Andy Warhol

Komenca vivo (1928–1949)

Andy Warhol (naske Andrej Varhola, Jr.) estis naskiĝinta la 6-an de aŭgusto 1928 en Picburgo, Pensilvanio.^[3] Li estis la kvara filo de Andrej Varhola^[4] (usonigita kiel Andrew Warhola, Sr., 1889-1942)^[5] kaj Júlia (naske Zavacká, 1892-1972),^[6] kies unua filo estis naskiĝinta en ilia patrujo kaj mortis antaŭ ol ilia movo al Usono. Andy havis du pli aĝajn fratojn, Paul (26a de junio 1922 - 30a de januaro, 2014) kaj John Warhola (31a de majo, 1925 - 24a de decembro 2010).

Andy estis filo de laboristaj ukrainaj (ruten-ukrainaj enmigrintoj nome Lemkoj)^[7][8][9] el la vilaĝo Miková, tiam Mikó, apud Medzilaborce (nuna nordorienta Slovakio tiama Aŭstrio-Hungario). La patro de Warhol enmigris al Usono en 1914, kaj lia patrino aliĝis al li en 1921, post la morto de la geavoj de Warhol. La patro de Warhol laboris en karbominejo. La familio vivis ĉe 55 Beelen Street kaj poste ĉe 3252 Dawson Street en la Oaklanda najbarejo de Picburgo.^[10] La familio estis bizancaj katolikoj kaj ĉeestis ĉe la Katolika Preĝejo de Sankta Johano Krisostomo de Picburgo. Andy Warhol havis du pli aĝajn fratojn - Pavol (Paul), la plej aĝa, estis naskiĝinta antaŭ ol la familio elmigris; Ján estis naskita en Picburgo. La filo de Pavol, James Warhola, iĝis sukcesa infanlibra ilustristo. Ĉirkaŭ 1939, li komencis kolekti aŭtografitajn kartojn de kinosteloj.

En la lerneja tria grado, Warhol havis la malsanon koreon de Sydenham (konata ankaŭ kiel la Danco de Sankta Vito), nome la nervosistema malsano kiu kaŭzas kontraŭvolajn movadojn de la ekstremaĵoj, kiu verŝajne estas komplikaĵo de skarlatino kiu kaŭzas haŭtopigmentaĵan makulecon.^[11] Li iĝis hipokondriulo, evoluigante timon de hospitaloj kaj kuracistoj. Ofte litmalsana kiel infano, li iĝis forpelita el la lernejo kaj ligiĝis kun sia patrino.^[12] En tempoj kiam li estis enŝlosita al lito, li pentris, aŭskultis la radion kaj kolektis bildojn de filmosteluloj ĉirkaŭ sia lito. Warhol poste priskribis tiun periodon kiel gravegan en la evoluo de sia personeco, kapablaro kaj preferoj. Kiam Warhol estis 13jaraĝa, lia patro mortis en akcidento.^[13]

Kiel adoleskanto, Warhol studentiĝis ĉe Schenley High School en 1945. Post studentiĝado ĉe mezlernejo, liaj intencoj estis studi artedukon en la Universitato de Picburgo en la espero iĝi artinstruisto, sed liaj planoj ŝanĝiĝis kaj li enskribiĝis en la Carnegie Institute of Technology (Instituto de Teknologio Carnegie) en Picburgo, nun konata kiel Carnegie Mellon University, kie li studis reklaman arton. Dum sia tempo tie, Warhol aliĝis al la kampusaj Modern Dance Club kaj Beaux Arts Society.^[14] Li ankaŭ servis kiel arta direktoro de studenta arta gazeto, Cano, ilustraciante kovrilon Arkivigite je 2015-03-05 per la retarkivo Wayback Machine en 1948 kaj tutpaĝan internan ilustracion en 1949.^[15] Tiuj eble estis liaj unuaj du publikigitaj artaĵoj.^[16]

En 1949, li gajnis Bakalaŭron pri Belartoj en bilda dezajno.^[17] En 1949, li moviĝis al Novjorko kaj komencis karieron en revuilustraĵo kaj reklamado. La urbo donis al li tuj diversajn okazojn por famiĝi en la mondo de la reklamado, laborante por revuoj kiel Vogue kaj Glamour.

