De Ynternasjonale
De Ynternasjonale is de striidsang fan it sosjalisme.
Untstean
Yn juny 1871, nei de fal fan de Kommune fan Parys, skreau Eugène Pottier yn Parys it gedicht L'Internationale, mei dêryn de sentiminten dy't ta it útroppen fan de Kommune let hienen. Hy moast koart dêrnei yn ballingskip en kaam earst yn 1886 werom nei Parys. Koart foar syn dea yn 1887, waard it gedicht útbrocht as part fan de bondel Chants révolutionnaires.
Yn 1888 woe Pierre Chretien de Geyter it gedicht troch syn koar sjonge litte. Foar de Kommune fan Parys wie de Marsellaise de striidsang, dat nei alle gedachten hie Pottier dy yn 'e holle doe't er syn wurden skreau. De Greyter skreau lykwols in oare meldij yn deselde styl. Yn de rin fan de tiid is it liet mei dizze meldij, mar dan meast wat steatliker sjongen, wurden ta de striidsang fan it sosjalisme, benammen fan it radikaal sosjalisme.
Teksten
Fryske ferzjes[1]
De Ynternasjonale (troch Trinus Riemersma) 2008 | De Ynternasionale (troch Lieuwe Hornstra) | De Ynternasjonale (troch Pyt Jon Sikkema) 1976 | De Fryske Internationale (troch Douwe Kalma) |
---|---|---|---|
Oerein, ferflokten fan de ierde, Oerein, úthong’re rap en rút. It rike rosmos moat no bliede Syn poeha is glüpend út. Lit de takomst oer’t hjoeddelske blinke, Sloof en slaaf, oerein, oerein! d‘ Alde wráld dy moat fersinke, ‘n Nije tiid is ús tasein.
Bliuw op koerts, net öfdwale, ‘t Doel is klear, ‘t paad leit sljocht. De Ynternasjonale Docht elkmis lyk en rjocht.
Rykdom skyt yn rykdoms pöt. It rjocht leit bleat foar wyn en weagen Fan it hearskjend wanbewäld. Mar dat ‘s út, it sil oarsom beteare, Rjocht krijt nimmen om ‘e nocht. d‘ Potentaat moat omstean leare: Wa’t syn plicht docht, dy hat rjocht.
Fan kening, god of presidint. Arbeiders – jimme! – set de spanten Fan it nije firmamint. d‘ Ierde gappet happend nei de siken, Gryp de käns, oars krij jim spyt. Weevje öf mei d‘ älde liken. Smei it izer, it is hyt. | Oerein! Unmachtigen fan ierde, Oerein! Wy binne't langer sêd, En forset jim tsjin hwat oaren liede, Mar kom har biwapene oer't mêd. Dien binn' alle ûnderdrukkingtinzen, Oerein nou, slaven fan't kaptael, Wy woll' libje yn ús eigen grinzen en brûke nou ús eigen tael.
Maten fan alle talen, Yn de slach tsjin oerheit, En foar d'Ynternasjonale Yn solidariteit!
De rikerts brûke it regear. Sa wurdt ûnrjoocht stees ta rjocht forhege, Earmoed waekst noch jimmer mear. Wy binne't sêd nei oarmans wil to libjen, Maten sjoch hoe't de striid oeral baernt. Foar in takomst sill' wy nou stribje Dy't de minske noch net aent.
Wy hawwe sels in oar bilang, Wy kinn' sels ús eigen wein wol lûke En de hearskers meitsje ús net bang. Wy kinn' sels bitinke en kedize, Wy ha't waskjen fan ús brein wol troch. Wy sill' sels ús eigen maetskip kieze: Fan de âlde hawwe wy ús nocht. | Kom op, ferskopten dy't wy binne dy't wrotte op 't lan of yn 't fabryk. Wy, dy't allinne neat bigjinne, meitsje meiinoar de rekken lyk. Fierstemin noch hawwe wy te sizzen, en at wy 't al ha, yn oarminsk' tael. Ferdom it langer krûm te lizzen foar dat ferrekte kapitaal!
Al fernimt men 't mar kwalik, Hjoed of moarn is 't sa fier Dat troch d'Ynternasjonale Wy minsk wêze kinn' hjir op ierd. Al fernimt men 't mar kwalik, Hjoed of moarn is 't sa fier. Dat troch d'ynternasjonale Wy minske binn' op ierd. | Wëz wach, jim dy't yet dildzje en slomje! Wëz ien, dy't langje nel it ljocht! Lit ta broerskip jim it hert forromje Yn de gläns, fen de striid ús brocht. Lit it nije libben ús trochstreame, Wel hwat ús oan nacht yet bynt: Al klearder priel't de tiId'ne seame Om't djip yn ús de dage skynt
Maten, moed en bisieling, Yn de striid sterk en ien, De dei riist fen dy strieling, Oer alle folken gien! (bis)
Wy brekke minsk'ne skiedings wel, Ut 'e tsjustre steapel fen de smerten Wekke ús wil ta it ljocht de Dei. Neat scil ús as frjemden mear fordiele, Hwent de striid hat ta ien ús wijd: Hwa't dër de swide krëft fen fiele Bin ienris en forgoed bifrijd,
For 't heechste langjen fen hjar hert: En it Ryk dal ljochtet oer ús tiden Bouwe wy nei hjar iiv'ge wet. Lit de driuw fen ljeafde den ús liede, En as broerren bistean wysels, En stiftsje yn striid en krêft fen dieden De mienskip, ien en lyk for elts! |
Frânsk orizjineel
L'internationale |
---|
Debout, les damnés de la terre Debout, les forçats de la faimLa raison tonne en son cratèreC'est l'éruption de la finDu passé faisons table raseFoule esclave, debout, deboutLe monde va changer de baseNous ne sommes rien, soyons tout(Refrein:)C'est la lutte finaleGroupons-nous, et demainL'InternationaleSera le genre humain.Il n'est pas de sauveurs suprêmesNi Dieu, ni César, ni tribunProducteurs, sauvons-nous nous-mêmesDécrétons le salut communPour que le voleur rende gorgePour tirer l'esprit du cachotSoufflons nous-mêmes notre forgeBattons le fer quand il est chaud. RefreinL'État comprime et la loi tricheL'impôt saigne le malheureuxNul devoir ne s'impose au richeLe droit du pauvre est un mot creuxC'est assez, languir en tutelleL'égalité veut d'autres loisPas de droits sans devoirs dit-elleÉgaux, pas de devoirs sans droits.RefreinHideux dans leur apothéoseLes rois de la mine et du railOnt-ils jamais fait autre choseQue dévaliser le travail ?Dans les coffres-forts de la bandeCe qu'il a créé s'est fonduEn décrétant qu'on le lui rendeLe peuple ne veut que son dû.RefreinLes rois nous saoulaient de fuméesPaix entre nous, guerre aux tyransAppliquons la grève aux arméesCrosse en l'air, et rompons les rangsS'ils s'obstinent, ces cannibalesÀ faire de nous des hérosIls sauront bientôt que nos ballesSont pour nos propres généraux.RefreinOuvriers, paysans, nous sommesLe grand parti des travailleursLa terre n'appartient qu'aux hommesL'oisif ira loger ailleursCombien de nos chairs se repaissentMais si les corbeaux, les vautoursUn de ces matins disparaissentLe soleil brillera toujours.Refrein |
Keppeling om utens
Boarnen, noaten en/as referinsjes: |