Κουβέιτ

Το εμιράτο του Κουβέιτ βρισκόταν υπό βρετανική κηδεμονία ως το 1961. Στις 19 Ιουνίου του 1961 η Μεγάλη Βρετανία και το Κουβέιτ υπέγραψαν σύμφωνο «φιλίας και στενής συνεργασίας» με το οποίο τέθηκε τέρμα στο καθεστώς της βρετανικής κυριαρχίας που ίσχυε βάσει της συμφωνίας του 1899, διασφαλίστηκαν, όμως, τα βρετανικά συμφέροντα στην πλούσια, σε πετρέλαιο, μοναρχία του Κόλπου. Έξι ημέρες αργότερα ο πρωθυπουργός και ισχυρός άνδρας του Ιράκ, στρατηγός Κασέμ, σε επίσημη ανακοίνωσή του περιέγραψε το Κουβέιτ ως «αναπόσπαστο τμήμα του Ιράκ» με το επιχείρημα ότι επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας το κρατίδιο ανήκε διοικητικά στην επαρχία της Βασόρας και ότι με την ιδιότητα αυτή το είχε αναγνωρίσει και η Μεγάλη Βρετανία το 1899. Την επομένη, μνημόνιο στο οποίο υπογραμμιζόταν ότι «η διεκδίκηση του Κουβέιτ από το Ιράκ τεκμηριώνεται από την Ιστορία», διανεμήθηκε σε όλες τις διπλωματικές αντιπροσωπείες στη Βαγδάτη και στις 30 Ιουνίου του 1961 ο εμίρης του Κουβέιτ Αμπντουλάχ αλ Σαλέμ αλ Σαμπάχ, επικαλούμενος κινήσεις ιρακινών στρατευμάτων στην περιοχή της Βασόρας, ζήτησε τη βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας. Την 1η Ιουλίου έφτασαν στο Κουβέιτ 600 πεζοναύτες του αεροπλανοφόρου Bulwark και αερομεταφερόμενες δυνάμεις.

Στις 7 Ιουλίου του 1961, βρετανικά και κουβεϊτιανά στρατεύματα τέθηκαν υπό ενιαία διοίκηση ενώ άρχισαν να φτάνουν σαουδαραβικές ενισχύσεις. Οι ιρακινές διεκδικήσεις δεν βρήκαν μεν ανταπόκριση στον αραβικό κόσμο, τις πρώτες όμως ημέρες των κινητοποιήσεων η αγωνία του πληθυσμού ήταν έντονη. Οι κάτοικοι προσπαθούσαν να πληροφορηθούν τα τεκταινόμενα από τον Τύπο και εκδήλωναν την αντίθεσή τους προς το Ιράκ με πορείες διαμαρτυρίας. Ενώ στο Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών το βρετανικό ψήφισμα της 2ας Ιουλίου περί «κατάστασης επικίνδυνης για τη διεθνή ειρήνη» απορρίφθηκε με σοβιετικό βέτο, τα βρετανικά στρατεύματα πήραν θέση στην έρημο και συνεχίστηκε πυρετωδώς η οργάνωση παλλαϊκής άμυνας. Τελικώς ο στρατηγός Κασέμ υπαναχώρησε και στις 19 Οκτωβρίου ολοκληρώθηκε η αντικατάσταση των βρετανικών στρατευμάτων από δυνάμεις του Αραβικού Συνδέσμου^[4].

Το 1990 το Κουβέιτ κατελήφθη από το Ιράκ, αλλά απελευθερώθηκε μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες από στρατεύματα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, με τη συμμετοχή των περισσοτέρων κρατών του δυτικού και αραβικού κόσμου.

Σήμερα το Κουβέιτ είναι ένα μικρό αραβικό κράτος με πλούσια αποθέματα πετρελαίου (σχεδόν 100 δισ. βαρέλια, δηλαδή το 10% των παγκόσμιων αποθεμάτων). Χάρη στον πετρελαϊκό του πλούτο, κατέχει σημαντική θέση ανάμεσα στα κράτη του Περσικού Κόλπου και του αραβικού κόσμου γενικότερα. Η δυναστεία αλ-Σαμπάχ κατέχει την εξουσία από το 1756.

Η χώρα αποτελεί ενιαίο κράτος και διαιρείται στα εξής έξι κυβερνεία (σε παρένθεση ο πληθυσμός τους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2001): Αχμαντί (Ahmadi, 364.484), Κουβέιτ (Al Kuwayt, 388.532), Μουμπάρακ αλ-Καμπίρ (Mubarak al-Kabeer, 144.981), Τζάχρα (al-Jahra, 282.353), Φαρουανίγια (Farwaniyah, 572.252) και Χαουάλι (Hawalli, 488.194).

