Dulcinea Bellido

1936an jaio zen nekazari-familia batean. Zortzi urterekin hasi zen lanean.^[1] 1947an, familiak Madrilera emigratu zuen, eta urtebete geroago, Bellido jostun hasi zen lanean. Hamazazpi urterekin sartu zen PCEn, eta emakume gazte militante bakanetako bat izan zen. Propagandan parte hartzen hasi zen eta han Luis Lucio Lobato politikaria ezagutu zuen eta harexekin ezkondu zen. 1956an, lehen aldiz atxilotu zuten senarrarekin batera. 1959an Simón Sánchez Monterorekin batera berriro atxilotu zutenean, eta El Duesoko espetxera eraman zituztenean, Carmen Rodríguez ezagutu zuen, Sánchez Monteroren emaztea. Presoen emakume-taldeen sustatzaile nagusi bihurtu ziren biak, agintari zibil, eliztar eta militarrentzako bisitak antolatuz, non senide presoentzako amnistia eskatzen baitzieten eta kartzeletako bizi-baldintzen hobekuntza.^[2]

Bellido kontzientzia feminista hartzen hasi zen eta, horregatik, 1965ean Emakumeen Mugimendu Demokratikoaren (MDM) fundatzailea izan zen Mercedes Comabella, Maria Dolors Calvet eta Rosalía Senderrekin batera. 1968an argitaratu zen programa eta 1970ean egin zen lehen bilera orokorra.^[3][4] Bellido saiatu zen MDMa gizarte kezkak zituzten emakume komunistaz, katolikoz eta independentez osatuta egon zedin. MDMk elkarlaneko zelulak sortu zituen Madrilgo auzoetan: Usera, Carabanchel, Villaverde, Vallecas, Prosperidad, San Cristóbal de los Ángeles eta Ventas, eta Getafe bezalako udalerrietan. Etxekoandreen elkarteekin hasi ziren lanean, legezkoak baitziren.^[2] Frankismoaren aurkako talde intelektualetako emakumeak erakartzen ere saiatu ziren, hala nola Manuela Carmena eta Cristina Almeida, garai hartan unibertsitateko gazteak.^[5]

Bellido, 1970ean, Vicenta Camachorekin joan zen Vatikanora, errepresio-egoera eta bere familiakoen, Marcelino Camachoren eta Luis Lucio Lobatoren, egoera salatzera.^[2]

1975etik, PCEko Batzorde Zentraleko eta Madrilgo Batzorde Probintzialeko kide izan zen.^[2] 1977ko hauteskunde orokorretan, PCE legeztatu ondoren aurkezten zen lehenengo hauteskundeetan, seigarren postuan egon zen Madrilen, Santiago Carrillo buru zela.^[6] Emakumeen Auzirako PCEren Batzorde Nagusiaren Batzordearen buru ere izan zen. Batzorde hori 1976an sortu zen eta Emakumearen Askapenerako Lehen Konferentzia antolatu zuen.^[7][3]

1970-1975 bitartean, Madrilgo MDMko buruzagiek, hala nola Rosa Roca, Queta Bañón, Maruja Aslaber, Mercedes Pintó, Mercedes Comabella, Mari Claire Vella, Emilia Graña edo Dulcinea Bellido, Segurtasun Zuzendaritza Nagusiko kalabozoetan egon ziren.^[5]

1977an, Madrilgo Vista Alegre zezen plazan parte hartu zuen, PCEren “mitin feminista” gisa sailkatutako mitin batean, 20.000 pertsonaren aurrean, Mercedes Comabella, Begoña San José, Cristina Almeida eta Ana Belén abeslari eta aktorearekin batera.^[8][9]

2001eko urtarrilean hil zen Madrilen.^[10]

Bellido “Por mí y por todas mis compañeras” dokumentaleko protagonistetako bat da. Carmen Barrios Corredorrek zuzendu zuen, Urrutiko Hezkuntzarako Unibertsitateko (UHU) Egoitza Artistikoaren II. Saria. Dokumental hori 1970eko hamarkadan telebista publikoak grabatutako erreportaje zabal baten jarraipena da. Espainian argitaratu zen, eta elkarrizketatuek demokraziarako borroka eta botere ofizial eta faktikoei aurre egiteko zailtasunak kontatu zituzten.^[11]

• Carmen Barrios Estella, Rojas, Violetas y espartanas Utopía argitaletxea, 2018. ISBN 9788494772672.

• Mujeres en lucha 1976, Suediako TBk 1976an Espainian egindako dokumentala. Emakume antifrankistek diktaduraren aurkako borrokan izandako esperientziak kontatzen dituzte.
• Feminismo sindikalista, Mundo Obreron agertutako artikulua: Espainiako Alderdi Komunistaren Batzorde Zentraleko organoa: XLVII. urtea 48. zenbakia - 1977 abenduaren 1a.
• Feminista bakartia: Juana Inés de la Cruz, Tiempo de historia 1980ko maiatzaren 1ean agertutako artikulua, Zk.: 66 VI. urtea, 120-124 or.