Droga lotnicza
Droga lotnicza (ang. airway, AWY) – wydzielony z przestrzeni obszar, w kształcie korytarza, przeznaczony do lotu statków powietrznych[1]. Posiada dolną oraz górną granicę wysokości, szerokość i jest określona między punktami o danych współrzędnych geograficznych lub punktami odniesionymi do pomocy radionawigacyjnych (np. VOR, NDB)[2]. Drogi lotnicze umożliwiają sprawną organizację ruchu lotniczego o dużym natężeniu, tworząc rozbudowaną sieć połączeń pomiędzy lotniskami.
Dolna granica wysokości drogi lotniczej wynosi minimum 1000 ft (lub 2000 ft w terenie górskim) nad najwyższym wzniesieniem terenu[3].
Statki powietrzne mają obowiązek poruszać się środkiem korytarza, czyli po jego centralnej linii[4]. Ze względów bezpieczeństwa na drodze lotniczej zapewniona jest kontrola ruchu lotniczego, zaś przestrzeń powietrzna należy do klasy A lub B[a][5].
Korytarz powietrzny
Korytarz powietrzny (ang. air corridor) – droga lotnicza wyznaczona w przestrzeni objętej zakazem, przeznaczona dla lotnictwa cywilnego. Termin stosuje się również na określenie drogi lotniczej z ograniczoną dostępnością, zapewniającej bezpieczny przelot samolotów na obszarze działań wojennych[6].
Przykładowo, w trakcie operacji Vittles, podczas blokady Berlina, amerykańskie samoloty poruszały się w ściśle wytyczonym korytarzu powietrznym, aby uniknąć zestrzelenia przez Sowietów.
Lotnictwo cywilne
W międzynarodowych przepisach lotnictwa cywilnego droga lotnicza jest definiowana jako obszar kontrolowany[b] lub jego część, ustanowiona w postaci korytarza[7].
Polska
W Polsce nie stosuje się podziału na dolne i górne drogi lotnicze. Pełny wykaz dróg (cywilnych i wojskowych), określanych drogami nawigacji obszarowej (ang. RNAV routes), zawarty jest w Zbiorze Informacji Lotniczych (AIP Polska) w rozdziale ENR 3, natomiast mapy trasowe znajdują się w ENR 6[8].
Istnieją także warunkowe drogi lotnicze (ang. Conditional routes, CDR), stanowiące uzupełnienie dla stałej sieci dróg, wykorzystywane pod określonymi warunkami (podawane m.in. w krajowym Planie Użytkowania Przestrzeni Powietrznej (AUP[9]) i Europejskim Planie Użytkowania Przestrzeni Powietrznej).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Oxford Aviation Services: 010 Air Law, Second Edition. Frankfurt: Jeppesen GmbH, 2010. ISBN 978-0-88487-277-1.
- Jeppesen Sanderson, Atlantic Flight Training, Ltd.: Jeppesen JAA ATPL Training – Air Law Book. Neu-Isenburg: Jeppesen GmbH, 2007. ISBN 978-0-88487-498-0.
Linki zewnętrzne
- Publiczne mapy ICAO. gis.icao.int. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-17)].