Urodził się i dorastał w Burnaby[2]. Jest synem Amber (z d. Santago) i Lewisa Bublé, gospodyni domowej i rybaka[3]. Ma dwie młodsze siostry: Crystal i Brandee[3]. Jego dziadkowie byli włoskimi imigrantami: rodzice matki pochodzili z okolic Pescary, ojca – z Dalmacji[4].
Jako nastolatek zaczął karierę aktorską, brał udział w licznych przesłuchaniach oraz grał w amatorskim teatrze[5]. Coraz częściej występował także wokalnie – z powodzeniem uczestniczył w konkursach dla młodych talentów oraz zaczął koncertować po klubach jazzowych[6]. W tym okresie jego pierwszą menedżerką została Beverly Delich[7], dzięki której pomocy przez następne kilka lat grał koncerty w Vancouver i Toronto[8], m.in. był stałą atrakcją w hotelu „Georgia”[9], a w 1997 podpisał kontrakt na regularne występy w klubie nocnym „BaBalu”, ponadto śpiewał gościnnie w programie telewizyjnym Vicky Gabereau Show[10]. W tym okresie kontynuował karierę aktorską: wystąpił jako młody Elvis Presley w musicalu Red Rock Diner, zagrał w spektaklu Forever Swing[11] oraz pojawił się epizodycznie m.in. w filmie Bruce’a Paltrow Duety[12]. Poza tym niezależna wytwórnia First Dance wydała jego pierwsze płyty: BaBalu (2001) i Dream (2002), na których umieścił jazzowe standardy[13].
Michael Bublé (2004)
Podczas występu na weselu Caroline Mulroney, córki byłego premiera Kanady Briana Mulroneya, zwrócił na siebie uwagę Davida Fostera, który zaoferował mu pomoc obejmującą m.in. umożliwienie koncertowania w Los Angeles[14], poza tym zachęcił go do zadbania o nowy wizerunek[15]. Jesienią 2001 nawiązał współpracę z Paulem Anką, który zaoferował częściowe sfinansowanie jego płyty[16]. Po podpisaniu w 2002 kontraktu z wytwórnią Warner Bros.[17] rozpoczął nagrania kolejnych coverów jazzowych w studiu nagraniowym Davida Fostera w Malibu[18]. Jego nowym menedżerem wówczas został Bruce Allen[18]. 11 lutego 2003 należąca do Warner Bros. wytwórnia 143 Records wydała jego album, zatytułowany po prostu Michael Bublé, który osiągnął ogromny sukces komercyjny, rozchodząc się w krótkim czasie w nakładzie 2 mln egzemplarzy[19]. Promował go coverami utworów: „Kissing a Fool” George Michaela, „How Can You Mend a Broken Heart?” Bee Gees i „Sway” Deana Martina[20]. Również w 2003 wydał świąteczny minialbum pt. Let It Snow oraz zagrał w filmie Charlesa Martina SmithaZimne piekło[20]. W 2004 otrzymał nagrodę Juno w kategorii „najlepszy młody talent”, ponadto był nominowany do nagrody za album roku[21], ale przegrał z Samem Robertsem i płytą We Were Born in a Flame[20]. Po skompletowaniu zespołu koncertowego odbył międzynarodową trasę obejmującą występy w USA (m.in. przez dwa tygodnie grał w hotelu „Roosevelt” w Los Angeles) i Europie[22]. Zarejestrowane występy z tras wydał na swoim pierwszym albumie koncertowym pt. Come Fly with Me, który ukazał się w marcu 2004. W tym samym roku nawiązał współpracę z Alainem Changiem, który zaczął komponować, aranżować i produkować dla niego piosenki[23].
