ანტიკომუნიზმი

ალბანეთი

ცივი ომის პირველ წლებში, მიდჰათ ფრაშერი შეეცადა გაეერთიანებინა ანტიკომუნისტური ოპოზიციური ძალების კოალიცია ბრიტანეთსა და შეერთებულ შტატებში.^[1]„თავისუფალი ალბანეთის“ ეროვნული კომიტეტი ოფიციალურად შეიქმნა 1949 წლის 26 აგვისტოს, პარიზში. ფრაშერი იყო მისი თავმჯდომარე, საბჭოს სხვა წევრებთან ერთად.^[2] მას მხარს უჭერდა ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტო (CIA) და თავისუფალი ევროპის ეროვნული კომიტეტი.^[3][4]

ჩინეთი

ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის დაარსებამდე კუომინტანგი (ასევე ცნობილია როგორც ჩინეთის ნაციონალისტური პარტია), რომელსაც ხელმძღვანელობდა ჩან კაიში, ასევე ხელმძღვანელობდა ჩინეთს და მკაცრად ეწინააღმდეგებოდა ჩინეთის კომუნისტურ პარტიას. 1927 წლის 12 აპრილს ჩიანგ ჩან კაიშმა, როგორც ცნობილია, დაიწყო ქვეყნის კომუნისტებისგან გაწმენდა, ამ ისტორიულ მომენტს „შანხაის ხოცვა-ჟლეტის“ სახელით იცნობენ. სწორედ ამ ფაქტმა გამოიწვია ჩინეთის სამოქალაქო ომი.^[5] საბოლოოდ ჩინეთში კომუნისტური წყობა დამყარდა.

ჩეხოსლოვაკია

შუალედურ პერიოდში ჩეხოსლოვაკიაში არსებობდნენ ფაშისტური მოძრაობები, რომლებსაც რასაკვირველია გააჩნდათ ანტიკომუნისტური იდეები. მორავიელ ფაშისტებს ჰყავდათ კარგი მფარველები. ერთ-ერთი მფარველთაგანი იყო ინდუსტრიალისტთა კავშირი, რომელიც მათ ფინანსურად ეხმარებოდა. მათ ასევე მხარს უჭედნენ ანტიბოლშევიკური იდეოლოგიის მქონე რუსები. მორავიელი ფაშისტები მტრულად იყვენ განწყობილი საბჭოთა კავშირის მიმართ და მუდმივად ავრცელებდნენ ანტიკომუნისტურ იდეოლოგიას.^[6]

საბჭოთა კავშირთან ურთიერთობა დამყარდა 1920-იან წლებში. 1922 წელს, მას შემდეგ, რაც ჩეხოსლოვაკიასა და რუსეთის კომუნისტურ პარტიას შორის ხელი მოეწერა სავაჭრო ხელშეკრულებას, ამ პერიოდში ანტიკომუნისტების ძალისხმევა მაქსიმალურად გაიზარდა, რომელიც მიმართული იყო მთავრობის მხარეს. ქვეყანაში ცნობილმა ფაშისტმა, რედოლა გაჯდამ დააფუძნა ეროვნული ფაშისტური მოძრაობა. ნაციონალური ფაშისტური მოძრაობა გმობდა გერმანიიდან ისეთი ლტოლვილების მიღებას, რომლებიც იყვენენ ებრაელები, კომუნისტები ან ანტიფაშისტური იდეოლოგიის მატარებლები. 1923 წლის იანვარში, ქვეყნის ფინანსთა მინისტრის მკვლელობის მცდელობის შემდეგ, ქვეყანაში ანტიკომუნისტური კამპანია ძლირ გააქტიურდა.^[6]