1950-aj jaroj

Dum la 1950-aj jaroj, Warhol akiris famon pro siaj arbitraj inkdesegnaĵoj de ŝuanoncoj. Tiuj estis faritaj laŭ loza, makul-inka stilo, kaj aperis en kelkaj el liaj plej fruaj ekspozicioj ĉe la Galerio Bodley en Novjorko. Kun la samtempa rapida vastiĝo de la muzikindustrio kaj la enkonduko de la vinildisko, hifio, kaj stereofonaj registradoj, RCA Records dungis Warhol, kune kun alia sendependa artisto, nome Sid Maurer, por dezajni diskkovraĵojn kaj varbajn materialojn.^[18]

Warhol estis frua adoptanto de la serigrafia pres-procezo kiel tekniko por farado de pentraĵoj. Lia plej frua silkrastrumo en pentraĵo implikis mandesegnitajn bildojn kvankam tio baldaŭ progresis al la uzo de fotografe derivitaj serigrafiaĵoj en pentraĵoj. Antaŭ enirado de la kampo de belartoj, la reklamgrafika fono de Warhol ankaŭ implikis novigajn teknikojn por bildokreado kiuj estis iom rilataj al presaĵaj teknikoj. Dum farado de komercaj objektoj por reklamado Warhol elpensis teknikon kiu rezultigis karakterizajn bildojn. Liaj figuroj utiligitaj en reklamado ofte estis efektivigitaj per surŝmirado de inko al papero kaj tiam makuligante la inkon dum daŭre malseke. Tio estis simila al preskreada procezo sur la plej rudimenta skalo.^[19]

La laboro de Warhol kaj kiel grafikan dezajniston kaj poste bona artisto montras neformalan aliron al bildokreado, en kiu ŝanco ludas rolon kaj eraroj kaj pretervolaj markoj estas toleritaj. La rezulta figuraĵo en kaj la reklamgrafiko de Warhol kaj poste en liaj belartaj klopodoj estas ofte plena je neperfekteco - makuloj kaj ŝmirmakuloj ofte povas esti trovitaj. En lia libro POPism Warhol skribas, "Kiam vi faras ion ekzakte malĝusta, vi ĉiam trovas ion."^[20][21][22]

1960-aj jaroj

Li komencis elmontri sian laboron dum la 1950-aj jaroj. Li okazigis ekspoziciojn ĉe la Galerio Hugo,^[23] kaj ĉe la Galerio Bodley^[24] en Novjorko kaj en Kalifornio por sia unua okcidentmarborda galeria ekspozicio^[25][26] kiu okazis la 9-an de julio 1962, en la Galerio Ferus de Los-Anĝeleso. La ekspozicio markis lian okcidentmarbordan debuton de poparto.^[27]

La unua novjorka soloa poparta ekspozicio de Andy Warhol estis gastigita ĉe la Galerio Stable de Eleanor Ward ekde la 6a ĝis la 24a de novembro 1962. La ekspozicio inkludis la verkojn Marilina diptiko, 100 sup-skatoloj, 100 Koka-kolao-boteloj, kaj 100 dolarbiletoj. Ĉe la ekspozicio de la Galerio Stable, la artisto renkontis por la unua fojo poeton John Giorno kiu ĉefrolos en la unua filmo de Warhol, nome Sleep, en 1963.^[28]

Estis dum la 1960-aj jaroj kiam Warhol komencis produkti pentraĵojn de ikonecaj usonaj objektoj kiaj ekzemple dolarbiletoj, fungonuboj, elektraj seĝoj, supoladoj Campbell, Koka-kolao-boteloj, famuloj kiaj ekzemple Marilyn Monroe, Elvis Presley, Marlon Brando, Troy Donahue, Muhammad Ali, kaj Elizabeth Taylor, same kiel gazettitolojn aŭ fotojn de policaj hundoj atakantaj porcivitanrajtajn manifestacianojn. Dum tiuj jaroj, li fondis sian studion, "The Factory" (La Fabrikejo) kaj kolektis koncerne lin larĝan gamon de artistoj, verkistoj, muzikistoj, kaj kontraŭkulturaj famuloj. Lia laboro iĝis populara kaj kontestata. Warhol tion jenan diris koncerne Koka-kolaon:

