Карл Яльмар Брантынг
Карл Яльмар Брантынг (па-швэдзку: Karl Hjalmar Branting, 23 лістапада 1860 г., Стакгольм — 24 лютага 1925 г., тамсама) — швэдзкі палітык, першы прэм’ер-міністар Швэцыі ад сацыял-дэмакратычнай партыі. Ляўрэат Нобэлеўскай прэміі міру (1921) — разам з Крыстыянам Лянге.
| Карл Яльмар Брантынг | |
 | |
| 1897 — 24 студзеня 1925 | |
| 10 сакавіка 1920 — 27 кастрычніка 1920 | |
| Папярэднік | Nils Edén[d] |
| Наступнік | Гергард Люіс дэ Гээр[d] |
| 13 кастрычніка 1921 — 19 красавіка 1923 | |
| Папярэднік | Oscar von Sydow[d] |
| Наступнік | Эрнст Тругер[d] |
| 18 кастрычніка 1924 — 24 студзеня 1925 | |
| Папярэднік | Эрнст Тругер[d] |
| Наступнік | Рыкард Сандлер[d] |
| 1908 — 24 лютага 1925 | |
| Папярэднік | Claes Tholin[d] |
| Наступнік | Per Albin Hansson[d] |
| 1886 — 1908 | |
| Папярэднік | August Palm[d] |
| Наступнік | C. N. Carleson[d] |
| 13 кастрычніка 1921 — 19 красавіка 1923 | |
| Папярэднік | Herman Wrangel[d] |
| Наступнік | Carl Hederstierna[d] |
| 19 кастрычніка 1917 — 5 студзеня 1918 | |
| Папярэднік | Conrad Carleson[d] |
| Наступнік | Fredrik Vilhelm Thorsson[d] |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся: | 23 лістапада 1860[1][2][3][…] |
| Памёр: | 24 лютага 1925[4][2][5][…] (64 гады) |
| Партыя: | |
| Сужэнец: | Ана Брантынг[d][8][9][7] |
| Дзеці: | Георг Брантынг[d][8][9][7] і Соня Брантынг-Вэстэртоль[d][8][9][7] |
| Бацька: | Лярс Габрыель Брантынг[d][11][7] |
| Маці: | Эмэрэнтыя Марыя Шарлёта аў Георгіі[d][7] |
| Адукацыя: | |
| Узнагароды: |  |
Біяграфія і палітычная дзейнасьць
Адзін з заснавальнікаў (1889) і лідэраў Сацыял-дэмакратычнай партыі Швэцыі (СДПШ), 2-га Інтэрнацыяналу. У 1887—1917 гг. (зь перапынкамі) рэдактар ЦА СДПШ газэты «Сасыяль-дэмакратэн» («Social-Demokraten»). З 1896 дэпутат рыксдагу. З 1907 старшыня Выканкаму СДПШ.
З 1880 дапамагаў рэвалюцыянэрам Расеі. Неўзабаве пасьля Лютаўскай рэвалюцыі наведаў Петраград. Вялікую Кастрычніцкую сацыялістычную рэвалюцыю сустрэў варожа.
У 1920, 1921—1923 і 1924—1925 прэм’ер-міністар. Вёў СДПШ па рэфармісцкім шляху, змагаўся супраць рэвалюцыйнага крыла партыі (А. Пальм, А. Даніельсан, С. Гёглюнд). Прымаў удзел у стварэньні Бэрнскага інтэрнацыяналу.