1953 წელს, პლზენში ჩეხოსლოვაკიელი მუშები აჯანყდნენ, ეს აჯანყება ანტიკომუნისტური ხასიათის იყო. ხავერდოვანი რევოლუცია ან ნაზი რევოლუცია, რომელიც 1989 წელს მიმდინარეობდა, იყო არაძალადობრივი რევოლუცია ჩეხოსლოვაკიაში, შედეგად ჩეხოსლოვაკიის კომუნისტური პარტიის რეჟიმი დაემხო და ქვეყანაში საპარლამენტო მმართველობა დამყარდა.^[7][8] 1989 წლის 17 ნოემბერს სპეცრაზმმა ჩაახშო პრაღაში მშვიდობიანი სტუდენტური მიტინგი. ამ მოვლენამ გამოიწვია მასობრივი დემონსტრაცია. 20 ნოემბრის ჩათვლით, პრაღაში შეკრებილი მშვიდობიანი მომიტინგეების რაოდენობამ სავარაუდოდ 200 000-დან ნახევარ მილიონამდე მიაღწია. ორსაათიანი გენერალური გაფიცვა, რომელშიც ჩეხოსლოვაკიის ყველა მოქალაქე მონაწილეობდა, 27 ნოემბერს გაიმართა.

საფრანგეთი

1920-იან წლებში, საერთაშორისო ანტიკომუნიზმმა, უდიდესი როლი ითამაშა ფრანგო-გერმანულ-საბჭოთა ურთიერთობებში.^[9] 1932 წლის ბოლოს, ფრანსუა დე ბოისჯოლინმა შექმნა ანტიკომუნისტური ორგანიზაცია.^[10][11] ორგანიზაციის წევრები ძირითადად სამხრეთ-დასავლეთ საფრანგეთის რეგიონიდან იყვნენ.^[10] 1939 წელს, ფრანსუა დე ბოისჯოლინი და მისი ორგანიზაციის წევრები დააპატიმრეს. ^[12]

1947 წლისთვის, რეიმონდ არონი (1905-83) წამყვანი ინტელექტუალი, რომელიც უკიდურეს მემარცხენედ მიიჩნეოდა საფრანგეთის ინტელექტუალური საზოგადოების დიდ ნაწილში. დაუპირისპირდა კომუნიზმსა და მის მომხრეებს, მათ შორის ჟან-პოლ სარტრსაც, რომელიც კომუნიზმის იდეოლოგიის მატარებელი იყო და იცავდა სტალინს. არონმა შეაქო ამერიკული კაპიტალიზმი, მხარი დაუჭირა ნატოს და დაგმო მარქსიზმ-ლენინიზმის იდეოლოგია, როგორც ტოტალიტარული მოძრაობა, რომელიც ეწინააღმდეგებოდა დასავლური ლიბერალური დემოკრატიის ფასეულობებს.^[13]

გერმანია

ნაცისტურ გერმანიაში ნაცისტურმა პარტიამ აკრძალა კომუნისტური პარტიების არსებობა. რაიხსტაგის ხანძრის შემდეგ, მოიერიშე რაზმების მიერ კომუნისტური ძალების ძალადობით ჩახშობა მთელ ქვეყანაში განხორციელდა, რის შედეგადაც გერმანიის კომუნისტური პარტიის 4 000 წევრი დააპატიმრეს.^[14] ნაცისტურმა პარტიამ ასევე დააარსა საკონცენტრაციო ბანაკები მათი პოლიტიკური ოპონენტებისთვის, როგორებიც იყვნენ კომუნისტები.^[15]

