese spanne gespeel het. ’n Uitsondering hiervan was die Mediterreense Spele, waarvan die tweede toernooi in 1955 in Barcelona aangebied is. Tydens dié Spele se rugbytoernooi het Spanje agter Frankryk en Italië met die bronsmedalje weggestap.^[20] Toe die Europese Nasiesbeker in 1965 onder deelname van Noord-Afrikaanse lande hervat is, het die Spanjaarde in die tweede afdeling begin en verskeie kere tevergeefs op die eerste afdeling gemik. Hulle het dit tydens die FIRA-nasiesbeker 1969/70 naelskraap misgeloop ná ’n 8–11-eindstrydnederlaag in Casablanca teen Marokko.^[21] Hulle het tydens die FIRA-nasiesbeker 1971/72 teen Italië wél daarin geslaag, ná ’n 10–0 in die tuiswedstryd in Madrid en ’n 6–6-gelykop in die wegwedstryd in Ivrea.^[22]

In die volgende jare het die Spanjaarde in die eerste afdeling gemiddelde prestasies behaal, maar sonder groot suksesse. Nietemin het hulle in 1977 ’n oorwinning oor Italië aangeteken, terwyl hulle teen onder andere Roemenië of Frankryk steeds sonder enige kans was.^[23] Tydens die FIRA-beker 1978/79 het hulle al hul wedstryde verloor, waarna hulle afgeskakel is.^[24] Nadat hulle tydens die FIRA-beker 1979/80 se tweede afdeling al hul opponente heeltemal oorheers het en regstreeks bevorder is, is hulle slegs een jaar later ná die FIRA-beker 1980/81 weer afgeskakel.^[25] In November 1982 het Spanje vir die eerste keer nasionale spanne van buite Europa en Noord-Afrika gehuisves. Eers het hulle twee wedstryde teen die Nieu-Seelandse Maori (die Maori's se keurspan) swak verloor. Daarna het hulle teen Argentinië, Suid-Amerika se oorheersende span, vir ’n lang tyd goed tred gehou en redelik naelskraap met 19–28 verloor.^[26]

Spanje het drie jaar in die tweede afdeling gespeel, voordat hulle tydens die FIRA-beker 1983/84 weer na die eerste afdeling bevorder is.^[27] In Julie 1984 het die span ’n kort toer deur Suider-Afrika aangepak, waartydens die twee toetswedstryde teen Zimbabwe in een oorwinning en nederlaag elk geëindig het. Spanje het die FIRA-beker 1984/85 in die vyfde plek afgesluit en moes vervolgens in die promosie-relegasiewedstryd teen die sesde geplaaste Tunisië te staan kom. Hulle het die beslissende wedstryd in die Franse dorp Lavelanet met 9–12 verloor.^[28] Tydens die FIRA-beker 1985–1987 se tweede afdeling het die Spanjaarde weer hul opponente oorheers en vyf van hul ses wedstryde gewen. Hulle het die promosie-relegasiewedstryd teen Nederland in Bordeaux met 28–10 gewen.^[29] As ’n pas bevorderde span is Spanje in 1987 nie vir die eerste rugbywêreldbekertoernooi genooi nie. Pleks daarvan het die nasionale span ’n toer na Suid-Amerika onderneem; onder andere het hulle Uruguay geklop, maar teen Argentinië verloor. In 1988 het die Spaanse beheerliggaam by die IRR aangesluit.^[30] Aangesien Spanje in die FIRA-beker 1987–1989 se eerste afdeling die laaste plek beklee het, is hulle weer afgeskakel.^[31]

Op pad na die eerste rugbywêreldbekerdeelname

Die FIRA-beker 1989/90 se tweede afdeling se uitslae is ook in ag geneem vir die Rugbywêreldbeker 1991-kwalifisering. Met drie oorwinnings en een gelykopuitslag is Spanje weer bevorder en het ook in die rugbywêreldbekerkwalifisering die volgende rondte behaal.^[32] Die FIRA-Pokal 1990–1992 se eerste rondte se uitslae is ook gebruik om die plek vir die hooftoernooi te bepaal. Spanje het agter Italië en Roemenië, maar voor Nederland uit die tweede afdeling, die derde plek beklee, waardeur die span die kwalifisering misgeloop het. In April 1992 het hulle vir die eerste keer Roemenië verslaan. Aan die einde van die Europese Nasiesbeker een maand later was Spanje weer in die laaste plek, maar dié keer is geen span afgeskakel nie.^[33] Die FIRA-beker 1992–1994 was in twee gedeel met ’n eerste rondte en ’n hoofrondte. Die Spanjaarde het in die eerste rondte se Groep B die derde plek gehaal en ná ’n gelykop teen die Marokkane, Groep A se derde span, die hoofrondte behaal. Dit het met vier nederlae egter teleurstellend verloop.^[34]