„ Kio estas bonega koncerne tiun landon estas ke Ameriko komencis la tradicion kie la plej riĉaj konsumantoj aĉetas esence la samajn aĵojn kiel la plej malbonaj. Vi povas esti spektanta televidon kaj vidi Koka-kolaon, kaj vi scias ke la prezidanto trinkas Koka-kolaon, Liz Taylor trinkas Koka-kolaon, kaj oni ĵus pensas, ke ankaŭ vi povas trinki Koka-kolaon. Kolao estas Kolao kaj neniu monsumo povas ricevigi al vi pli bonan Kolaon ol tiu kiun la ĉifonulo ĉe la angulo trinkas. Ĉiuj Kolaoj estas la samaj kaj ĉiuj Kolaoj estas bonaj. Liz Taylor scias ĝin, la prezidanto scias ĝin, la ĉifonulo scias ĝin, kaj vi scias ĝin.[29] ”

La Muzeo de Moderna Arto de Novjorko aranĝis Simpozion pri poparto en decembro 1962 dum kiuj artistoj kiel Warhol estis atakitaj por "kapitulaci" al konsumismo. Kritikistoj estis ŝokitaj per la senkaŝa brakumo de Warhol al la merkatkulturo. Tiu simpozio fiksis la tonon por la publika ricevo de Warhol. Dum la jardeko iĝis ĉiam pli klare ke okazis profunda ŝanĝo en la kulturo de la arta mondo, kaj ke Warhol estis en la centro de tiu ŝanĝo.

Pivota okazaĵo estis la ekspoziciaĵo La Amerika Superbazaro (The American Supermarket) (1964) spektaklo okazigita en la galerio de Upper East Side de Paul Bianchini. La spektaklo estis prezentita kiel tipa usona malgranda superbazara medio, krom ke ĉio en ĝi - la produktoj, konservaĵoj, viando, afiŝoj sur la muro, ktp. - estis kreita fare de ses eminentaj popartistoj de la tempo, inter ili la kontestataj (kaj similmensaj) Billy Apple, Mary Inman, kaj Robert Watts. La pentraĵo de Warhol el ladskatolo da la supo de Campbell kostis 1,500 usonaj dolaroj dum ĉiu aŭtografis ladskatolon ŝanĝitan en 6 USD. La ekspoziciaĵo estis unu el la unua aro da okazaĵoj kiuj rekte alfrontis la popolon pri kaj poparto kaj la plurjara demando de kiu arto estas.

Kiel reklamartisto en la 1950-aj jaroj, Warhol uzis helpantojn por pligrandigi sian produktivecon. Kunlaborado restos difinan (kaj polemikan) aspekton de liaj verkadaj metodoj tra sia kariero; tio estis partikulare vero en la 1960-aj jaroj. Unu el la plej ĉefaj kunlaborantoj dum tiu periodo estis Gerard Malanga. Malanga helpis la artiston ĉe la produktado de serigrafiaĵoj, filmoj, skulptaĵoj, kaj aliaj verkoj ĉe "The Factory," nome la studio de Warhol kovrita kaj farbita el aluminifolio kaj arĝentokoloroj ĉe la 47a Strato (poste translokigita al Broadway). Aliaj membroj de la varhola faktorio estis Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Billy Name, kaj Brigid Berlin (el kiu ŝajne li havis la ideon registri siajn telefonajn konversaciojn).^[30]