ნაცისტური გერმანიის ლიდერი ადოლფ ჰიტლერი ორიენტირებული იყო კომუნიზმის მხრიდან წამოსულ საფრთხეზე. ჰიტლერის მთელი კარიერის განმავლობაში, ანტიკომუნიზმი იყო მისი პროპაგანდის მნიშვნელოვანი ნაწილი. გერმანიაში ნაცისტებმა ძალაუფლების ხელში ჩაგდების შემდეგ მოახდინეს კომუნისტების რეპრესირება. 1933 წლიდან დაწყებული ნაცისტები სასტიკად უსწორდებოდნენ კომუნისტებს, მათ შორის გავრცელებული იყო საკონცენტრაციო ბანაკებში წაყვანა, დაპატიმრება და წამება. დახაუს საკონცენტრაციო ბანაკი, რომელიც პირველ საკონცენტრაციო ბანაკს წარმოადგენდა ფაშისტურ გერმანიაში, აქ პირველი პატიმრები სწორედ კომუნისტები იყვნენ. ამ პერიოდის გერმანიაში უკვე ებრაელებისა და კომუნისტების წინააღმდეგ ერთნაირი სადამსჯელო ღონისძიებები ტარდებოდა. ჰიტლერი თვლიდა, რომ ებრაელებმა დაამყარეს მმართველობა რუსებსა და სხვა ეროვნებებზე და ცდილობდნენ თავიანთი მმართველობის გაფართოებას დანარჩენ ევროპასა და მსოფლიოში.^[16]

საკონცენტრაციო ბანაკებში კომუნისტების მოთავსების შემდეგ, საბჭოთა კავშირის „კომისართა უმეტესობა“ რამდენიმე დღის განმავლობაში დასაჯეს. საბჭოთა კომისართა სისტემატური მასობრივი განადგურება აღემატებოდა ნაცისტების მკვლელობის ყველა წინა ქმედებას. საბჭოთა კომისართა ასეთი მასშტაბური დასჯა ნაცისტების საკონცენტრაციო ბანაკებში პირველად მოხდა. 1941 წლის სექტემბრიდან ოქტომბრის ჩათვლით ორი თვის განმავლობაში, გერმანელი SS-ის მიერ ცხრა ათასი საბჭოთა სამხედრო პირი სიკვდილით დაისაჯა.^[17]

უნგრეთი

უნგრეთის საბჭოთა რესპუბლიკა ჩამოყალიბდა 1919 წლის მარტში. მას ხელმძღვანელობდნენ კომუნისტები და სოციალისტები, თუმცა რესპუბლიკამ მხოლოდ 4 თვე იარსება. საფრანგეთის მთავრობის მხარდაჭერით, რუმინული არმია, ჩეხეთისა და იუგოსლავიის ძალებთან ერთად, შეიჭრა და დაამხო კომუნისტური მთავრობა დედაქალაქ ბუდაპეშტში, 1919 წლის 6 აგვისტოს. შემდგომში უნგრეთში დამყარებულმა რეჟიმმა უარი თქვა საბჭოთა რუსეთთან რაიმე დიპლომატიური ურთიერთობების ქონაზე.^[18] სავარაუდოდ, 5 000 ადამიანი სიკვდილით დასაჯეს 1919-1920 წლების უნგრეთის თეთრი ტერორის პერიოდში, ხოლო ათობით ათასი დააპატიმრეს. ქვეყანაში იდევნებოდნენ კომუნისტები და ასევე ებრაელები, რომლებსაც კომუნისტებთან კავშირში ადანაშაულებდნენ.^[19]