Die FIRA-beker 1992–94 se eerste rondte (uitsluitende die wedstryde teen Tunisië) was gelyktydig deel van die Rugbywêreldbeker 1995-kwalifisering. Onderbroke deur die Mediterreense Spele 1993 in die Franse gewes Languedoc-Roussillon, waartydens Spanje die bronsmedalje gewen het, is die rugbywêreldbekerkwalifisering in Mei 1994 met ’n driehoekige toernooi voortgesit. Terwyl hulle die wedstryd teen Portugal kon wen, het hulle teen Wallis met 0–54 verloor, waarmee die Spanjaarde die hooftoernooi in Suid-Afrika misgeloop het.^[35] Die FIRA-beker 1994–1997 is verdeel in twee fases. In die eerste het Spanje ná vier oorwinnings met gemak gekwalifiseer vir die tweede fase. Daartussen het hulle in laat somer 1995 ’n tweeweekse toer na Suid-Amerika aangepak, wat in sewe nederlae geëindig het, onder andere in albei toetswedstryde teen Chili en Uruguay. ’n Wenreeks wat tot November 1997 geduur het, het in Maart 1996 begin, toe die Spanjaarde nege toetswedstryde agtereenvolgens gewen het (tot op hede hul langste wenstreep). In die FIRA-beker 1994–1997 se tweede fase het die Spanjaarde agter die Franse reserwespan in Groep 2 die tweede plek beklee en sodoende die eindstryd naelskraap misgeloop.^[36]

Die jare van 1997 tot 1999 was ’n tyd van veranderinge in Europese rugby, aangesien FIRA homself onder die IRB as vastelandse beheerliggaam geskik en gelyktydig die nie-Europese lede ontslaan het. Buitendien het met Frankryk en Italië die twee sterkste spanne nie meer aan die Europese kampioenskappe deelgeneem nie. Om dié redes is ander toernooie beslis, wat nie as vastelandse kampioenskappe geag is nie. Die Spanjaarde het die FIRA-toernooi 1996/97 beklink, nadat hulle in die eindstryd met 25–18 teen Portugal geseëvier het. Daarmee kon hulle die Rugbywêreldbeker 1999-kwalifisering se eerste rondte oorspring. Ná vier oorwinnings in die tweede kwalifiseringsrondte teen Portugal, Duitsland, Tsjeggië en Andorra het hulle die derde rondte gehaal, wat in November 1998 op Murrayfield-stadion in Edinburg beslis is. Ná ’n 21–17-oorwinning oor Portugal en ten spyte van ’n 3–85-nederlaag teen Skotland het hulle gekwalifiseer vir die hooftoernooi, wat in die destydse Vyfnasies beslis is.^[37] Die eerste rugbywêreldbekerwedstryd het in ’n 15–27-nederlaag teen Uruguay geëindig. Daarop het ’n 3–47-nederlaag teen die verdedigende wêreldkampioen Suid-Afrika en ’n 0–48-nederlaag teen die medegasheer Skotland gevolg. Spanje is met sy laaste plek in die groepfase uitgeskakel en hulle was ook die enigste span, wat tydens die toernooi nie daarin geslaag het om ’n drie te druk nie.^[38] Saam met die opwarmingswedstryde voor die hooftoernooi het Spanje in 1999 agt agtereenvolgende nederlae gely, hul ergste verloorreeks.

