Ekstertero
Kosma spaco, ofte mallongigita al spaco, estas la vastaĵo kiu ekzistas preter la Tero kaj ĝia atmosfero kaj inter ĉielaj korpoj. Kosma spaco ne estas tute malplena—ĝi estas preskaŭ perfekta vakuo[1] enhavanta malaltan densecon de partikloj, ĉefe plasmon de hidrogeno kaj heliumo, same kiel elektromagnetan radiadon, magnetajn kampojn, neŭtrinojn, polvon kaj kosmajn radiojn. Ĝi havas efike neniun froton, permesante al steloj, planedoj kaj lunoj moviĝi libere laŭ siaj idealaj orbitoj, sekvante la komencan formacion. Observaĵoj indikas ke la plimulto de la masenergio en la observebla universo estas malluma energio, speco de vakuenergio kiu estas nebone komprenita.[2][3] Intergalaksia spaco okupas la plej grandan parton de la volumeno de la universo, sed eĉ galaksioj kaj stelsistemoj konsistas preskaŭ tute el malplena spaco.
Astronomiaj objektoj, kies origino ne estas en la Sunsistemo, estas nomitaj eksterasolaj. La esprimo ekstertera estas ankaŭ uzata en konekso kun ekstertera vivo.
Formacio kaj stato
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Praeksplodo.La grandeco de la tuta universo estas nekonata, kaj ĝi povus esti senfina laŭ amplekso.[4] Laŭ la teorio de la praeksplodo, la tre frua Universo estis ekstreme varma kaj densa ŝtato antaŭ proksimume 13,8 miliardoj da jaroj[5] kiu rapide disetendiĝis. Proksimume 380 000 jarojn poste la Universo sufiĉe malvarmiĝis por permesi al protonoj kaj elektronoj kombini kaj formi hidrogenon—la tielnomitan rekombinigepokon. Kiam tio okazis, materio kaj energio iĝis malkunligitaj, permesante al fotonoj vojaĝi libere tra la kontinue vastiĝanta spaco.[6] Materio kiu restis post la komenca ekspansio poste spertis gravitan kolapson por krei stelojn, galaksiojn kaj aliajn astronomiajn objektojn, postlasante profundan vakuon kiu formas tion, kio nun estas nomita kosma spaco.[7]
Taksoj metas la mezan energidensecon de la nuna Universo je la ekvivalento de 5,9 protonoj je kuba metro, inkluzive de malluma energio, malluma materio, kaj bariona materio (ordinara materio kunmetita de atomoj). La atomoj respondecas pri nur 4,6% de la totala energidenseco, aŭ denseco de unu protono po kvar kubaj metroj.[8] La denseco de la Universo klare ne estas unuforma; ĝi intervalas de relative alta denseco en galaksioj—inkluzive de tre alta denseco en strukturoj ene de galaksioj, kiel ekzemple planedoj, steloj, kaj nigraj truoj—ĝis kondiĉoj en vastaj malplenoj kiuj havas multe pli malaltan densecon, almenaŭ laŭ videbla materio.[9]
Limo
Por la limo de la universo, vidu la paĝon observebla universo.Ne estas klara limo inter la tera atmosfero kaj spaco, ĉar la denseco de la atmosfero iom post iom malpliiĝas kiam la alteco pliiĝas. La linio de Kármán, alteco de 100 km super marnivelo, estas konvencie utiligita kiel la komenco de kosma spaco en spactraktatoj kaj por aerspaca rekordo konservado. Tio estas uzita ĉar en alteco de proksimume 100 km (62 mejl.), kiel Theodore von Kármán kalkulis, veturilo devus vojaĝi pli rapide ol orbita rapido por derivi sufiĉan aerdinamikan lifton de la atmosfero por apogi sin.[10][11] Usono nomumas homojn kiuj vojaĝas super alteco de 50 mejl. (80 km) kiel kosmonaŭtoj.[12]