• Kennan, George F. (1964). On Dealing with the Communist World, in series, The Elihu Root Lectures. New York: Harper & Row. xi, 57 p. N.B.: Also on t.p.: "Published for the Council on Foreign Relations".
• Gülstorff, Torben (2015). Warming Up a Cooling War: An Introductory Guide on the CIAS and Other Globally Operating Anti-communist Networks at the Beginning of the Cold War Decade of Détente, in series, Cold War International History Project Working Paper Series #75, Washington.
• Ulrich Mählert, Jörg Baberowski u. a. (Hrsg.): Jahrbuch für Historische Kommunismusforschung 2011 (Schwerpunkt: Antikommunismus), Aufbau, Berlin 2011, ISSN 0944-629X
• Kurt Pätzold: Antikommunismus und Antibolschewismus als Instrumente der Kriegsvorbereitung und Kriegspolitik. In: Norbert Frei/Hermann Kling (Hrsg.): Der nationalsozialistische Krieg. Campus, Frankfurt am Main 1990, ISBN 3-593-34360-6, S. 122–136
• Alexander von Brünneck: Politische Justiz gegen Kommunisten in der Bundesrepublik Deutschland 1949–1968, Suhrkamp, Frankfurt am Main 1978, ISBN 3-518-10944-8 (Zugleich Dissertation an der Universität Frankfurt am Main, Fachbereich 01 – Rechtswissenschaften, 1976)
• Stefan Creuzberger und Dierk Hoffmann (Hrsg.): „Geistige Gefahr“ und „Immunisierung der Gesellschaft“. Antikommunismus und politische Kultur in der frühen Bundesrepublik. Oldenbourg, München 2014, ISBN 978-3-486-78104-5.
• Rolf Gössner: Die vergessenen Justizopfer des Kalten Krieges. Verdrängung im Westen – Abrechnung mit dem Osten?, Aufbau, Berlin 1998, ISBN 3-7466-8026-3
• Klaus Körner: Die rote Gefahr. Antikommunistische Propaganda in der Bundesrepublik 1950–2000. Konkret, Hamburg 2003, ISBN 3-89458-215-4
• Jan Korte: Instrument Antikommunismus. Sonderfall Bundesrepublik. Dietz, Berlin 2009, ISBN 978-3-320-02173-3
• Gesine Schwan: Antikommunismus und Antiamerikanismus in Deutschland. Kontinuität und Wandel nach 1945. Nomos, Baden-Baden 1999, ISBN 3-7890-6020-8
• Walther Amann: Justizunrecht im Kalten Krieg. Die Kriminalisierung der westdeutschen Friedensbewegung im Düsseldorfer Prozess 1959/60. PapyRossa, Köln 2006, ISBN 3-89438-341-0.
• Wolfgang Wippermann: Heilige Hetzjagd: Eine Ideologiegeschichte des Antikommunismus. Rotbuch, Berlin 2012, ISBN 978-3-86789-147-9
• Claudia Wörmann, Die Ostpolitik und die nach innen und außen gerichtete Wandlung des antikommunistischen Feindbildes, in: Egbert Jahn/Volker Rittberger (Hrsg.), Die Ostpolitik der BRD. Triebkräfte, Widerstände, Konsequenzen, Opladen 1974, S. 123–134
• Безансон А. Бедствие века. Коммунизм, нацизм и уникальность Катастрофы = Le Malheur du siècle: sur le communisme, le nazisme et l'unicité de la Shoah. — 1-е. — Москва-Париж: МИК, 2000. — 104 с. — ISBN 5-87902-054-1.
• Генри Э. Профессиональный антикоммунизм: К истории возникновения. — М.: Политиздат, 1981. — 367 с.
• Нольте Э. Европейская гражданская война (1917—1945). Национал-социализм и большевизм. — М.: Логос, 2003. — 528 с. — ISBN 5-8163-0046-6

არის გვერდი თემაზე:

ანტიკომუნიზმი

• Stephane Courtois (1997). The Black Book of Communism.
• Foundation for the Investigation of Communist Crimes.
• Global Museum on Communism დაარქივებული 2010-12-13 საიტზე Wayback Machine. .
• Museum of Communism.
• Russians In Support of the Idea of International Condemnation of Communism. An open letter from leaders of Russian Anti-Communist Organizations to the Parliamentary Assembly of the Council of Europe.
• Michael Johns (fall 1987). "Seventy Years of Evil: Soviet Crimes from Lenin to Gorbachev". Policy Review.
• The Victims of Communism Memorial Foundation.
• Anti-Communism in the 1950s
• Victims of Communism history.
• Victims of Communism research.
• Ghodsee, Kristen R.; Sehon, Scott. (22 March 2018) Anti-anti-communism. ციტირების თარიღი: 14 October 2018.
• Reflections on Anti-Communism.
• Anticommunism in the 1950s.
• Cold War and Anti-Communism.
• Anti-communism in Twentieth-century America.
• Anticommunism in Korea and Germany in times of cold War.