Dum la 1960-aj jaroj, Warhol ankaŭ arigis grupon de bohemiaj kaj kontraŭkulturaj stravaganculoj al kiuj li atribuis la nomigon de "Supersteluloj", kiaj Nico, Joe Dallesandro, Edie Sedgwick, Viva, Ultra Violet, Holly Woodlawn, Jackie Curtis, kaj Candy Darling. Tiuj ĉiuj homoj partoprenis en la Factory filmoj, kaj kelkaj — kiel Berlin — restis amikoj de Warhol ĝis lia morto. Gravaj figuroj en la novjorka subgrunda art/kina etoso, kiaj la verkisto John Giorno kaj filmofaristo Jack Smith, ankaŭ aperas en la varholaj filmoj de la 1960-aj jaroj, montrante la varholajn konektojn al diversa gamo de artaj scenoj dum tiu tempo. Malpli bone konata estis lia subteno kaj kunlaborado kun kelkaj dekjaruloj dum tiu epoko, kiuj poste atingos elstarecon en la vivo kiaj la verkisto David Dalton,^[31] photographer Stephen Shore^[32] kaj la artistino Bibbe Hansen (patrino de popmuzikisto Beck).^[33]

La Exploding Plastic Inevitable, kelkfoje simple nomata Plastic Inevitable aŭ EPI, estis serio de plurmediaj eventoj organizitaj de Andy Warhol inter 1966 kaj 1967, kun muzikaj prezentoj de The Velvet Underground kaj Nico, projekcioj de la filmoj de Warhol, kaj danco kaj agadoj, precipe de Mary Woronov kaj Gerard Malanga.

Atenco

La 3-an de junio 1968, la artistino, verkistino kaj radikala feministo Valerie Solanas, pafis al Andy Warhol kaj al lia tiama partnero Mario Amaya, arta kritikisto kaj komisaro en la varhola studio.^[34] Antaŭpafe, Solanas estis marĝena figuro en la scenejo de la Factory. Ŝi aŭtoris en 1967 la S.C.U.M. Manifeston,^[35] nome deklaro por separatisma feminismo kiu postulis la nuligon de viroj; kaj ŝi estis aperinta en la varhola filmo de 1968 nome I, a Man. La saman tagon de la atako, pli frue, Solanas estis foririnta el la Factory post peti la redonon de scenaro kiun ŝi estis doninta al Warhol. Tiu scenaro ŝajne estis perdita.^[36]

Ambaŭ pretervivis la okazaĵon, eĉ se Andy Warhol serioze vundiĝis. Amaya ricevis nur minorajn vundojn kaj estis elhospitaligita poste la saman tagon. Warhol estis pli serioze vundita pro la atako kaj malfacile survivis: kirurgoj malfermis lian bruston kaj masaĝis lian koron por helpi ĝian movadon denove. Li suferis fizikajn rezultojn dum la resto de sia vivo, kaj eĉ devis vesti kirurgian korseton.^[11] La publikaj aperoj de Warhol post tio draste malpliiĝis. La pafado profunde tuŝis la vivon kaj arton de Warhol.^[37][38]

Solanas estis arestita la tagon post la atako. Kiel klarigo, ŝi diris, ke Warhol "havis tro multan kontrolon super mia vivo." Ŝi estis fine kondamnita al tri jaroj sub la kontrolo de novjorka aŭtoritato por kondutokorekto, sed poste denove malbone kondutis, estis denove arestita kaj finfine falis en forgeson.

Post la pafado, la scenejo de la Factory iĝis multe pli kontrolita, kaj por multaj la faktoriaj 1960-aj jaroj finis.^[38]

Warhol komparis sian preskaŭ mortigan sperton al la maniero kiel homoj rigardas televidon aŭ filmojn. Oni supozas, ke tio ne estas reala, sed li vidis tion kiel realo.^[39]

Kompare al sukcesoj kaj skandaloj de Warhol en la 1960-aj jaroj, la 1970-aj jaroj estis multe pli trankvila jardeko, ĉar li iĝis pli entreprenema. Laŭ Bob Colacello, Warhol dediĉis multe de sia tempo al serĉado de novaj, riĉaj patronoj por portretaj komisioj aŭ mendoj — kiaj tiuj de la Ŝaho de Irano Mohammad Reza Pahlavi, lia edzino la imperiestrino Farah Pahlavi, lia fratino Princino Ashraf Pahlavi, Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, kaj Brigitte Bardot.^[40] La fama portreto fare de Warhol de la fama ĉina komunista estro Mao Zedong estis kreita en 1973. Li ankaŭ fondis, kun Gerard Malanga, la gazeton Interview, kaj publikigis The Philosophy of Andy Warhol (1975). Jen por ekzemplo ideo propra de la nova tempo esprimita en la libro: "Fari monon estas arto, kaj labori estas arto kaj bona negoco estas la plej bona arto."^[41]

