Архітэктурны стыль

Архітэктурны стыль — сукупнасць характэрных рыс і прыкмет архітэктуры.

Характэрныя рысы вызначанага часу і месца, якія выяўляюцца ў асаблівасцях функцыянальнага, канструктыўнага і мастацкага бакоў (прызначэнне будынкаў, будаўнічыя матэрыялы і канструкцыі, прыёмы архітэктурнай кампазіцыі), фармуюць архітэктурны стыль.

Развіццё архітэктурных стыляў залежыць ад кліматычных, тэхнічных, рэлігійных і культурных фактараў.

Хоць развіццё архітэктуры проста залежыць ад часу, не заўсёды стылі змяняюць адзін другі паслядоўна, вядома адначасовае суіснаванне стыляў як альтэрнатывы адзін другому, напрыклад, барока і класіцызм, мадэрн і эклектыка, функцыяналізм, канструктывізм і ар-дэко^[1].

Архітэктурныя стылі

Падрабязней гл. Гісторыя архітэктуры

Гл. таксама Храналогія архітэктурных стыляў

Найбольш значныя архітэктурныя стылі:

Дагістарычная архітэктура
Антычная архітэктура (VIII ст. да н. э. — V ст.)
Раманскі стыль (X—XII стст.)
Маўрытанскі стыль
Готыка (XII—XV стст.)
Адраджэнне (пачатак XV — пачатак XVII стст.)
Барока (канец XVI — канец XVIII стст.)
Ракако (пачатак XVIII — канец XVIII стст.)
Класіцызм, у тым ліку паладыянства, ампір, неагрэк (сярэдзіна XVIII — XIX стст.)
Эклектыка (1830-я — 1890-я)
Мадэрн (1890-я — 1910-я)
Мадэрнізм (пачатак 1900-х — 1980-я)
Канструктывізм (1920-я — пачатак 1930-х)
Функцыяналізм (з 1930-х)
Постмадэрнізм (з сярэдзіны XX ст.)
Хай-тэк (з канца 1970-х)
Дэканструктывізм (з канца 1980-х)
Параметрызм (з 2008)

Зноскі

Гл. таксама

Архітэктура
Гісторыя архітэктуры
Тэорыя архітэктуры
Храналогія архітэктурных стыляў

[1]