Андрэй Юр’евіч Вінаградаў

Нарадзіўся ў сям’і вядомага эпіграфіста і антыказаўца, доктара гістарычных навук Юрыя Вінаградава і доктаркі гістарычных навук Наталлі Вінаградавай^[2][4]. Цікавасць да гісторыі з’явілася ў раннім дзяцінстве падчас удзелу ў археалагічных раскопках Херсанеса Таўрычаскага і Еўпаторыі^[4].

У 1993 годзе перамог у гуманітарнай Алімпіядзе «Умницы и умники», але адмовіўся ад прызу — залічэння ў МДІМА на факультэт па жаданні, выбраў кар’еру гісторыка^[6].

У 1996—1999 гадах выкладаў старажытнаяўрэйскую мову ў ПСЦБІ^[4][5].

У 1998 годзе скончыў гістарычны факультэт МДУ па кафедры гісторыі Старажытнага свету^[4][3][5].

У 1998—2001 гадах вучыўся ў аспірантуры Інстытута ўсеагульнай гісторыі РАН, у 1999—2000 — таксама ў аспірантуры Трырскага ўніверсітэта^[4][5].

У 2001 годзе ў ІУГ РАН пад навуковым кіраўніцтвам вядомага візантыніста доктара гістарычных навук, прафесара Ігара Чычурава абараніў дысертацыю на саісканне вучонай ступені кандыдата гістарычных навук па тэме «Грэчаскія Жыціі ап. Андрэя: праблемы крыніц і выданне» (спецыяльнасць 07.00.09 «Гістарыяграфія, крыніцазнаўства і метады гістарычнага даследавання»)^[7][4][3][5].

З 2001 года — навуковы супрацоўнік, з 2006 года — старшы навуковы супрацоўнік Цэнтра ўсходнехрысціянскай гісторыі і культуры ІУГ РАН^[4][5].

Таксама, у 2001—2005 гадах — выкладчык старажытнагрэчаскай мовы кафедры візантыністыкі і неаэліністыкі філалагічнага факультэта МДУ^[5].

З 2003 года — адзін з кіраўнікоў археалагічнай экспедыцыі на пячорных гарадзішчах Тэпе-Кермен і Бакла (Крым)^[4][5].

З 2004 года — выкладчык, з 2006 года — дацэнт кафедраў Гісторыі Царквы і кананічнага права і Літургічнага багаслоўя ПСЦГУ^[4][5].

У 2020 годзе ў НДУ ВШЭ абараніў дысертацыю на саісканне вучонай ступені доктара філалагічных навук па тэме «Грэчаская пісьменнасць на паўночнай перыферыі візантыйскага свету і яе функцыянаванне ў іншамоўным асяроддзі» (спецыяльнасць 10.02.14 — «Класічная філалогія, візантыйская і новагрэчаская філалогія»)^[8].

Займаецца вывучэннем візантыйскай прысутнасці ў Паўночным Прычарнамор’і і Усходнім Каўказе, яе ўплывам на Русь. Разам з Мікітам Гайдуковым і Міхаілам Жалтовым выпрацаваў архітэктурна-літургічныя тыпалогіі пячорных храмаў Крыму. Разам з Дзянісам Бялецкім даследаваў фрэскі Сенцінскага храма (Карачаева-Чэркесія), даследчыкі ўпершыню вызначылі іх датыроўку і храналогію, таксама вывучаў дойлідства хрысціянскай Аланіі.^[4]

Іншыя галіны даследаванняў Андрэя Вінаградава — агіяграфія і іканаграфія святых разам з ідэалагічнымі задачамі візантыйскага мастацтва. Даследчыкам вывучаны традыцыі апостала Андрэя, святых Мікалая, Параскевы і іншых. Таксама даследуе раннюю гісторыю царквы Святых Апосталаў ў Канстанцінопалі.^[4]

Яшчэ адна галіна навуковых пошукаў — пісьмовыя сведчанні пра абразы і мошчы святых у Візантыі. Даследчыкам апублікаваны матэрыялы пра Спас Нерукатворны і рэліквіі многіх святых. Таксама працуе з надпісамі і рукапісамі. Асаблівую ўвагу надае стварэнню корпуса візантыйскіх надпісаў Паўночнага Прычарнамор’я, а таксама каталога грэчаскіх агіяграфічных рукапісаў на постсавецкай прасторы.^[4]