Aanhoudende stagnasie

Ná afsluiting van die Europese rugby se herstrukturering het die Spanjaarde in die Europese Nasiesbeker 1999/2000 se eerste afdeling gespeel en agter Roemenië die tweede plek beklee.^[39] In November 2001 het die destydse wêreldkampioen Australië tydens sy toer na Europa Madrid besoek en die gasheer met 92–10 oorrompel. Spanje het die Rugbywêreldbeker 2003-kwalifisering in die derde rondte begin. Dit was baie gebalanseerd, aangesien al drie deelnemers een oorwinning en nederlaag elk aangeteken het: Terwyl Spanje met ’n algehele telling van 49–48 die vierde rondte gehaal het, is Portugal (met 60–60) en Pole (met 53–54) naelskraap uitgeskakel.^[40] Daarna het Spanje albei wedstryde teen Italië en Roemenië verloor, maar die kans gehad om in Oktober en November 2002 in die Europese uitspeelwedstryd teen Rusland die vyfde rondte te haal. Terwyl hulle die tuiswedstryd in Madrid met 3–36 verloor het, het hulle in die wegwedstryd in Moskou ’n verrassende 38–22-oorwinning aangeteken. Hoewel hulle volgens algehele telling verloor het (41–58), het die Spanjaarde nogtans die interkontinentale uitspeelrondte gehaal, aangesien die Russe drie uitgeslote Suid-Afrikaanse spelers ingespan het en in die nadraai gediskwalifiseer is.^[41] Spanje het in Maart 2003 Tunisië verslaan, maar hulle is een maand later deur die Verenigde State met 13–62 en 13–58 geklop, waarmee hulle die hooftoernooi misgeloop het.^[42]

Die Spanjaarde is as sesde geplaaste tydens die Europese Nasiesbeker 2002–2004 na die tweede afdeling afgeskakel. Tydens die Europese Nasiesbeker 2004–2006 het hulle albei groepfases onoorwonne afgesluit en in Mei 2006 in die tweede afdeling se eindstryd Duitsland ontmoet. Terwyl hulle in die wegwedstryd in Heidelberg met 6–18 verslaan is, het hulle die tuiswedstryd in Madrid met 36–10 gewen, waarmee hulle bevorder is.^[43] Met dié oorwinning het hulle ook die Rugbywêreldbeker 2007-kwalifisering se vierde rondte behaal, waar Spanje met 46–17 teen Tsjeggië geseëvier het. Die vyfde rondte was ’n driehoekige toernooi in Oktober 2006: Die Spanjaarde is deur Roemenië en Georgië geklop, waarmee hulle uitgeskakel is.^[44] Die Europese Nasiesbeker 2008–2010 was gelyktydig deel van die Rugbywêreldbeker 2011-kwalifisering. Spanje het agt van sy tien wedstryde verloor (die enigste oorwinnings was teen Duitsland) en as vyfde geplaaste die hooftoernooi misgeloop, vir die interkontinentale uitspeelrondte om die oorblywende plek het hulle ook nie in aanmerking gekom nie.^[45]

In Februarie 2012 was Spanje vir die eerste keer onder die 20 beste spanne op die IRR se ranglys, nadat hulle tydens die Europese Nasiesbeker 2010–2012 beide Roemenië en Georgië geklop het; die toernooi het hulle in die derde plek afgesluit. Daarteenoor het die Rugbywêreldbeker 2015-kwalifisering teleurstellend verloop, waarvoor die Europese Nasiesbeker 2012–2014 in ag geneem is. Spanje kon slegs twee van sy wedstryde wen en in twee gelykop speel, terwyl hulle ses nederlae gely het, waarvolgens Spanje met sy vierde plek vir die vierde agtereenvolgende keer die hooftoernooi misgeloop het.^[46] Volgens die algemene siening het die Spaanse rugby nie sy potensiaal ten volle benut nie en, ondanks noemenswaardige suksesse op juniorvlak, gevaar geloop om agter die Europese elite te raak. Die FER het hierdie kritiek aangegryp as ’n geleentheid om homself te heroriënteer en sy verouderde strukture te moderniseer.^[47]