Warhol kutimis diboĉi ĉe diversaj noktejoj en Novjorko, kiaj Max's Kansas City; kaj, poste en la 1970-aj, Studio 54.^[42] Li estis ĝenerale rigardata kiel trankvila, timida, kaj pordetala observanto. Artokritikisto Robert Hughes nomis lin "la blanka talpo de Union Square."^[43]

Kun sia dumlonge amiko Stuart Pivar, Warhol fondis la Novjorkan Akademion de Arto en 1979.^[44][45]

Warhol ĝuis re-aperon de kritika kaj financa sukceso en la 1980-aj jaroj, parte pro sia afineco kaj amikeco kun nombrajn fekundaj pli junaj artistoj, kiuj estis hegemoniaj ĉe la altpreza novjorka arto de la 1980-aj jaroj: Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle kaj aliaj tiele nomitaj Novekspresionistoj, same kiel membroj de la movado de Transavangardo en Eŭropo, kiaj Francesco Clemente kaj Enzo Cucchi.

Ĉirkaŭ tiu periodo, Warhol estis kritikita pro iĝi simpla "negocartisto".^[46] En 1979, reviziantoj malamis liajn ekspoziciojn de portretoj de gravuloj kaj famuloj de la 1970-aj jaroj, kiel supraĵaj, facilaj kaj komercaj, sen profundeco aŭ indiko de la gravo de la portretitoj. Ili kritikis ankaŭ lian ekspozicion de 1980 de 10 portretoj ĉe la Juda Muzeo en Novjorko, titolita Jewish Geniuses (judaj geniuloj), kiujn Warhol — kiu estis neinteresitaj en judismo aŭ judoj — estis priskribinta en sia taglibro kiel "They're going to sell" (vendeblaj).^[46] Poste, tamen, kelkaj kritikistoj ekrigardis la supraĵecon kaj komercecon de Warhol kiel "the most brilliant mirror of our times" (la plej brila spegulo de niaj tempoj) asertante ke "Warhol estis kaptinta ion nerezistebla pri la zeitgeist de la usona kulturo en la 1970-aj jaroj."^[46]

Warhol ankaŭ ege montris intensan kliniĝon al la Holivuda glamuro. Li iam diris: "I love Los Angeles. I love Hollywood. They're so beautiful. Everything's plastic, but I love plastic. I want to be plastic" (Mi amas Los-Anĝeleson. Mi amas Holivudon. Ili estas tiom belaj. Ĉio estas plasta, sed mi amas plaston. Mi volas esti plasta).^[47]

Morto

Li mortis en Novjorko la 22an de februaro 1987, post esti realiginta Last Supper, inspirita de "La lasta vespermanĝo" de Leonardo da Vinci.

Warhol mortis en Novjorko precize je 6:32 la 22an de Februaro, 1987. Laŭ novaj informoj, li estis bone rekuperiĝinta el rutina galvezika kirurgio ĉe la Novjorka Hospitalo antaŭ mortiĝi dumdorme pro subita post-operacia kormisritmo.^[48] Antaŭ tiu diagnozo kaj operacio, Warhol prokrastigis solvi siajn galvezikajn problemojn, ĉar li timegis eniri hospitalojn kaj eĉ viziti kuracistojn.^[44] Lia familio plendis kontraŭ la hospitalo pro maltaŭga zorgado, dirante ke la misritmo estis okazigita de malkonvena zorgado kaj troa akvigo.^[49] Tiu kazo pro malbona praktiko estis tuj eljuĝistigita; la familio de Warhol ricevis nepublikigitan kvanton da mono.^[50]

