Ян Амос Каменскі

Ян Амос Каме́нскі (правільна Ян А́мас Ко́менскі, чэшск.: Jan Amos Komenský; 28 сакавіка 1592 — 15 лістапада 1670, Амстэрдам) — чэшскі мысліцель-гуманіст, педагог, грамадскі дзеяч.

Ян Амос Каменскі
Jan Amos Komenský
Дата нараджэння	28 сакавіка 1592(1592-03-28)[1][2][…]
Месца нараджэння	Угерскі-Брод[d], раён Угерске-Градзіштэ[d], Чэхія[4][5][…]
Дата смерці	15 лістапада 1670(1670-11-15)[2][3][…] (78 гадоў)
Месца смерці	Амстэрдам, Нідэрланды[6][7][…]
Месца пахавання	Naarden[d]
Грамадзянства	Габсбургская манархія
Жонка	Johanna Gajusová[d][8][9], Marie Dorota Cyrillová[d][8] і Magdalena Vizovská[d][8]
Дзеці	Alžběta Komenská[d] і Daniel Komenský[d]
Род дзейнасці	настаўнік, педагог, філосаф, навуковец, багаслоў, мовазнавец, прэсвітар, пісьменнік, архівіст
Навуковая сфера	Педагогіка, дыдактыка
Альма-матар	Гайдэльбергскі ўніверсітэт (1614)
Вядомы як	«Бацька педагогікі»
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пасля вучобы ў Герборнскім і Гайдэльбергскім універсітэтах выкладаў у брацкіх школах на радзіме (1614—1620). Жорсткія рэлігійныя ганенні прымусілі яго весці вандроўніцкае жыццё. У 1628 г. ён назаўсёды пакінуў Чэхію і пасяліўся ў польскім горадзе Лешна, дзе актыўна займаўся педагагічнай і навуковай работай, быў рэктарам гімназіі. Яго творы набылі еўрапейскую вядомасць, і ён быў запрошаны ў Англію, Швецыю, Венгрыю.

З 1656 г. Каменскі зноў, як выгнаннік, хаваўся ў Галандыі. Тут выдадзены збор яго педагагічных прац, што ўключаў «Матчыну школу», «Вялікую дыдактыку», «Пансафічную школу», «Свет, які бачым ў малюнках» і іншае.

Краевугольным каменем педагагічнай сістэмы Каменскага з’яўляецца ідэя «пансофіі» — усеагульнага і ўсёабдымнага навучання і выхавання дзяцей любых саслоўяў, нацыянальнасцей, рас. Ён быў ўпэўнены, што правілы і сродкі педагогікі неабходна заўсёды ўзгадняць з прыроднымі законамі жыццядзейнасці чалавека і клапатліва ўдасканальваць, памнажаць тое, што закладзена ў ім ад прыроды. Выкладаць трэба на роднай мове, спалучаць навучанне з карыснай працоўнай дзейнасцю. Асноўнымі прынцыпамі дыдактыкі як адзінай тэорыі навучання, адукацыі і выхавання ён лічыў нагляднасць, паслядоўнасць, непарыўнасць і сістэмнасць. Прызначэнне школы бачыў у падрыхтоўцы актыўных, разняволеных, свабодных, смелых людзей. Пры гэтым галоўным сродкам выхавання лічыў перакананне, а не прымус. У творы «Адзіна неабходнае» адстойваў ідэю ўсеагульнага міру і мірнай садружнасці народаў, знішчэнне войнаў і гвалту на зямлі.