Лі Цзычэн

Нагодай для паўстання паслужыў голад у правінцыі Шэньсі. Будучы найбольш здольным з сялян-военачальнікаў, Лі змог прыцягнуць да руху (у 1639 годзе) шэраг буйных мандарынаў і вучоных. Ён забараняў сваім падначаленым рабаванні і раздаваў ежу найбяднейшым слаям насельніцтва. Агенты Лі разносілі славу пра яго подзвігі па ўсіх кутках Кітая.

У 1644 годзе Лі абвясціў сябе першым імператарам імперыі Шунь  (руск.) (бел., стаў раздаваць сваім паплечнікам пышныя тытулы і прыступіў да чаканкі ўласнай манеты. Ён наблізіўся да Пекіна, і сталіца была здадзена еўнухамі практычна без бою, а імператар Чунчжэнь (Чжу Юцзянь  (руск.) (бел.) павесіўся ля падножжа гары Цзіншань, на поўнач ад імператарскага палаца.

Тым часам мінскі палкаводзец У Саньгуй, заключыўшы саюз з маньчжурамі, адкрыў ім доступ у Кітай. Па адной з версій, першапачаткова самаабвешчаны імператар і генерал мелі партнёрскія адносіны, але затым Лі Цзычэн падчас наведвання дома У Саньгуя быў узяты ў палон прыгажосцю яго каханай наложніцы, што і спарадзіла канфлікт^[4]. Армія Лі Цзычэна была разбіта ў Шаньхайгуаньскай битве  (руск.) (бел.. Пад сумесным націскам мінскіх і цынскіх сіл Лі вымушаны быў адступіць на поўдзень, дзе ў правінцыі Хэбэй ён загінуў, відаць, у сутычцы з мясцовымі жыхарамі.

• Лі Цзычэну прысвяціў аднайменную гістарычную драму кітайскі драматург А Ін  (руск.) (бел. (1948)

• Чжан Сяньчжун — кіраўнік паўстання, які адначасова дзейнічаў у Цэнтральным Кітаі