La korpo de Warhol estis portata al Picburgo fare de liaj fratoj por funebro. La adiaŭo okazis ĉe la Funebrejo Thomas P. Kunsak kaj temis pri ceremonio de malferma ĉerko. Tiu estis solida bronzaĵo kun orkoloraj teniloj kaj blanka subŝtofaĵo. Warhol estis ege lukse vestita kun okulvitroj. Li tenis poze malgrandan preĝolibron kaj ruĝan rozon. La funebra liturgio okazis ĉe la Bizanca Katolika Preĝejo de la Sankta Spirito de la North Shore de Picburgo. La laŭdo estis farita de monsinjoro Peter Tay. Parolis ankaŭ Yoko Ono kaj John Richardson. La ĉerko estis kovrita el blankaj rozoj kaj asparagaj plantoj. Post la liturgio, la ĉerko estis kondukita al la Bizanca Katolika Tombejo Sankta Johano en Bethel Park, suda ĉeurbo de Picburgo.

Ĉe la tombo, la pastro faris mallongan preĝon kaj ŝprucis sanktigitan akvon supre. Paige Powell lasis en la tombon kopion de gazeto Interview, T-ĉemizon Interview kaj botelon de la parfumo de Estée Lauder nome "Beautiful". Warhol estis entombigita ĉe siaj gepatroj. Okazis memorservo en Manhatano por Warhol la 1an de Aprilo 1987 ĉe la Katedralo Sankta Patriko (Novjorko).

Andy Warhol postlasis enorman verkaron inter kiuj pentraĵoj, filmoj, diversaj produktaĵoj el The Factory, muziko, libroj kaj aliaj presaĵoj, aliaj komunikiloj, kiaj desegnoj, skulptaĵoj, sonregistraĵoj, temporegistriloj, televidaj programoj, modo, performaĵoj, teatraĵoj, fotoj kaj komputiluzado. Kiel produktisto kaj produktoro li eldonis gazetojn, kaj produktoris muzikon kaj la verkojn de aliaj artistoj.

Lia vivo estis kurioza por scivolemo, ekzemple rilate al privataj aferoj kiaj tre specifa sekseco, religia kredo, kolektemo kaj negoca agado. Ĝi kaj lia verkaro estis tialo por aperigo en diversstilaj filmoj, dokumentaloj, poŝtmarkoj, skulptaĵoj, muzeoj, nomo de ponto en Picburgo ktp.

• Blue Movie
• I Shot Andy Warhol

• "A symposium on Pop Art". Arts Magazine, April 1963, pp. 36–45. Tiu simpozio okazis en 1962, ĉe la Muzeo de Moderna Arto de Novjorko, kaj publikigita en tiu publikaĵo la venontan jaron.
• Bockris, Victor (1997). Warhol: The Biography. New York: Da Capo Press. ISBN 0-306-81272-X.
• Celant, Germano. Andy Warhal: A Fatory. Kunstmuseum Wolfsbug, 1999. ISBN 3-7757-0773-5
• Colacello, Bob (1990). Holy Terror: Andy Warhol Close Up. New York: HarperCollins. ISBN 0-06-016419-0.
• Danto, Arthur C. (2009). Andy Warhol. Yale University Press. ISBN 978-0-300-13555-8.
• Dillenberger, Jane D. (2001). The Religious Art of Andy Warhol. New York City: Continuum International Publishing Group. ISBN 0-8264-1334-X.
• Doyle, Jennifer, Jonathan Flatley, and José Esteban Muñoz eld. (1996). Pop Out: Queer Warhol. Durham: Duke University Press.
• Foster, Hal (1996). The Return of the Real. An October Book, MIT Press.
• Garrels, Gary (1989). The Work of Andy Warhol: Discussions in Contemporary Culture, no. 3. Beacon NY: Dia Art Foundation.
• Guiles, Fred Lawrence (1989). Loner at the Ball: The Life of Andy Warhol. New York: Bantam. ISBN 0-593-01540-1.
• James, James, "Andy Warhol: The Producer as Author", in Allegories of Cinema: American Film in the 1960s (1989), pp. 58–84. Princeton: Princeton University Press.
• Koestenbaum, Wayne (2003). Andy Warhol. New York: Penguin. ISBN 0-670-03000-7.
• Krauss, Rosalind E. "Warhol's Abstract Spectacle". In Abstraction, Gesture, Ecriture: Paintings from the Daros Collection. New York: Scalo, 1999, pp. 123–33.
• Lippard, Lucy R., Pop Art, Thames and Hudson, 1970 (1985 reprint), ISBN 0-500-20052-1
• Livingstone, Marco; Dan Cameron; Royal Academy (1992). Pop art: an international perspective. New York: Rizzoli. ISBN 0-8478-1475-0.
• Michelson, Annette (2001). Andy Warhol (October Files). Cambridge MA: The MIT Press.
• Scherman, Tony & Dalton, David, POP: The Genius of Andy Warhol, HarperCollins, New York, N.Y. 2009
• Suarez, Juan Antonio (1996). Bike Boys, Drag Queens, & Superstars: Avant-Garde, Mass Culture, and Gay Identities in the 1960s Underground Cinema. Indianapolis: Indiana University Press.
• Watson, Steven (2003). Factory Made: Warhol and the 1960s Arkivigite je 2010-08-29 per la retarkivo Wayback Machine. New York: Pantheon. ISBN 0-679-42372-9.
• Warhol, Andy (1975). The Philosophy of Andy Warhol: (From A to B and Back Again). Hardcore Brace Jovanovich. ISBN 0-15-189050-1.
• Warhol, Andy; Pat Hacket (1980). POPism: The Warhol Sixties. Hardcore Brace Jovanovich. ISBN 0-15-173095-4.
• Warhol, Andy; Pat Hackett (1989). The Andy Warhol Diaries. Warner Books.
• Yau, John (1993). In the Realm of Appearances: The Art of Andy Warhol. Hopewell, NJ: Ecco Press. ISBN 0-88001-298-6.

