Альфрэд Нобель

Альфрэд Нобель быў трэцім сынам Эммануэля Нобеля (1801—1872). У раннім дзяцінстве пераехаў з сям'ёй у Санкт-Пецярбург, дзе Эммануэль пачаў працу па распрацоўцы тарпед. У 1859 г. гэтым стаў займацца другі сын Эммануэля Нобеля — Людвіг Эммануэль Нобель (1831—1888). Альфрэд, вымушаны вярнуцца ў Швецыю з бацькам пасля банкруцтва сямейнай справы, прысвяціў сябе вывучэнню выбуховых рэчываў, асабліва бяспечнай вытворчасці і выкарыстанню нітрагліцэрыну (адкрытага ў 1846 г. Асканіа Сабрэра).

На заводзе, які належаў сям'і Нобеля, адбылося некалькі выбухаў, у адным з якіх у 1864 загінуў малодшы брат Нобеля Эміль і яшчэ некалькі рабочых.

У 1888 годзе рэпарцёры памылкова апублікавалі ў газеце паведамленне пра смерць Нобеля. Гэта аказала на Альфрэда сур'ёзны ўплыў. Калі пра яго сталі пісаць «мільянер на крыві», «гандляр выбуховай смерцю», «дынамітны кароль», ён вырашыў зрабіць так, каб не застацца ў памяці чалавецтва «злыднем сусветнага масштабу»^[8]

У 1889 годзе ён быў на Сусветным кангрэсе міру.

Альфрэд Нобель памёр 10 снежня 1896. Пахаваны на могілках Нора ў Стакгольме.

На працягу ўсяго жыцця Нобель вызнаваў пацыфісцкія ідэі^[9]. Ён лічыў, што калі ў супернікаў з'явіцца зброя, якая можа маментальна знішчыць адзін аднаго, то яны зразумеюць, што нічога не выйграюць ад вайны, і спыняць канфлікт.

Дынаміт

Нобель адкрыў, што нітрагліцэрын у складзе інертнай субстанцыі, такой, як дыатамавая зямля (кізельгур), робіцца бяспечней і зручней для выкарыстання, і гэту сумесь у 1867 ён запатэнтаваў пад назвай дынаміт.

Грымучы халадзец

Потым ён злучыў нітрагліцэрын з іншым высокавыбухавым рэчывам, порахам, і атрымаў празрыстае жэлепадобнае рэчыва, больш высокай выбуховасці, чым дынаміт. Грымучы халадзец, як ён быў названы, быў запатэнтаваны ў 1876 г. Потым рушылі ўслед доследы па складанні падобных камбінацый 0,нітратам калію, драўнянай масай і інш.

Балістыт і кардзіт

Праз некалькі гадоў Нобель вынайшаў балістыт, адзін з першых нітрагліцэрынавых бяздымных порахаў, які складаецца ў адным з апошніх варыянтаў з роўных частак пораху і нітрагліцэрыну. Гэты парашок стане папярэднікам кардзіту, а заява Нобеля пра тое, што яго патэнт складаецца з таксама і кардзіт, стане прадметам бязлітасных судовых разбораў паміж ім і Брытанскім урадам у 1894 і 1895 гг.

Кардзіт таксама складаецца з нітрагліцэрыну і пораху, прычым даследчыкі жадалі выкарыстоўваць самы нітрыраваны займеннік пораху, нерастваральны ў сумесях эфіру і спірту, тым часам як Нобелем было прапанавана выкарыстанне менш нітрыраваных формаў, растваральных у дадзеных сумесях.

Пытанне ўскладнялася тым, што на практыцы практычна немагчыма прыгатаваць адну з формаў у чыстым выглядзе, без прымешкі другой. У канчатковым выніку, суд вынес пастанову не ў карысць Нобеля.

Ад вытворчасці дынаміту, іншых выбуховых рэчываў і ад распрацовак нафтавых палёў Баку (Таварыства «Бранобель»), у якіх ён і яго браты Людвіг Нобель і Роберт Нобель сыгралі важкую ролю, Альфрэд Нобель назапасіў значную маёмасць.

Хібная публікацыя ў 1888 некралогу Нобеля ў адной з французскіх газет з вымовай вынаходства ім дынаміту лічыцца той падзеяй, якое падпіхнула Нобеля да рашэння пакінуць пасля сваёй смерці нейкую больш каштоўную спадчыну^[8].

27 лістапада 1895 у Швецка-нарвежскім клубе ў Парыжы Нобель падпісаў сваё завяшчанне, паводле якога вялікая частка яго маёмасці павінна была пайсці на заснаванне прэміі, якая прысуджаецца па-за залежнасцю ад нацыянальнасці.

Фонд Нобелеўскай прэміі склала сума ў 31 мільён крон.