Podczas prac nad kolejnym albumem nawiązał współpracę m.in. z Amy Foster, z którą napisał utwór „Home” umieszczony na ścieżce dźwiękowej do filmu Clare Kilner Pretty Man, czyli chłopak do wynajęcia (2004)[24]. W lutym 2005 wydał album It’s Time, który promował m.in. coverem przeboju Niny Simone „Feeling Good”[25]. Płyta rozeszła się w nakładzie ponad 6 mln egzemplarzy na świecie[26]. Album spędził 72 tygodnie na pierwszym miejscu listy Billboard Jazz Albums[27]. W listopadzie 2005 wydał drugi album koncertowy pt. Caught in the Act, za który był nominowany do nagrody Grammy w kategorii „najlepszy wykonawca tradycyjnego popu”[28]. Tuż przed galą rozdania statuetek w wywiadzie dla „The Canadian Press” wyraził niezadowolenie z powodu nietransmitowania w telewizji rozdania nagród w jego kategorii, jednocześnie zapowiedział bojkot imprezy, twierdząc, że nagrodę i tak otrzyma Tony Bennett. Wyjaśnił: Czemu miałbym iść na rozdanie Grammy? Przecież przegram. Tak, przegram. W zasadzie mogą już od razu napisać jego nazwisko na tej przeklętej rzeczy. Nie idę[29][30]. Słowa wywołały duże kontrowersje w mediach, a Bublé w wydanym oświadczeniu zapewnił, że jego wypowiedź była jedynie żartem, poza tym nie ma żalu do organizatorów wydarzenia oraz szczerze szanuje twórczość Bennetta[31][32].
Michael Bublé (2008)
1 maja 2007 wydał album pt. Call Me Irresponsible[33], na którym – poza coverami jazzowych standardów – umieścił dwie autorskie piosenki: „Lost” i „Everything”[34]. Za wydawnictwo odebrał swoją pierwszą w karierze nagrodę Grammy – za „najlepszy tradycyjny popowy album wokalny”. Płytę promował m.in. swoją wersją utworu „Me and Mrs. Jones”, która dotarła do pierwszego miejsca Listy Przebojów Programu Trzeciego za rok 2007[35]. Sam album przez 57 tygodni pozostawał na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard Jazz Albums[27]. W czerwcu 2009 wydał koncertowy album pt. Michael Bublé Meets Madison Square Garden[36]. W sierpniu 2009 zakończył prace nad materiałem na kolejny album pt. Crazy Love[37], który wydał 9 października 2009. Album zadebiutował na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard 200 i przez 71 tygodnie pozostawał na szczycie notowania Billboard Jazz Albums[27]. Na płycie umieścił m.in. autorski singiel „Haven’t Met You Yet”[38], którym zwrócił się w kierunku muzyki popowej[39] i który stał się jego kolejnym międzynarodowym przebojem[39]. W lutym 2010 pobiegł w finiszu sztafety z ogniem olimpijskim podczas ceremonii rozpoczęcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 organizowanych w Vancouver[40].
23 kwietnia 2012 po raz pierwszy wystąpił w Polsce, grając koncert w gdańskiejErgo Arenie[41][42]. W kwietniu 2013 wydał album pt. To Be Loved[43], który promował m.in. teledyskami do singli „It’s a Beautiful Day”[44] i „You Make Me Feel So Young”[45]. W kwietniu tego samego roku do sprzedaży trafiła jego autobiografia pt. „Na scenie. Poza sceną”[46], a w listopadzie premierę miał album Robbie’ego Williamsa pt. Swings Both Ways, na której znalazł się m.in. utwór „Soda Pop” nagrana przez wykonawcę w duecie z Bublé. Po wydaniu płyty To Be Loved wyruszył w kolejną międzynarodową trasę koncertową, obejmującą m.in. występ 4 listopada 2014 w Krakowie[47][48].
W październiku 2016 wydał album pt. Nobody But Me[49][50], który promował m.in. tytułowym singlem[51]. Miesiąc po premierze płyty ogłosił przerwę w karierze spowodowaną chorobą nowotworową jego syna[52]. Ze względu na sytuację rodzinną odwołał szereg zaplanowanych występów, m.in. podczas gali rozdania BBC Music Awards 2016[53] i Brit Awards 2017, którą miał także poprowadzić[54]. W lipcu 2018 powrócił na scenę, grając koncert podczas festiwalu British Summer Time w Londynie[55]. W listopadzie tego samego roku wydał album pt. Love, który promował podczas międzynarodowej trasy koncertowej, obejmującej m.in. dwa koncerty w Polsce[56][57].
Był zaręczony z aktorką Debbie Timuss, jednak rozstali się w 2005[58]. Następnie spotykał się z aktorką Emily Blunt, z którą pozostawał w nieformalnym związku do 2008[58][59]. Pięć miesięcy po rozstaniu z Blunt poznał aktorkę Luisanę Lopilato[60], której oświadczył się w grudniu 2009[61] i z którą 31 marca 2011 wziął ślub cywilny w Buenos Aires[62]. 27 sierpnia 2013 urodził się im syn Noah[63].