• Dek kvin minutoj da gloro
• Muzeo Andy Warhol de Moderna Arto
• Muzeo Andy Warhol
• The Factory

• http://www.warhol.org Andy Warhol Museum, Picburgo
• http://www.warholfoundation.org Warhol Foundation, Varhola Fondaĵo en Novjorko
• http://www.malarze.walhalla.pl/galeria.php5?art=70 Art Gallery - Andy Warhol
• http://www.visite-virtuelle-france.com/perso/andy_warhol/andy_warhol.htm Arkivigite je 2005-12-17 per la retarkivo Wayback Machine Virtuala vizito al la Musée d'Art Contemporain de Lyon
• Andy Warhol, (1928-1987) - The Carpathian Connection
• Time Capsules: the Andy Warhol Collection
• Documentation of recent exhibitions of work by Andy Warhol
• The work of Andy Warhol de David Cronenberg ĉe UbuWeb
• Andy Warhol. Museum of Modern Art (2007). Arkivita el la originalo je 22a de Januaro, 2009. Alirita 23a de Januaro, 2009.
• Warholstars: Andy Warhol Films, Art and Superstars
• Art Directors Club biografio, portreto kaj bildoj de artaĵoj Arkivigite je 2013-12-06 per la retarkivo Wayback Machine
• “Responses to Warhol Retrospective at MOCA”, X-TRA 5 (1; Fall 2002). Alirita 23a de Januaro, 2009.. 

• The Andy Warhol Museum of Modern Art—city of origin
• Warhol & The Computer
• Warhol in Paris Arkivigite je 2011-09-03 per la retarkivo Wayback Machine—slideshow de The First Post
• Andy Warhol faras ciferecan pentraĵon de Debbie Harry ĉe Commodore Amiga gazetkonferenco en 1985
• Andy Warhol: A Documentary film de Ric Burns por PBS
• Andy Warhol
• Designer Peter Jensen takes you on a tour of the early drawings of Andy Warhol. Video de Louisiana Channel, Danio, 2013.
• Andy Warhol in the National Gallery of Australia's Kenneth Tyler Collection
• Andy Warhol: Film, Video and TV Arkivigite je 2014-11-03 per la retarkivo Wayback Machine Fundació Antoni Tàpies
• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Andy Warhol en la angla Vikipedio.

Ĉi tiu artikolo estis je la nekonata dato akceptita en la liston de elstaraj artikoloj.

Tiu ĉi artikolo estis artikolo de la semajno en la 09-a semajno de la jaro 2016.