Κατάλογος εθνικών ύμνων

Τα περισσότερα κράτη έχουν εθνικούς ύμνους που ορίζονται ως «τραγούδια εξύμνησης, αφοσίωσης ή πατριωτισμού».^[1] Οι περισσότεροι ύμνοι είναι είτε εμβατήρια είτε ύμνοι στο ύφος. Ένας ύμνος γίνεται εθνικός ύμνος είτε συνταγματικά, είτε με νόμο ή απλά και από παράδοση.^[2]

Κάποια κράτη χρησιμοποιούν τον βασιλικό ύμνο και ως εθνικό, όπως ο ύμνος της Ιορδανίας.^[3]Ο βασιλικός ύμνος αποτελεί πατριωτικό άσμα παρόμοιο με εθνικό ύμνο, με τη διαφορά ότι εξυμνεί συγκεκριμένα τον μονάρχη ή τη βασιλική δυναστεία. Τέτοιοι ύμνοι συνήθως εκτελούνται σε δημόσιες εμφανίσεις του μονάρχη ή σε άλλα γεγονότα βασιλικού ενδιαφέροντος.

Ο παλαιότερος εθνικός ύμνος είναι ο ολλανδικός εθνικός ύμνος Χετ Βιλχέλμους, ο οποίος γράφτηκε μεταξύ 1568 και 1572, ωστόσο αναγνωρίστηκε ως εθνικός ύμνος το 1932 αλλά ήταν γνωστός στους Ολλανδούς από τότε που συντέθηκε..^[4] Ο ιαπωνικός ύμνος Kimi Ga Yo έχει στίχους από ένα ποίημα της περιόδου 794-1185, όμως μελοποιήθηκε μετά το 1880.^[5] Οι ύμνοι άρχισαν να γίνονται βαθμιαία δημοφιλείς στα ευρωπαϊκά κράτη τον 18ο αιώνα.^[6] Για παράδειγμα ο βρετανικός εθνικός ύμνος God Save the Queen εκτελέστηκε για πρώτη φορά, υπό τον τίλο τότε God Save the King, το 1745.^[7] Εντούτοις, ο πρώτος εθνικός ύμνος που υιοθετήθηκε επίσημα ως τέτοιος είναι ο ισπανικός ύμνος Μάρτσα ρεάλ, το 1770. Η προέλευσή του παραμένει αβέβαιη, ενώ έχουν προταθεί οι απόψεις ότι έχει βενετσιάνικη καταγωγή από τον 16ο αιώνα, ή ότι έχει συντεθεί από τον Μέγα Φρειδερίκο, ενώ είναι ένας από τους λίγους ύμνους που δεν είχαν ποτέ επίσημους στίχους.^[8] Ο Γαλλικός ύμνος, Η Μασσαλιώτιδα γράφτηκε μισό αιώνα αργότερα το 1792 και υιοθετήθηκε το 1795.^[9]

Οι εθνικοί ύμνοι είναι συνήθως γραμμένοι στην πιο κοινή γλώσσα του κράτους, την de facto ή την επίσημη γλώσσα. Για παράδειγμα ο ινδικός ύμνος Τζάνα Γκάνα Μάνα είναι γραμμένος σε μία σανσκριτικοποιημένη εκδοχή της γλώσσας Μπενγκάλι, που και οι δύο είναι επίσημες γλώσσες της Ινδίας.^[10] Κράτη με πολλές εθνικές γλώσσες μπορεί να έχουν διάφορες εκδοχές του εθνικού τους ύμνου. Για παράδειγμα ο εθνικός ύμνος της Ελβετίας, Ελβετικός ψαλμός, έχει τέσσερις εκδοχές στις τέσσερις επίσημες γλώσσες του κράτους: τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα ρομανσικά.^[11] Η πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου της Νέας Ζηλανδίας από παράδοση τραγουδιέται στα μαορί (Aotearoa) και η δεύτερη στα αγγλικά (God Defend New Zealand), ενώ η μουσική και για τις δύο εκδοχές είναι ίδια, οι στίχοι όμως δεν είναι επί λέξη μετάφραση. Ο εθνικός ύμνος της Νότιας Αφρικής είναι μοναδικός από την άποψη ότι χρησιμοποιούνται πέντε από τις έντεκα επίσημες γλώσσες του κράτους στον ίδιο ύμνο, στο οποίο κάθε στροφή είναι σε άλλη γλώσσα.^[12]