Dekret

regulacja prawna wydawana przez głowę państwa

Dekretakt normatywny mający moc ustawy, wydany nie przez parlament, ale przez organ władzy wykonawczej.

Prawo rzymskie

Dekretami (decreta) w prawie rzymskim były wyroki wydawane przez cesarza jako najwyższego sędziego. Jako przykład można wskazać Decretum Divi Marci o utracie wierzytelności dochodzonej z pominięciem drogi sądowej[1]. W okresie dominatu odgrywały drugorzędną rolę.

Prawo kanoniczne

Dekret jest to także dokument wydawany przez biskupa lub arcybiskupa danej diecezji, skierowany do księży (najczęściej wikariuszy), mówiący o przeniesieniu lub zmianie parafii poszczególnych duchownych. Dekrety wydają także m.in. przełożeni zakonów w stosunku do członków zakonu oraz Stolica Apostolska[2].

Prawo polskie

W Królestwie Polskim Rada Regencyjna miała prawo wydawania dekretów[3]. W okresie II Rzeczypospolitej dekrety wydawał Naczelnik Państwa (marsz. Józef Piłsudski)[4], a później Prezydent RP, na mocy art. 55 Konstytucji kwietniowej[5]. W okresie Polski Ludowej dekrety wydawały następujące organy: Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego[6], Rada Ministrów[7][8][9][10][11][12] oraz Rada Państwa (od czasu wejścia w życie Konstytucji PRL z 1952)[13]. Dekrety musiały zostać zatwierdzone przez Krajową Radę Narodową, Sejm Ustawodawczy, a następnie Sejm PRL. Traciły one moc, jeżeli wyżej wymieniony właściwy organ odmówił ich potwierdzenia uchwałą na najbliższym posiedzeniu.

Niektóre obowiązujące obecnie (w III RP) dekrety wydane w okresie „Polski Ludowej”:

Obowiązujące dekrety mogą być zmieniane lub uchylane tylko ustawą. Podlegają one kontroli Trybunału Konstytucyjnego[14]. Powyższe akty są źródłami powszechnie obowiązującego prawa.

Współcześnie w Polsce prawo przewiduje w pewnych okolicznościach wydawanie dekretów pod postacią rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z mocą ustawy.

Przypisy

Zobacz też

Zobacz też kategorię: Dekrety Polski Ludowej.