Юліус Шнор фон Каральсфельд

Сын і вучань мастака Іагана Файта Шнора фон Каральсфельда, брат мастака Людвіга Фердынанда Шнора фон Каральсфельда (1788—1853).

Грунтоўна падрыхтаваны бацькам і лейпцыгскай школай Святога Тамаша, у 1811 годзе паступіў у вучні Венскай Акадэміі мастацтваў і далучыўся там да групы маладых мастакоў, якія імкнуліся пракладаць для сябе шляхі, незалежныя ад эклектычнага кірунку яе школы. Прыроджаная схільнасць да рамантызму заахвочвала Юліуса старанна вывучаць, акрамя натуры, творы старажытных нямецкіх і італьянскіх майстроў. Першымі пладамі гэтага вывучэння былі карціны: «Святы Рох, які раздае міласціну» (знаходзіцца ў лейпцыгскім музеі) і «Наведванне сямейства Ісуса Хрыста сямействам Іаана Хрысціцеля» (у Дрэздэнскай галерэі), наіўныя па кампазіцыі, але прасякнутыя цёплым пачуццём.

У 1817 годзе Шнор адправіўся ў Італію і, правёўшы каля года ў Фларэнцыі, пасяліўся ў Рыме. Тут ён далучыўся да гуртка «назарэйцаў», але застаўся верны духу пратэстанцтва, тым часам як іншыя чальцы гэтага гуртка трымаліся каталіцкіх поглядаў. У Рыме ён упрыгожыў залу вілы Масіма (іт. Casino Massimo) фрэскамі, якія паказваюць 23 сцэны з «Бязлісавага Роланда» Арыёста (1820—1826 гады), у якіх выказаліся яго ўдумлівасць у кожную тэму, дзіўны дар кампазіцыі і свежасць. Акрамя таго, з-пад пэндзля Юліуса выйшла некалькі карцін, напісаных алейнымі фарбамі, між іншым: «Шлюб у Кане Галілейскай» (больш чым з 60 фігурамі), «Якаў і Рахіль», «Хрыстос, які дабраслаўляе дзяцей», «Святая Сям’я», «Тры хрысціянскія і тры паганскія віцязі» (па Арыёста) і «Руф на ніве Ваоза». Падчас знаходжання яго ў Рыме ім выкананы таксама шэраг выдатных пейзажных эцюдаў, пасля выдадзеных, у ліку каля сотні, Іарданам (Берлін, 1878).

У 1827 годзе Шнор быў запрошаны ў Мюнхен на пасаду прафесара гістарычнага жывапісу ў Акадэміі мастацтваў.