Skandale verhoed twee hooftoernooiverskynings

Ná nog ’n formaatverandering in die Europese Nasiesbeker het Spanje aan die hoogste vlak Europese Rugbykampioenskap 2017 deelgeneem. Dié toernooi se uitslae is soos die Europese Rugbykampioenskap 2018 s’n vir die Rugbywêreldbeker 2019-kwalifisering in ag geneem (uitsluitende die wedstryde teen die reeds gekwalifiseerde Georgiërs). Die Spanjaarde het baie verbeter en in 2017 die derde plek beklee. Die 2018-toernooi het belowend begin met die eerste oorwinning oor Rusland sedert 2002 en die eerste oorwinning oor Roemenië sedert 2012. Met dié suksesse was Spanje agter die eerste geplaaste Georgië en het in die kwalifisering goeie kanse op regstreekse kwalifisering gehad. Op 18 Maart 2018 het hulle in Brussel egter ’n omstrede 10–18-wegnederlaag teen België gely. Die Roemeense skeidsregter Vlad Iordăchescu en die twee Roemeense lynregters het tydens die wedstryd verskeie omstrede besluite ten gunste van die Belge geneem, wat daartoe gelei het dat Roemenië pleks van Spanje sou gekwalifiseer het.^[48]

Drie weke later het Wêreldrugby ’n ondersoek aangekondig. Die amptenare was bekommerd oor die benoeming van ’n klaarblyklik nie neutrale skeidsregterspan deur die vastelandse beheerliggaam Rugby Europa. Hulle wou ook ondersoek instel na gerugte wat intussen opgeduik het, waarvolgens verskeie spanne uitgesluite spelers ingespan het. Nasionale rugbyspanne kon destyds naas staatsburgers ook buitelandse spelers insluit, wat vir ten minste drie jaar sonder onderbreking hul verblyf in die betrokke land gehad het (sedert 2020 is dit vyf jaar).^[49] Middel Mei 2018 het die onafhanklike ondersoekkomitee in opdrag van Wêreldrugby sy verslag gepubliseer. Volgens dié berig het België, Roemenië en Spanje in verskeie wedstryde spelers ingespan, wat volgens die verblyfreël nie geskik was nie. In Spanje se geval was dit nege wedstryde, waaronder agt kwalifiseringswedstryde, en hulle is met die aftrekking van 40 tabelpunte beboet (vyf vir elke wedstryd). Gevolglik het die span van die tweede na die vyfde plek afgegly. Roemenië, wat ook beboet is, is by dié toernooi deur Rusland vervang, terwyl Duitsland pleks van Spanje aan die volgende kwalifiseringsrondte kon deelneem.^[50] In Junie het ’n onafhanklike appèlliggaam dié uitspraak bevestig.^[51]

Die Spaanse nasionale span het spoedig van hierdie terugslag herstel en tydens die Europese Rugbykampioenskap 2019 die tweede plek agter Georgië beklee. Soos vier jaar vroeër het die uitslae van die Europese Rugbykampioenskappe 2020/21 en 2021/22 gesamentlik as Rugbywêreldbeker 2023-kwalifisering gedien. Aanvanklik het Spanje met sy tweede plek glo regstreeks die hooftoernooi behaal. Op versoek van die Roemeense beheerliggaam het Wêreldrugby einde Maart 2022 nog ’n geskiktheidsondersoek gedoen. Daarby het aan die lig gekom, dat die Suid-Afrikaans-gebore Gavin van den Berg, wat in twee wedstryde teen Nederland ingespan is, anders as deur die FER beweer is, nog nie ten volle aan die verblyfreël voldoen het nie. Nadat hulle met die aftrekking van tien tabelpunte beboet is, het Spanje na die vierde plek geval. In die hooftoernooi is hulle deur die Roemene vervang en op hul beurt het die Portugese die volgende kwalifiseringsrondte behaal.^[52][53]

Die truikleure is die nasionale kleure van die land; die rooi trui en die blou broeke is aan die Huis van Bourbon ontleen. Die huidige trui bestaan uit ’n rooi hemp met ’n driehoekige patroon en swart middellyfsye, donkerblou broeke en donkerblou kouse, terwyl die wegtrui uit ’n donkerblou hemp, rooi middellyfsye, donkerblou broeke en donkerblou kouse bestaan. Gedurende die 1980’s en 1990’s het die Spaanse span ’n geel hemp as wegtrui gehad.^[54]

In 2013 is die Ierse sportuitruster O’Neills as Spanje se nuwe truiverskaffer aangekondig. Dié ooreenkoms het tot aan die einde van die dekade geloop.^[55][56] Voorheen is die span deur Iberia, Orange en Renfe geborg. Voormalige truiverskaffers was Canterbury, Westport, Viator, Carisbrook New Zealand en Puma. Die nasionale span se huidige truiverskaffer is sedert 2016 die Spaanse sportuitruster Joma^[57] en sedert 2017 is die Italiaanse versekeringsmaatskappy Assicurazioni Generali die truiborg.^[58] Die beheerliggaam se kenteken verskyn op die regterbors, die truiverskaffer se kenteken links en die borgkenteken in die middel.

