Charon (satelles)
 | |
| Inventio | |
|---|---|
| Inventor | Iacobus W. Christie |
| Dies | 22 Iunii 1978 |
| Proprietates orbitales | |
| Axis semimaior | 19.405 km |
| Eccentricitas | 0,0 |
| Periodus orbitalis | 6 d 9 h 18 min |
| Inclinatio orbitalis | 99,089° |
| Satelles planetae | Plutonis |
| Proprietates physicales | |
| Diametrus media | 1.186 km |
| Area | 38 × 106 km2 |
| Massa | 1,90×1021 kg |
| Densitas | 2,24 g/cm3 |
| Gravitas in superficie | 0,368 m/s2 |
| Spatium rotationis | 6 d 9 h 18 min |
| Inclinatio axialis | ignota |
| Albedo | 0,37 |
| Temperatura | ignota |
| Atmosphaera | abest |
.svg){kind=small}
Charon est maximus satellitum naturalium notorum planetula Plutonis et decima quarta luna quod attinet ad magnitudinem a maximo in systemate solare.
Inventio
Anno 1978 specula astronomica ordinis USNO (= United States Naval Observatory) in oppido Flagstaff Arizonae sita aliquot laminas photographicas mensurae positionis absolutae Plutonis fecit. Nomine in honorem Charon in mythologia Graeca nominatus est.
Cum Iacobus (James) W. Christy, astronomus Americanus, die 22 Iunii 1978 has laminas investigaret, animadvertit imaginem Plutonis esse praelongam. Positio tuberis variabat. Statim cognovit satellitem causam huius rei esse posse. Sed etiam aliae explanationes supererant, ut Christy et collegae eius quaererent errorem, sed erat neque error technicus neque imago stellae. Denique, die 6 Iulii, inventio Charontis pronuntiata est. Inventio Charontis erat gravis quod abhinc astronomi massam et magnitudinem Plutonis subtilius computare potuerunt.
Primum huius corporis caelestis nomen ad tempus fuerat 1978 P 1. Christy, cuius uxori praenomen Charlene erat, appellationem Charon proposuit. Anno 1985 ordo IAU eam probavit.
Natura
Charon glacie aquaria obrutus videtur, et Plutonem intra 6387 dies circumvertitur. Cum spatium rotationis Plutonis etiam 6387 dierum sit, semper eadem pars satellitis in Plutonem spectat.[1] Systema Plutonis Charontis singulare in systemate solari est quod medium gravitationis eius extra Plutonem situm est. Ceteri planetae satellitem habentes medium gravitationis sub superficie sua habent. Ob eam rem sunt qui hoc systema planetam duplicem appellent. Praeterea quidam putant haec duo corpora caelestia non planetam et satellitem sed prima corpora transneptuna esse.[2]
Telescopiis recentioribus (Hubble, VLT eqs.?) imagines Plutonis Charontisque facile dissolvuntur.
Notae
Bibliographia
- James W. Christy, Robert S. Harrington, "The satellite of Pluto" in Astrophysical Journal vol. 83 (1978) p. 1005 sqq.
- Stuart J. Robbins et al., "Geologic Landforms and Chronostratigraphic History of Charon as Revealed by a Hemispheric Geologic Map" in JGR Planets (25 Ianuarii 2019)
- S. A. Stern, D. J. Thole, Pluto and Charon. Tucsoniae: University of Arizona Press, 1997. ISBN 9780816518401.
Nexus externi
- "First global maps of Pluto and Charon from NASA's New Horizons mission published" (10 Iulii 2018) apud Phys.org
- Marc W. Buie, Phases of Charon as seen from Pluto.
- Lars Lindberg Christensen, "Pluto's largest moon, Charon, gets its first official feature names" (12 Aprilis 2018) apud Phys.org
 |
| Sol Planetae: Mercurius | Venus | Tellus (Terra) | Mars | Iuppiter | Saturnus | Uranus | Neptunus |
| Planetulae: Ceres | Pluto | Haumea | Makemake | Eris Corpora alia: Satellites | Luna | Asteroides (+ indices) | Corpora transneptuniana |
| Vide etiam indices corporum Systematis Solaris redactos secundum radium et massam. |
