پل توماس اندرسن

پل توماس اندرسن در ۲۶ ژوئیهٔ ۱۹۷۰ در بخش استودیو سیتی در لس آنجلس زاده شد.^[۳][۴] پدرش ارنی اندرسن صداپیشهٔ شبکهٔ ای‌بی‌سی بود و نقش شخصیت گولاردی را بازی می‌کرد که بعدها این شخصیت نام کمپانی فیلم‌سازی فرزندش شد.^[۵][۶] اندرسن سه خواهر و برادر و همچنین پنج خواهر و برادر ناتنی بزرگتر از ازدواج نخست پدرش دارد.^[۷][۸][۹] او در دره سن فرناندو رشد کرد.^[۱۰] او رابطهٔ آشفته‌ای با مادرش داشت، اما با پدرش رابطهٔ نزدیک و صمیمی داشت. پدرش او را تشویق کرد که نویسنده یا کارگردان شود.^[۱۱] او در مدرسه باکلی، مدرسه جان توماس دای، مدرسه کمبل هال، آکادمی کوشینگ و مدرسه مقدماتی کالج مونتکلر تحصیل کرد.^[۹]

اندرسن از جوانی مشغول به فیلم‌سازی شد^[۱۲][۱۳] و هیچ طرح جایگزینی برای کارگردانی نداشت.^[۱۴] او نخستین فیلمش را در هشت سالگی ساخت^[۸] و با دوربین فیلم‌برداری بتامکس که پدرش آن را در سال ۱۹۸۲ خریده بود، شروع به ساخت فیلم کرد.^[۱۳] او سپس فیلم ۸ میلی‌متری را به کار گرفت، اما به این نتیجه رسید که کار با ویدئو راحت‌تر است.^[۱۲] اندرسن در نوجوانی نگارش را آغاز و با دوربین ۱۶ میلی‌متری بولکس کار می‌کرد.^[۱۲][۱۵] پس از سال‌ها کسب تجربه از امور معمول، او با استفاده از پولی که برای تمیز کردن قفس‌ها در فروشگاه حیوانات خانگی به‌دست آورده بود، نخستین فیلمش را در سال آخر دبیرستان نوشت و فیلم‌برداری کرد.^[۱۳][۱۶] این فیلم مستندنمای ۳۰ دقیقه‌ای دربارهٔ یک ستاره پورن، ماجرای درک دیگلر (۱۹۸۸) نام داشت که داستان آن الهام‌گرفته از جان هولمز بود. هولمز همچنین الهام‌بخش اصلی بوگی نایتز (۱۹۹۷)، اقتباسی بلند از ماجرای درک دیگلر، بود.^{[۹][۱۱][۱۲][۱۵]}

پل توماس اندرسن فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۹۹۶ با کارگردانی فیلم جنایی سیدنی آغاز کرد. سپس در ۱۹۹۷ فیلم شب‌های بوگی را ساخت که نامزد سه جایزه اسکار (از جمله بهترین فیلمنامه برای خود آندرسن) شد.

در سال ۱۹۹۹ فیلم درام مگنولیا را ساخت. آن فیلم هم همانند فیلم قبلی نامزد ۳ اسکار (برای دومین بار نامزد جایزه اسکار بهترین فیلمنامه‌نویسی برای خود آندرسن) شد.

فیلم چهارم وی عشق هوایی در ۲۰۰۲ به جشنواره کن رفت و برای او جایزه کارگردانی به همراه آورد. اما در اسکار موفقیتی نداشت و فقط در گلدن گلوب نامزد شد.

فیلم پنجم او خون به پا خواهد شد محصول سال ۲۰۰۷ است که در آن با دانیل دی-لوئیس که مانند خود او کم‌کار است، همکاری کرد. این فیلم نامزد پنج اسکار بود و از موفق‌ترین فیلم‌های اسکار ۲۰۰۷ بود. این فیلم برای دی لوئیس دومین اسکارش را رغم زد. (وی در گذشته به خاطر فیلم پای چپ من برنده اسکار شده بود) خود اندرسن نیز برای این فیلم سرانجام نامزد جایزه اسکار بهترین کارگردانی سال ۲۰۰۷ شد. هرچند که آن را به فیلم جایی برای پیرمردها نیست ساخته برادران کوئن واگذار کرد.

• برد دشوار (۱۹۹۶)
• شب‌های عیاشی (۱۹۹۷)
• مگنولیا (۱۹۹۹)
• عشق پریشان (۲۰۰۲)
• خون به پا خواهد شد (۲۰۰۷)
• استاد (۲۰۱۲)
• خباثت ذاتی (۲۰۱۴)
• رشته خیال (۲۰۱۷)
• لیکریش پیتزا (۲۰۲۱)
• فیلم بدون عنوان (نامشخص)

جوایز اسکار

جوایز فیلم بفتا

جوایز گلدن گلوب

جوایز گرمی

• پل توماس اندرسن در IMDb