Die beheerliggaam Spaanse Rugbyfederasie toon ’n leeu wat op ’n rubgybal leen, met die belettering España Rugby daaronder. Die nasionale span se bynaam is Los Leones (“die leeus”).

Spanje se tuisstadion is die Estadio Nacional Universidad Complutense in die hoofstad Madrid. Dit is geleë op die Complutense-universiteit van Madrid se kampus, is in 1943 ingewy en beskik oor ’n kapasiteit van sowat 12 400. Die nasionale span het dié stadion in 1952 begin gebruik, sedertdien is hier meer as driekwart van Spanje se tuiswedstryde gespeel. Die tweede mees gebruikte plek is Barcelona, gevolg deur Sevilla.

Spanje het 178 van sy 367 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 48,50%. Spanje se statistieke in toetswedstryde teen al die lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek teen Maart 2024):^[59]

Teen	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Andorra	3	3	0	0	100,00
Argentinië	5	0	5	0	0,00
Australië	1	0	1	0	0,00
Barbarians	1	0	1	0	0,00
België	18	15	2	1	83,33
Brasilië	2	2	0	0	100,00
Bulgarye	1	1	0	0	100,00
Chili	6	4	2	0	66,67
Denemarke	1	1	0	0	100,00
Duitsland	26	16	8	2	61,54
Fidji	2	0	2	0	0,00
Georgië	25	3	21	1	12,00
Hongarye	1	1	0	0	100,00
Hongkong	1	1	0	0	100,00
Italië	27	3	23	1	11,11
Japan	3	0	3	0	0,00
Joego-Slawië	4	4	0	0	100,00
Kanada	4	2	2	0	50,00
Kenia	1	0	1	0	0,00
Kroasië	2	1	0	1	50,00
Marokko	17	11	5	1	64,71
Moldowa	1	1	0	0	100,00
Namibië	6	5	1	0	83,33
Nederland	18	17	0	1	94,44
Oekraïne	2	2	0	0	100,00
Pole	16	10	6	0	62,50
Portugal	43	28	13	2	65,12
Roemenië	42	6	36	0	14,29
Rusland	25	9	16	0	36,00
Samoa	1	0	1	0	0,00
Skotland	1	0	1	0	0,00
Slowenië	1	1	0	0	100,00
Sowjetunie	7	0	7	0	0,00
Suid-Afrika	1	0	1	0	0,00
Swede	2	2	0	0	100,00
Switserland	1	1	0	0	100,00
Tonga	1	0	1	0	0,00
Tsjeggië	9	7	2	0	77,78
Tsjeggo-Slowakye	5	3	1	1	60,00
Tunisië	6	5	1	0	83,33
Uruguay	14	7	7	0	50,00
Verenigde State	3	0	3	0	0,00
Wallis	1	0	1	0	0,00
Zimbabwe	7	5	2	0	71,43
Algeheel	367	178	178	11	48,50

Wêreldbekerrekord

Spanje het tot dusver aan een rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem, maar hulle is tydens die Rugbywêreldbeker 1999 sonder ’n oorwinning reeds in die groepfase uitgeskakel.

Europese Rugbykampioenskap

Die Spaanse nasionale span neem sedert 1952 aan die Europese Rugbykampioenskap deel. Hulle het sedertdien nog nie ’n toernooi gewen nie en vier keer as naaswenner geëindig.

Nasiesbeker

Spanje het van 2015 tot 2017 drie keer aan die jaarlikse Nasiesbeker deelgeneem. Hul beste prestasie was ’n derde plek by die eerste deelname.

Tbilisi-beker

Spanje het een keer aan die Tbilisi-beker deelgeneem en in 2014 die vierde plek behaal.

Mediterreense Spele

Tot op hede is tydens Mediterreense Spele vier rugbytoernooie aangebied. Die Spaanse nasionale span het aan al die toernooie deelgeneem en in 1955 en 1993 die bronsmedalje gewen.

