Alfred Biesiadecki

W latach 1856-1857 studiował medycynę na uniw. Wiedniu, gdzie w 1862 roku został doktorem medycyny i chirurgii, a w 1863 magistrem położnictwa^[1]. W latach 1863–1865 pracował w szpitalu powszechnym jako sekundariusz^[a]. W 1865 roku został asystentem na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wiedeńskiego^[1]. Wydziałem kierował wówczas prof. Karl von Rokitansky, który docenił zdolności naukowe i dydaktyczne A. Biesiadeckiego – po trzech latach asystentury zyskał on opinię najlepszego ucznia profesora^[1]. Pod jego kierunkiem wykonywali naukowe prace m.in. Pagenstecher z Heidelbergu, Kessel z Gießen, Worochin z Petersburga, Collins Warren i H. Derby z Bostonu oraz Haight i Young z Nowego Jorku^[1].

Dzięki zdobytej w Wiedniu renomie, mając zaledwie 29 lat – został kierownikiem Katedry Anatomii Patologicznej UJ w Krakowie^[1]. Zastąpił na tym stanowisku prof. Ludwika Teichmanna, który objął właśnie Katedrę Anatomii Opisowej (zwolnioną w 1868 roku przez prof. Antoniego Kozubowskiego^[c])^[1].

W latach 1868–1876 był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i dziekanem Wydziału Lekarskiego w latach 1875–1876. W 1872 roku został członkiem Akademii Umiejętności^[1][5]. Jest autorem wydanej w tymże roku książki „Untersuchungen aus dem pathologisch-anatomischen Institute in Krakau” (Wiedeń 1872)^[6]. W pracy Anatomija patologiczna gruczołów skórnych (1874) przedstawił klasyczny opis zmian histopatologicznych gruczołów łojowych oraz histopatologiczno-kliniczny opis łojotokowych chorób skóry^[6][7]. Jest uznawany za pioniera polskiej histopatologii i światowej histopatologii skóry^[1][7].

Rezygnacja A. Biesiadeckiego ze stanowisk w Uniwersytecie Jagiellońskim była spowodowana odmową rządu na budowę zakładu na poziomie umożliwiającym właściwą realizację zadań^[1]. W okresie pracy w UJ wykształcił grono wysoko wyspecjalizowanych następców. Jego następcą w katedrze został Tadeusz Browicz. Drugi z najbliższych uczniów – L. Heigl – został prosektorem szpitala powiatowego we Lwowie, a następnie prof. nadzw. medycyny sądowej Uniwersytetu Lwowskiego. Był owacyjnie żegnany przez krakowską młodzież^[8].

Dodatkową przyczynę porzucenia katedry przez A. Biesiadeckiego i przeniesienia do Lwowa wskazał Leon Wachholz w biografii opracowanej dla PSB z wykorzystaniem wspomnień Adama Czyżewicza („Kronika Uniwersytetu Jagiellońskiego” 1887, „Przegląd Lekarski” 1889)^[1]:

Objął stanowisko "protomedyka" tj. naczelnego referenta zdrowia publicznego w Namiestnictwie Galicyjskim we Lwowie^[1]. Organizował pracę lekarzy powiatowych, podjął starania o podniesienie poziomu higieny publicznej (por. historia i służby sanitarno-epidemiologiczne po 1918 roku), współtworzył Szkołę Wererynaryjną i pierwszy zakład bakteriologiczny. Przyczynił się do utworzenia w Morszynie „Zdroju Wód Gorzkich”^[9][10]. Był przez wiele lat prezesem Galicyjskiego Towarzystwa Lekarskiego we Lwowie. Wspierał bibliotekę tegoż towarzystwa oraz działalność funduszu wsparcia wdów i sierot po lekarzach i założycielach^[1][7]. W 1879 roku przemawiał, w imieniu delegacji lekarzy polskich, w czasie uroczystego jubileuszu Józefa Ignacego Kraszewskiego, wyrażając życzenie, aby „przyszłe pokolenia wiedziały, że społeczność lekarska umie ocenić i uznać ten wzór znakomitego pisarza i obywatela”^[11].

Zyskał szerokie uznanie w latach 1878–1879, w okresie epidemii dżumy w Weltance nad Wołgą. W celu zbadania przebiegu epidemii odbył niebezpieczną wyprawę (wyniki obserwacji przedstawił w naukowym sprawozdaniu). Za bezinteresowne podjęcie się tego zadania otrzymał odznaczenia od rządów Austrii, Niemiec i Rosji^[1]. W 1881 odznaczony Orderem Korony Żelaznej III klasy^[12]. Został upamiętniony ufundowaniem gipsowego popiersia^[13].

Chorował na niewydolność nerek i różę. Zmarł w 1889 roku^[1].

Do 1868 roku ogłosił w "Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften" (Wiedeń) kilka prac w języku niemieckim, m.in.^[1]:

• Über das Chiasma nerv. opitc. itd. (1860)
• Beitrag zür physiol. Anat. der Haut (1867)
• Ueber Blasenbildung bei Verbrennung der Haut (1868)

W czasie pobytu w Krakowie opublikował m.in.^[1]:

• Anatomja patologiczna skóry w: „Pamiętnik Krakowskiej Akademii Umiejętności”
• Przyczynek do anatomji fizjol. i patol. naczyń chłonicowych skóry w: „ Rocznik Towarzystwa Naukowego Krakowskiego” i „Przegląd Lekarski” 1871)

oraz prace o zatokach otrzewnowych, przepuklinie wewnętrznej, rzadkich wrodzonych wadach serca i inne.

W latach 1870 i 1871 została wydana w Lipsku monografia pt. Haut, Haare u. Näagel (Strickera «Gewebelehre»)^[1][14].

• Leon Wachholz, Biesiadecki Alfred (1839--1889), Polski Słownik Biograficzny, t. 2, Kraków 1936, s. 87-88
• Historia patomorfologii (anatomii patologicznej) polskiej > Alfred Biesiadecki (1839–1889). [w:] Strona internetowa Katedry Historii Medycyny UJ CM [on-line]. Uniwersytet Jagielloński – Collegium Medicum. [dostęp 2017-04-25].
• Dańczura-Dynowska J.. Alfred Biesiadecki – distinguished Polish histopathologist and his contribution in dermatology. „Arch. Hist. Filoz. Med.”. 58 (4), s. 379–396, 1995. ISSN 0860-1844. 

• Badanie mikroskopijne co do sposobu przyrastania przeszczepionych kawałków skóry do dna wrzodów; dokonane przez Prof. Alfreda Biesiadeckiego (Rzecz z Zakładu Anatomii patologicznej w Krakowie z III tablicami; Biesiadecki, o przeszczepianiu skóry) Sprawozdanie Wydz. III Akademii Umiejętności w Krakowie, Tom III
• Publikacje Alfreda Biesiadeckiego w bibliotece Polona