Granville Bantock

Syn lekarza^[1]. W latach 1889–1893 studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie^[2], gdzie uczył się u Fredericka Cordera^[2][4]. Założyciel i wydawca ukazującego się w latach 1893–1896 czasopisma The New Quarterly Music Review^[2][3]. W 1900 roku osiadł w Birmingham, gdzie był dyrektorem szkoły muzycznej przy Midland Institute^[2]. Przyjaźnił się z Edwardem Elgarem, po którym objął w 1908 roku stanowisko profesora wydziału muzyki na Uniwersytecie w Birmingham^[2][4], które piastował do 1934 roku^[1][2][5]. Jako dyrygent prowadził m.in. orkiestry w New Brighton, Liverpoolu i Birmingham^[2][4]. W swoim repertuarze koncertowym propagował twórczość kompozytorów brytyjskich^[4][5].

W 1930 roku otrzymał tytuł szlachecki^[4][5].

Tworzył przede wszystkim monumentalne kompozycje orkiestrowe o charakterze programowym^[2][5]. Głównym źródłem jego inspiracji była tematyka orientalna^[2][3], sięgał jednak także po motywy staroangielskie i greckie^[2]. Za najważniejsze dzieło Bantocka uchodzi kantata Omar Khayyám (1906–1909)^[2][5]. Ponadto skomponował m.in. poemat symfoniczny Fifine at the Fair (1901), uwerturę Pierrot of the Minute (1908), Hebridean Symphony (1915), Pagan Symphony (1928), Celtic Symphony na smyczki i 6 harf (1940), opery Caedmar (1893), The Pearl of Iran (1894) i The Seal-Woman (1924), utwory na chór i orkiestrę Christus (1901), The Time Spirit (1902), The Pilgrim’s Progress (1928), The Sphinx (1941), utwory na chór Atalanta in Calydon (1911), Vanity of Vanities (1913), A Pageant of Human Life (1913), balet z udziałem chóru The Great God Pan (1919), 2 kwartety smyczkowe (1899, 1933), 2 sonaty wiolonczelowe (1940, 1945), 3 sonaty skrzypcowe (1929, 1932, 1940)^[2][4], sonatę altówkową (1919), cykle pieśni Sappho i Songs from the Chinese Poets^[1].

• Granville Bantock – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Granville Bantock – nuty w bibliotece Polona