Ander toetswedstryde

In teenstelling met die meeste ander rugbylande het die Spanjaarde gedurende die amateurtydperk geen oorsese toere onderneem nie. Hul opponente was in dié tydperk op Europese en Noord-Afrikaanse spanne tydens die FIRA-toernooie beperk. Eers sedert die 1990’s vertrek die nasionale span gereeld na lande in ander streke. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks reis Spanje na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Spanje as gasheer op. In teenstelling met die meeste ander rugbylande speel Spanje nie vir enige trofee teen sy opponente nie.

Huidige span

Die volgende spelers het die Spaanse span gevorm tydens die Europese Rugbykampioenskap 2024:^[60]

Agterspelers (zagueros) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Kerman Aurrekoetxea Skrumskakel Biarritz 10 Estanislao Bay Skrumskakel Recoletas Burgos 08 Joaquín Gali Losskakel Ealing Trailfinders RC 01 Bautista Güemes Losskakel Les Abelles 21 Gonzalo Otamendi Losskakel Silicius Alcobendas Rugby 00 Álvar Gimeno Senter Ciencias Sevilla CR 35 Gonzalo López Senter Rennes 04 Iñaki Mateu Senter Recoletas Burgos 14 Pablo Rascón Senter Recoletas Burgos 01 Pau Aira Vleuel Barcelona 02 Martín Alonso Vleuel Vannes 02 Federico Castiglioni Vleuel Recoletas Burgos 39 Martiniano Cian Vleuel VRAC Quesos Entrepinares 03 Arnau Andrés Heelagter VRAC Quesos Entrepinares 00 John-Wessel Bell Heelagter El Salvador 17

Voorspelers (delanteros) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Vicente del Hoyo Haker Ciencias Sevilla CR 25 Álvaro García Haker Stade Français 01 Enrique Cuadrado Stut Ciencias Sevilla CR 00 Joaquín Domínguez Stut CF Os Belenenses 06 Tomás Domínguez Stut Recoletas Burgos 00 Thierry Futeu Stut C’Chartres Rugby 28 Marcos Muñiz Stut Ciencias Sevilla CR 02 Brice Ferrer Slot Dax 08 Alejandro Pérez Slot VRAC Quesos Entrepinares 00 Mario Pichardie Slot Loughborough Students RUFC 09 Facundo Domínguez Losvoorspeler UE Santboiana 20 Matthew Foulds Losvoorspeler UE Santboiana 28 Ekain Imaz Losvoorspeler Biarritz 03 Ignacio Piñeiro Losvoorspeler Oyonnax 01 Alex Saleta Losvoorspeler Ordizia RE 00 Marc Sánchez Losvoorspeler VRAC Quesos Entrepinares 02 Imanol Urraza Losvoorspeler Rangers Vicenza 00

Spelerstatistieke

Vervolgens die belangrikste statistieke van Spanje se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Maart 2024)

Sedert 2013 dien die Spanjaard Santiago Santos as Spaanse hoofafrigter.

Naam	Tydperk
Enrique Gutiérrez	1927–1928
Manuel Ordóñez	1931–1932
José Hermosa	1935–1936
César Palomino	1936
Jesús Luque	1952–1953
Juan Vázquez	1953–1960
Arnaldo Griñó	1960–1966
Ramón Rabassa (tussentyds)	1965
Alberto Serena	1967–1968
Alfredo Calzada	1968–1970
Gérard Murillo	1970–1978
Morgan Thomas	1978–1979
Luis Mocoroa (tussentyds)	1979
Francisco Sacristán	1979–1982
Jesús Linares	1982–1984
Ángel Luis Jiménez	1984–1986
José Maria Epalza	1986–1989
Gérard Murillo	1989–1993
Alfonso Feijoo (tussentyds)	1992
Bryce Bevin	1993–1997
Alfonso Feijoo	1997–1999
Tomás García	1999–2002
Pierre Pérez	2002–2003
Gerard Glynn	2003–2010
Régis Sonnes	2010–2012
Bryce Bevin	2012–2013
Santiago Santos	2013–2023
Pablo Bouza	sedert 2023

• (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburg: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.
• (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks Ltd. ISBN 1-86200-013-1.

• (es) Amptelike webwerf van die Spaanse Rugbyfederasie
• (en) Spanje op Planet Rugby