Aaron Copland

Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie imigrantów żydowskich z Litwy. Mając 15 lat postanawia zostać muzykiem. Pierwszymi jego nauczycielami byli: Leopold Wolfsohn, Victor Wittgenstein i Clarence Adler. Od 1917 kształcił się pod kierunkiem Rubina Goldmarka (nauczyciela m.in. George’a Gershwina). W 1921 wyjechał do Francji, gdzie przez 3 lata studiował w klasie Nadii Boulanger w Paryżu i Fontainebleau. W styczniu 1925 zadebiutował jako kompozytor prawykonaniem Symphony for Organ and Orchestra (solistką była prof. Boulanger). W 1925 otrzymał kilkuletnie stypendium Guggenheima, które umożliwiło mu zajęcie się wyłącznie kompozycją.

W latach 1928-31 wspólnie z Rogerem Sessionsem organizował koncerty współczesnej muzyki amerykańskiej, tzw. Copland-Sessions Concerts. Był też dyrygentem American Festival of Contemporary Music w Yaddo w ciągu pierwszych dwóch lat istnienia tej instytucji. Przez 8 lat zajmował stanowisko prezesa Związku Kompozytorów Amerykańskich. Działał jako pianista, dyrygent oraz pedagog w Harvard University, w New School for Social Research w Nowym Jorku (1927-37) i w Berkshire Music Center.

W jego utworach słychać wpływy jazzu, folkloru amerykańskiego i meksykańskiego.

Obok kompozycji klasycznych – baletów, koncertów, oper i symfonii, tworzył też muzykę filmową.

Zajmował się także działalnością polityczną. Popierał Partię Komunistyczną USA, co spowodowało podjęcie przeciw niemu śledztwa przez FBI w latach ataków (patrz: Joseph McCarthy i makkartyzm) na kulturę i intelektualistów amerykańskich. Sam Copland porzucił komunizm, kiedy dowiedział się o prześladowaniach w ZSRR rosyjskiego kompozytora, Dmitrija Szostakowicza. Wówczas, przerażony funkcjonowaniem sowieckiego systemu, zaczął popierać Demokratów.

Copland jest powszechnie uznawany za prekursora i ojca współczesnej amerykańskiej muzyki poważnej. Przez długie lata był najpopularniejszym kompozytorem muzyki poważnej w Ameryce. Powstała w 1946 r. III Symfonia Coplanda została okrzyknięta najwybitniejszym amerykańskim dziełem symfonicznym^[1].

Muzykolog i pisarz amerykański Howard Pollack w poświęconej Coplandowi monografii użył tytułu Życie i twórczość nadzwyczajnego człowieka (odniesienie do słynnej Fanfary dla zwyczajnego człowieka Coplanda). Był też pierwszym biografem, który podał do publicznej wiadomości fakty z prywatnego życia homoseksualnego kompozytora i wymienił w niej nazwiska jego partnerów^[2].

• Symphony for Organ and Orchestra (1924)
• Music for the Theatre (1925)
• Dance Symphony (1925)
• Concerto for Piano and Orchestra (1926)
• Symphonic Ode (1927-1929)
• Piano Variations (1930)
• El Salon Mexico (1936)
• Lincoln Portrait (1942)
• Danzon Cubano (1942)
• Music for the Movies (1942)
• Fanfare for the Common Man (1942) spopularyzowane rockową przeróbką grupy Emerson, Lake and Palmer
• Third Symphony (1944-1946)
• The Red Pony (1948)
• Clarinet Concerto (1947-1948)
• Twelve Poems of Emily Dickinson (1950)
• Piano Quartet (1950)
• Old American Songs (1952)
• The Tender Land (1954) (opera)
• Orchestral Variations (1957)
• Connotations (1962)
• Music for a Great City (1964)
• Inscape (1967)
• Three Latin American Sketches (1972)
• Balety
  • Grohg (1925/1932)
  • Dance Panels (1959)
  • Appalachian Spring (1944)
  • Billy the Kid (1938)
  • Rodeo (1942)

• B. Schaeffer: Kompozytorzy XX wieku. Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1990.

• www.bbc.co.uk - Aaron Copland. bbc.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-15)].
• pbs.org - Aaron Copland