Gizarte-langintza

Gizarte-langintza pertsona, familia, talde eta komunitateen gainean egindako jarduera tekniko antolatua da, euren ongizate eta gizarte-funtzionamendu egokiago baten alde ^[1][2]. Gizarte-langileek hainbat pertsona eta familiari laguntzen diete euren arazo pertsonalak eta gizarte mailakoak konpontzen, hala nola baliabideen eskasia, egokitzapen-arazoak, aisialdi eta harreman mailakoak eta etxebizitza arlokoak.

Gizarte-langilearen lanbideak bi alderdi ditu: batetik, laguntza; eta bestetik, lagundutako pertsonen gizarte sustapenaren alderdia.

Gizarte-langintzako ikasketak dituztenek jarduera inguru ezberdinetan betetzen dute bere lana, oro har:

• Lehen arretarako gizarte zerbitzuak
• Hezkuntza zerbitzuak
• Osasun zerbitzuak
• Zuzenbide administrazio zerbitzuak
• Lan inguruko zerbitzuak
• Lanbidearen jardunaldi librea
• Irakaskuntza eta ikerketa soziala
• Solidaritatea, elkarlana eta garapenerako laguntza
• Etxebizitza zerbitzua
• Migrazioak, gutxiengoak eta demografia
• Erakunde sozialak, elkarteak, fundazioak
• Nazioarteko zerbitzu eta erakundeak

Gizarte-langileak gizarte-zientziak aplikatzen ditu, hala nola soziologia, psikologia, zientzia politikoa, osasun publikoa, garapen komunitarioa, zuzenbidea eta ekonomia, bezeroak sistemekin konprometitzeko, ebaluazioak egiteko eta arazo sozial eta pertsonalak konpontzeko esku-hartzeak garatzeko; eta gizarte-aldaketa lortzeko. Gizarte-langintzaren praktika, sarritan, mikro-lanean banatzen da, gizabanako edo talde txikiekin zuzenean lan egitea eskatzen duena; eta makro-lanean, komunitateekin lan egitea eskatzen duena, eta, gizarte-politikaren barruan, aldaketa eskala handiagoan sustatzea.^[3]