Edward Lhuyd
Edward Lhuyd (także Lloyd, Lhwyd; ur. 1660, zm. 30 czerwca 1709[1]) – walijski językoznawca, paleontolog i botanik, prekursor lingwistyki porównawczej języków celtyckich.
Był nieślubnym synem szlachcica z Oswestry Edwarda Lloyda. Odziedziczył po ojcu zainteresowania naukowe[2]. W 1682 roku rozpoczął studia na Jesus College w Oksfordzie, których jednak nigdy nie ukończył[2][3]. Po porzuceniu formalnej edukacji został asystentem Roberta Plota, ówczesnego kustosza Ashmolean Museum, po którym w 1691 roku przejął to stanowisko[1][2][3]. Prowadził liczne badania terenowe, w trakcie których zbierał rozmaite okazy flory, muszle i skamieniałości. W 1699 roku opublikował pierwszy naukowy katalog brytyjskich skamieniałości – Lithophylacii Britannici Ichnographia[1][2][3].
W latach 1693–1694 za namową biskupa Edmunda Gibsona odbył podróż po ojczystej Walii, gromadząc materiały do wydanej w 1695 nowej edycji Britannii Williama Camdena[1][2][3]. Praca ta pchnęła go do własnych badań nad kulturą społeczności celtyckich. Między 1697 a 1701 rokiem odbył wraz ze współpracownikami szereg podróży do Walii, Szkocji, Irlandii, Kornwalii i Bretanii, dokumentując miejscowe zwyczaje, zabytki, języki i kulturę materialną[1][3]. Plonem pionierskich badań Lhuyda miała być monumentalna praca Archaeologia Britannica, nigdy nie ukończona; w 1707 roku ukazał się zaledwie jej pierwszy (i jedyny) tom[1][3]. Zawarte w nim zostały gramatyki języków irlandzkiego, kornijskiego i bretońskiego oraz słowniki irlandzkiego, bretońskiego i walijskiego wraz z omówieniami i wywodami etymologicznymi oraz przegląd zabytków piśmiennictwa walijskiego i dawnej walijskiej poezji[3].
Jego nazwiskiem nazwana została lilijka alpejska (Lloydia serotina)[2] oraz gatunek kredowego mszywioła Charixa lhuydi[4] (pierwotnie opisany jako 'Membranipora' lhuydi)[5].