Αρχηγός Κράτους είναι ο Εμίρης του Κουβέιτ, ο οποίος διορίζει και τον πρωθυπουργό. Το Σύνταγμα εγκρίθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1962. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την Εθνοσυνέλευση. Η Εθνοσυνέλευση (Majlis al-Umma) έχει 50 μέλη, τα οποία εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία για τετραετή θητεία. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι και όσες είναι 21 ετών και άνω. Δεν επιτρέπεται να ψηφίζουν τα μέλη του στρατού και της αστυνομίας. Οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα να ψηφίζουν από τις 16 Μαΐου του 2005. Όλοι οι ψηφοφόροι πρέπει να είναι πολιτογραφημένοι για 20 χρόνια.

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 81,0 χρόνια (79,3 χρόνια οι άνδρες και 83,9 οι γυναίκες).^[5]

Οι κάτοικοι είναι σχεδόν στο σύνολό τους μουσουλμάνοι (85%, το 70% των οποίων είναι σουνίτες και το 30% σιίτες). Υπάρχει επίσης ένας μικρός αριθμός μειονοτήτων από χριστιανούς (προτεστάντες και καθολικοί), καθώς και ινδουιστές (Ινδοί μετανάστες).

Η επίσημη γλώσσα του Κουβέιτ είναι η αραβική, ενώ η αγγλική χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό και θεωρείται άτυπα δεύτερη γλώσσα. Ο ιθαγενής πληθυσμός είναι αραβικής καταγωγής. Υπηκοότητα χορηγείται μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν τη γενεαλογία τους στη χώρα πριν το 1920. Σύμφωνα με τον νόμο του 1981, πολίτες του κράτους μπορούν να γίνουν μόνο οι μουσουλμάνοι. Υπάρχουν μεγάλες κοινότητες μεταναστών τόσο από άλλες αραβικές χώρες (περίπου 30-35%) όσο και Ινδοί, Πακιστανοί (περ. 10%), Ιρανοί (περ. 5%) και άλλοι (περ.5%). Πριν από το 1990 ο ιθαγενής πληθυσμός αποτελούσε μόλις το 25% του συνόλου, ενώ τώρα έχει αυξηθεί στο 50%. Η κυβέρνηση προώθησε την αποχώρηση των Παλαιστίνιων μεταναστών (που αποτελούσαν τη μεγαλύτερη μειονότητα) μετά το 1994, επειδή υποστήριξαν την ιρακινή εισβολή. Η πολιτική της χώρας συνίσταται στη διατήρηση της έστω και οριακής πλειονότητας του ντόπιου στοιχείου.

Το Κουβέιτ εκτείνεται στη χαμηλή, παράκτια βορειοανατολική ζώνη της Αραβικής χερσονήσου, προβάλλοντας στον Περσικό Κόλπο Ν από το δέλτα του Σατ αλ Άραμπ. Το έδαφος αποτελείται από μια επίπεδη, αμμώδη έρημο, της οποίας το μέγιστο υψόμετρο (στο δυτικό άκρο) δεν ξεπερνά τα 300 μ. Οι αμμώδεις εκτάσεις που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι νεογενείς και αυλακώνονται από στενές λωρίδες που σχηματίστηκαν κατά το πλειστόκαινο. Στον βορρά και στο νησί Μπουμπιγιάν, αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί αντικαθίστανται από αργιλικά εδάφη και από ποσότητες άμμου που συγκεντρώθηκαν πρόσφατα. Η ρηχή θάλασσα του βορείου Κουβέιτ είναι γεμάτη από κοραλλιογενείς σκοπέλους, που περικλείουν τα νησιά Μπουμπιγιάν και Φαϊλάκα, καταλήγοντας στο εσωτερικό του όρμου της χώρας. Στο έδαφος της χώρας δεν υπάρχουν ποτάμια. Κοντά στον όρμο του Κουβέιτ εμφανίζονται ελάχιστες πηγές γλυκού νερού (Ουμ αλ-Αΐσχ, Σουλιμπιγιάχ). Το 1961 ανακαλύφθηκαν και άλλες κοντά στο Ραουντχατάιν, στο βόρειο τμήμα του Κουβέιτ, που υδροδοτούν την πρωτεύουσα μέσω αγωγού.

Η χώρα έχει ηπειρωτικό κλίμα, που μετριάζεται λίγο από θαλασσινές αύρες. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται ανάμεσα σε ελάχιστες 2 °C και σε μέγιστες 50 °C, παρουσιάζοντας μεγάλες διαφορές τόσο σε ημερήσια όσο και σε ετήσια βάση. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το θερμόμετρο κατεβαίνει ακόμα πιο κάτω από το μηδέν όταν φυσάει ο σιμάλ.

Οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες, έχουν πάντοτε τιμές χαμηλότερες από 100 χιλιοστά και εμφανίζονται ακανόνιστα από τον Οκτώβριο έως τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου. Οι ισχυρές αμμοθύελλες είναι πολύ συχνές σε ολόκληρη τη διάρκεια του έτους, ιδιαίτερα μεταξύ Μαρτίου και Αυγούστου.

