Пітэр Зээман
Пітэр Зээман (па-нідэрляндзку: Pieter Zeeman; 25 траўня 1865, Зонэмар, Нідэрлянды — 9 кастрычніка 1943, Амстэрдам) — нідэрляндзкі фізык, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі ў галіне фізыцы (1902), разам з Гэндрыкам Лёрэнцам, «за выдатныя заслугі ў дасьледаваньнях ўплыву магнэтызму на радыяцыйныя зьявы». Сябра Нідэрляндскай АН[9]
Пітэр Зээман | |
| па-нідэрляндзку: Pieter Zeeman | |
 | |
| Дата нараджэньня | 25 траўня 1865[1][2][3][…] |
|---|---|
| Месца нараджэньня | |
| Дата сьмерці | 9 кастрычніка 1943[5][1][2][…] (78 гадоў) |
| Месца сьмерці | |
| Месца пахаваньня | |
| Месца вучобы | Лейдэнскі ўнівэрсытэт |
| Занятак | фізык, прафэсар унівэрсытэту, фатограф |
| Навуковая сфэра | фізыка |
| Месца працы | |
| Навуковы кіраўнік | Хэйкэ Камэрлінг-Онэс[d] |
| Узнагароды | Нобэлеўская прэмія ў галіне фізыкі (1902) |
Дзейнасьць
У 1896 г., па просьбе Лёрэнца, дасьледуе ўзьдзеяньне магнітнага поля на спэктральныя лініі крыніцы выпраменьваньня і адкрывае эфэкт, вядомы цяпер пад назвай эфэкту Зээмана. Адкрыцьцё эфэкту пацьвердзіла верагоднасьць тэорыі электрамагнітнага выпраменьваньня Лёрэнца.
У 1900 г. Зээмана прызначылі прафэсарам фізыкі ў Амстэрдамскім унівэрсытэце. У 1908 г. ён становіцца дырэктарам інстытуту фізыкі гэтага ўнівэрсытэту.
У 1921 г. атрымаў мэдаль імя Генры Драпэра. Адзін з кратэраў на Месяцы названы ў яго гонар кратэрам Зээмана.