Aldehyd mrówkowy

związek chemiczny

Aldehyd mrówkowy, formaldehyd, E240[13] (nazwa systematyczna: metanal), HCHO – organiczny związek chemiczny, pierwszy w szeregu homologicznym aldehydów. Został odkryty przez rosyjskiego chemika Aleksandra Butlerowa w 1859 roku[14]. W handlu najczęściej spotyka się jego 35–40% roztwór w wodzie, zwany formaliną. Produktem kondensacji formaldehydu jest polioksymetylen (zwany także paraformaldehydem)[2][3].

Aldehyd mrówkowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CH2O

Inne wzory

HCHO, H2CO

Masa molowa

30,03 g/mol

Wygląd

bezbarwny gaz[1] o charakterystycznym[2], nieprzyjemnym zapachu[3]

Identyfikacja
Numer CAS

50-00-0

PubChem

712

DrugBank

DB03843

Podobne związki
Pochodne

acetaldehyd, formamid, kwas mrówkowy

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Formaldehyd powstaje podczas niepełnego spalania substancji zawierających węgiel[15] (na przykład podczas wędzenia pokarmów bogatych w białka[13]). Przemysłowo otrzymuje się go przez utlenianie i odwodornianie, na katalizatorze tlenkowym (molibdeniany żelaza lub bizmutu) albo srebrowym, metanolu[16][15].

Dobrze rozpuszcza się w wodzie, do stężenia około 40% (wagowo)[15]. Działa silnie bakteriobójczo oraz denaturująco na białka[2][3].

Zastosowanie

Aldehyd mrówkowy jest konserwantem[13][16][15] oraz środkiem odkażającym[2][3][13][15] stosowanym przy produkcji tuszów do rzęs, utwardzaczy i lakierów do paznokci, mydeł, odżywek do włosów i szamponów, kremów przeciw starzeniu się skóry, płynów do kąpieli, dezodorantów, fornirów, lakierów przemysłowych, wosków samochodowych, wypełniaczy szczepionek, środków zapobiegających pienieniu oraz karmy dla zwierząt[16]. Ponadto używa się go do wyrobu żywic syntetycznych, włókien chemicznych, barwników[3][15], a także do utrwalania preparatów anatomicznych[3].

Formaldehyd znajduje się na kanadyjskiej liście niezalecanych składników kosmetyków. W niektórych krajach jego stosowanie jest całkowicie zakazane, jest bowiem toksyczny dla wątroby, skóry oraz układów oddechowego, odpornościowego, rozrodczego i nerwowego. Wywołuje również podrażnienia oczu, nosa i gardła, krwawienie z nosa, kaszel, wysypkę oraz astmę. Podejrzewa się go także o teratogenność i kancerogenność[16]. Jego dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 0,15 mg/kg masy ciała[13].

Przypisy

Linki zewnętrzne