Σημαντικά λιμάνια του Κουβέιτ είναι τα Ας Σουάμπιγια (Ash Shu'aybah), Ας Σουγάικ (Ash Shuwaykh), Αζ Ζαρ (Az Zawr ή Mina' Sa'ud), Μινά Αμπντ Αλάχ (Mina' 'Abd Allah) και Μινά αλ Αχμάντι (Mina' al Ahmadi). Έχει επίσης 7 αεροδρόμια και 4 ελικοδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Ο λαϊκός πολιτισμός του Κουβέιτ, ο οποίος εκφράζεται με τη μορφή του θεάτρου, του ραδιοφώνου, της μουσικής και της τηλεοπτικής σαπουνόπερες, ανθίζει και εξάγεται στα γειτονικά κράτη.^[6][7] Εντός των χωρών του Κόλπου, ο πολιτισμός του Κουβέιτ συγγενεύει περισσότερο με αυτό του Μπαχρέιν. Αυτό φαίνεται στη στενή συνεργασία των δύο κρατών σε τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές.^[8]

Κοινωνία

Η κοινωνία του Κουβέιτ είναι αρκετά ανοιχτότερη σε σχέση με τις κοινωνίες των γειτονικών κρατών.^[9] Οι κάτοικοι συμπεριλαμβάνουν Άραβες και Πέρσες (Άτζαμ).^[10] Επίσης, η κοινωνία της χώρας είναι πολύ πιο ανοιχτότερη προς τις γυναίκες σε σχέση με τις γειτονικές χώρες.^[11][12][13] Οι γυναίκες ξεπερνούν τους άνδρες στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Επίσης είναι η «λιγότερο αυστηρότερη χώρα στις παραδόσεις».^[14]

Τηλεόραση - θέατρο

Περαιτέρω πληροφορίες: Κινηματογράφος του Κουβέιτ

Η βιομηχανία τηλεοπτικών σειρών του Κουβέιτ παράγει τουλάχιστον 15 σειρές τον χρόνο και είναι η δημοφιλέστερη μεταξύ των βιομηχανιών των υπόλοιπων χωρών του Κόλπου.^[15][16][17] Επίσης, είναι το κέντρο των τηλεοπτικών παραγωγών και κωμωδίας των χωρών του Περσικού Κόλπου.^[16] Οι περισσότερες κωμωδίες και τηλεοπτικές σειρές δράματος του Περσικού Κόλπου γυρίζονται στο Κουβέιτ.^[16][18][19] Στην περιοχή του Κόλπου, οι δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές δράματος είναι αυτές του Κουβέιτ.^[15][20][21] Η δημοτικότητα των σαπουνόπερων κορυφώνεται κατά το Ραμαζάνι.^[22] Αν και οι διάλογοι είναι συνήθως στην τοπική διάλεκτο, έχουν μεταδοθεί με επιτυχία ακόμη και στην Τυνησία.^[23] Λόγω της δημοτικότητας των σαπουνόπερων και του θεάτρου, έχει αποκαλεστεί και ως «Χόλυγουντ» του Κόλπου.^[24]

Το θέατρο είναι παράδοση στο Κουβέιτ.^[25][26][27] Εντός των χωρών του Περσικού Κόλπου, το Κουβέιτ είναι η μόνη χώρα με θεατρική παράδοση.^[25] Το θεατρικό κίνημα του Κουβέιτ παίζει μεγάλο ρόλο στην πολιτιστική ζωή της χώρας.^[28] Το θέατρο ξεκίνησε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του 1920^[29] και είναι δημοφιλής μέχρι σήμερα.^[28] Ο Αμπντουλχουσέιν Αμπντουλρέντα είναι ο πιο γνωστός ηθοποιός από το Κουβέιτ.

Το Κουβέιτ είναι το κύριο κέντρο σκηνογραφικής και θεατρικής εκπαίδευσης στην περιοχή του Περσικού Κόλπου.^[30][31] Το 1973, η κυβέρνηση ίδρυσε το Ανώτερο Ινστιτούτο Θεατρικών Τεχνών για να παρέχει ανώτερη εκπαίδευση στις θεατρικές τέχνες.^[31] Το ινστιτούτο έχει διάφορα τμήματα. Το ινστιτούτο έχει διάσημους αποφοίτους, όπως οι Σουάντ Αμπντουλάχ, Μοχάμεντ Χαλίφα, Μανσούρ αλ-Μανσούρ, καθώς και κριτικούς όπως οι Ισμαήλ Φαχντ Ισμαήλ.

Η κυβέρνηση παρέχει χρηματοδότηση για το θέατρο στο Κουβέιτ, ενώ προηγουμένως αυτό ήταν αρμοδιότητα του Υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων. Τον ρόλο έχει αναλάβει το Εθνικό Συμβούλιο Πολιτισμού, Τεχνών και Γραμμάτων.^[32] Κάθε αστική επαρχία έχει το δικό της δημόσιο θέατρο.^[33] Το δημόσιο θέατρο της Σαλμίγια ονομάζεται Αμπντουλχουσέιν Αμπντουλρέντα.

• Πόλεμος του Κόλπου

• Κουβέιτ στο Curlie