Pieter Zeeman

Pieter Zeeman (ur. 25 maja 1865 w Zonnemaire, zm. 9 października 1943 w Amsterdamie) – holenderski fizyk, współodkrywca zjawiska nazwanego jego imieniem (efekt Zeemana), laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z roku 1902 (wspólnie z H.A. Lorentzem)^[1][2][3]. Uczeń Hendrika Antoona Lorentza na Uniwersytecie w Lejdzie^[4].

Pieter Zeeman

Państwo działania	Holandia
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1865 Zonnemaire
Data i miejsce śmierci	9 października 1943 Amsterdam
profesor
Specjalność: fizyka
Alma Mater	Uniwersytet w Lejdzie
Uczelnia	Uniwersytet Amsterdamski
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki
Multimedia w Wikimedia Commons

Badania wpływu pola magnetycznego na promieniowanie rozpoczął w roku 1890, na polecenie swojego mentora. W roku 1896 doświadczalnie stwierdził występowanie dubletu sodowego w widmie sodu, badanym za pomocą spektrografu w warunkach, gdy płomień palnika emitującego promieniowanie był umieszczony między biegunami silnego magnesu trwałego. Zjawisko zostało wyjaśnione teoretycznie przez Lorentza^[1][2].

Od roku 1900 był profesorem Uniwersytetu w Amsterdamie, od roku 1908 – dyrektorem Instytutu Fizyki tego uniwersytetu. Prowadził prace badawcze z zakresu optyki i fizyki atomowej^[1][2].