Lingua feroesa

O feroés deriva do noruegués antigo falada polos poboadores noruegueses que se estabeleceron nas Illas Feroe no século IX. Como nestas illas non houbo unha era viquinga nin fontes medievais, coñécese pouco sobre o seu desenvolvemento ata antes da Reforma. Durante a reforma, a lingua nas Feroe foi o dinamarqués, sendo esta lingua ata o século XIX o medio de transmisión da lingua escrita nas illas.

Os únicos restos de feroés da época anterior á Reforma son documentos épicos medievais realizados por copistas nativos (aprox. século XVI), uns poucos fragmentos de cancións do século XVII e documentos épicos ocasionais en escritos dinamarqueses (séculos XVI e XVII).

A lingua nativa das illas (independentemente do seu status anterior á Reforma) convertérase no final do século XVI en pouco máis que unha lingua familiar e de traballo. Os asuntos públicos, relixiosos e legais eran tratados en dinamarqués, alén do uso ocasional do noruegués antigo nalgúns manuscritos legais ou copias dos mesmos.

Polo tanto, o coñecemento da evolución da lingua nas illas Feroe, da súa ocupación ata as primeiras tentativas de se gravar por escrito os textos orais da lingua nativa, nos anos finais do século XVIII, é moi escaso. Debido á falta de status oficial no período posterior á Reforma o feroés sufriu unha serie de consecuencias, sendo unha delas a forte influencia do dinamarqués, especialmente no léxico.

A súa ortografía, estabelecida a mediados do século XIX, debe moito ao antigo noruegués e un pouco ao islandés, tendo estas linguas influencia na morfoloxía, sintaxe e léxico do feroés escrito. Aínda que cada poboado feroés teña as súas propias características no estilo da lingua, a comprensión mutua é total, e a capital, Tórshavn (porto de Tor), converteuse no centro lingüístico das illas, do que se pode supoñer que co pasar do tempo a lingua falada nesta cidade se converta na variante normativa.

A lingua escrita foi definida polo lingüista e folclorista feroés Venceslaus Ulricus Hammershaimb en 1846. En 1912 foi autorizada para uso nalgunhas escolas e igrexas e en 1938 converteuse na única lingua para ensino nas escolas, no lugar do dinamarqués.

O feroés é a lingua materna de cerca de 47 000 habitantes das illas Feroe, un grupo de 18 illas no Atlántico norte, a medio camiño entre a Escocia e a Islandia, constituíndo, xunto co dinamarqués, as linguas oficiais do país. Estas illas perteceron á coroa norueguesa ata 1816, cando pasaron ao dominio da coroa dinamarquesa, recibindo un status semi-independente en 1948.

A partir do século XVIII, polo menos, o feroés experimentou unha considerable variación lingüística. Foron definidas as fronteiras dialectais básicas, nas que cada poboado conta cunha forma de falar propia e definida. A maioría das diferenzas obsérvase na orde fonolóxica, aínda que non existan problemas de incomprensión mutua; ao contrario, cada persoa usa a súa propia variedade da lingua sen que ocorran dificultades de entendemento.

Debido á imposición do dinamarqués como lingua oficial, non se elaborou unha forma normativa de feroés, nin tampouco está claro que iso sexa feito no futuro. Dende 1958, un instituto de linguas (e posteriormente un comité lingüístico) observa a evolución do feroés, tendo as actividades desta institución orientado o seu traballo a purificar a lingua da influencia dinamarquesa e doutros elementos estranxeiros, o que pode ser considerado un posible formato para unha futura lingua padrón.

En contraste co islandés, o feroés non posuíu tradición escrita ata recentemente. Os textos máis antigos, excepto algunhas características feroesas en textos noruegueses, son tres cancións de 1773. Desde o século XIX a lingua feroesa deixou de ser unha lingua soamente falada para ser unha lingua ensinada na escola, dos xornais, igrexas e radios, alén da administración pública.

Vogais

Consoantes

Como lingua escandinava occidental, a lingua feroesa está relacionada coa islandesa e a varios dos dialectos noruegueses occidentais e se desenvolveu a partir da lingua falada polos noruegueses que colonizaron as illas ata o século IX. Aínda que haxa variantes significativas na pronuncia de illa a illa non hai verdadeiras variantes dialectais. É notable polos varios ditongos desenvolvidos das antigas vocais simples.

Os substantivos

Os substantivos teñen variacións fortes e fracas. Coma no antigo noruegués e coma no islandés o feroés ten tres xéneros:

• kallkyn (k.) - masculino
• kvennkyn (kv.) - feminino
• hvørkikyn (h.) - neutro

conta tamén con catro casos:

• hvørfall (hvrf.) - nominativo
• hvønnfall (hvnf.) - acusativo
• hvørjumfall (hvmf.) - dativo
• hvørsfall (hvsf.) - xenitivo

e dous números

O artigo determinado singular masculino e feminino é hin e neutro hitt, con formas plurais hinir, hinar e hini.

Os numerais

Os numerais ordinais

Os numerais ordinais de 1 a 10: ein, tvær, tríggir, fýra, fimm, seks, sjey, átta, níggju, tíggju; 11 ellivu, 12 tólv, 20 tjúgu 30 tríati, 40 fýrati.

Os pronomes persoais

Os pronomes persoais en terceira persoa distinguen xénero. Singular 1 eg, 2 tú, 3 hann, hon, tað; Plural 1 vit, 2 tit, 3 teir, tær, tey.

O demostrativo masculino e feminino é tann.O pronome relativo é ið/sum.

A orde da frase é SUXEITO, VERBO e OBXECTO.

Os verbos teñen:
Tres voces: activa, intemediaria e pasiva.
Modos: indicativo, subxuntivo e imperativo
Oito tempos: perfecto, imperfecto, pluscuamperfecto, futuro perfecto e pasado condicional. Os tempos presente e imperfecto son simples, os demais compostos.

Verbos auxiliares

• at vera - ser, estar
• at hava - haber, ter
• at verða - ser, chegar a ser
• at blíva - ser, chegar a ser

Verbos modais

• at kunna - poder (habilidade)
• at munna - querer
• at mega - poder, ter permiso
• at skula - querer
• at vita - saber, coñecer
• at vilja - querer, desexar

Outros artigos

• Wikipedia en feroés
• Traducións da Biblia ao feroés

Bibliografía

• V.U. Hammershaimb: Færøsk Anthologi. København 1891, Tórshavn 1991, 2. bind. (Annað bindi hefur m.a. færeyskt-danskt orðasafn með 10.000 uppsláttarorðum Jakob Jakobsen.
• W.B. Lockwood: An Introduction to Modern Faroese. Tórshavn 1977.
• J. Henriksen: Kursus i Færøsk. Tórshavn 1983 (2 bindi)
• Höskuldur Þráinsson, Hjalmar P. Petersen, Jógvan í Lon Jacobsen, Zakaris Svabo Hansen: Faroese. An Overview and Reference Grammar. Tórshavn 2004 ISBN 99918-41-85-7 (ny standardværk)

Ligazóns externas

• http://www.proel.org/
• http://www.ethnologue.com/