Понцій Пілат
Понцій Пілат (лац.: Pontius Pilatus), рымскі пракуратар Іўдзеі (26—36).
| Понцій Пілат | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| лац.: Pontius Pilatus | |||||||
 Ecce Homo | |||||||
| |||||||
| Папярэднік | Валерый Грат | ||||||
| Пераемнік | Марцэл | ||||||
| Нараджэнне | мерк. снежань 12 да н.э.[1] | ||||||
| Смерць | не раней за 38 | ||||||
| Жонка | Клаўдзія Прокула[d] | ||||||
| Дзейнасць | палітык, службовая асоба | ||||||
| Род войскаў | Армія Старажытнага Рыма[d] | ||||||
| Званне | легат | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Падчас яго дзесяцігадовага кіраўніцтва ўзмацніўся сацыяльна-палітычны і рэлігійны прыгнёт падуладнага Рымскай імперыі іўдзейскага насельніцтва, што выклікала шэраг народных паўстанняў, якія бязлітасна ім падаўляліся, у выніку чаго Рым вымушаны быў змясціць Пілата. Пастаяннай яго рэзідэнцыяй была Кесарыя, але па святах і для важных адміністрацыйных спраў ён прыязджаў у Іерусалім і там падоўгу затрымліваўся. Меў жорсткі і вераломны характар, Біблія прыпісвае Понцію Пілату зацверджанне смяротнага прыгавору Ісусу Хрысту. Пасля чаго пракуратар узяў вады і памыў рукі перад народам па старадаўняму звычаю, які сімвалізаваў невінаватасць у праліцці крыві. Пракуратар публічна заявіў, што не ён асабіста, а іўдзейскія жрацы хацелі гэтай смерці. Пра далейшы жыццёвы лёс Пілата дакладна нічога невядома. Па сведчанню царкоўна-палітычнага дзеяча 4 ст. Яўсевія Кесарыйскага, ён скончыў жыццё самагубствам, а іншыя сцвярджаюць, што яго пакараў смерцю імператар Нерон.[2]
Зноскі
Літаратура
- Скарына Ф. Творы: Прадмовы, сказанні, пасляслоўі, акафісты, пасхалія / Уступ. арт., падрыхт. тэкстаў, камент., слоўнік А. Ф. Коршунава, паказальнікі А. Ф. Коршунава, В. А. Чамярыцкага. — Мн.: Навука і тэхніка, 1990. — С. 169. — 207 с.: іл. ISBN 5-343-00151-3.
Спасылкі
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Понцій Пілат
