Benedykt Hesse

Pochodził z mieszczańskiej rodziny osiadłej w Krakowie w XIV wieku. Był synem Jana, który prawdopodobnie był kupcem. Od 1407 studiował sztuki wyzwolone, ukończył również teologię. Był uczniem Andrzeja z Kokorzyna oraz Franciszka z Brzegu^[1]. W 1411 został bakałarzem, w 1415 – magistrem. Po ukończeniu studiów wykładał w Krakowie, m.in. prawo kanoniczne. Kilkukrotnie sprawował funkcję rektora Uniwersytetu Krakowskiego^[2]. W 1448 został wicekanclerzem uniwersytetu i był nim do 1449^[3].

Benedykt Hesse podobnie jak Paweł z Worczyna głosił, że filozofia i teologia powinny być od siebie oddzielone, gdyż różnią się od siebie zarówno przedmiotowo, jak i metodologicznie^[4]. Postulował również rozgraniczenie między fizyką a metafizyką^[5]. Był nominalistą, ostro krytykował realizm pojęciowy^[6]. Był przedstawicielem koncyliaryzmu i zwolennikiem poglądów Jana Buridana^[7][8].

Hesse był pierwszym wybitnym polskim logikiem^[1]. Jego śmierć była symbolicznym końcem okresu via moderna w Krakowie. Jego uczniami byli m.in. Piotr z Sienna oraz Jan Kanty^[2].

Na podstawie pism Hessego habilitował się arcybiskup Stanisław Wielgus^[9].

• Jan Skoczyński, Jan Woleński: Historia filozofii polskiej. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2010.brak strony w książce
• M. Ozorowski, Życie i działalność Benedykta Hessego, „Studia Teologiczne”, 16, 1998, s. 79-92.

• Dzieła Benedykta Hesse w bibliotece Polona