Ilja Winogradow

W 1915 skończył szkołę, potem pracował w fabryce, od 1918 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej i walkach z basmaczami, w 1924 został ranny. Od 1926 należał do WKP(b), w 1929 ukończył szkołę wojskową im. WCIK, a w 1936 Akademię Wojskową im. Frunzego, pracował w sztabie dywizji kawalerii i 1937-1938 w sztabie Białoruskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, później studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie z Finlandią 1939-1940 jako szef Wydziału 4 Sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego i szef sztabu 28 Korpusu Piechoty, później pracował w Sztabie Generalnym, uczestniczył w wojnie z Niemcami jako szef wywiadu Frontu Południowo-Zachodniego (listopad 1941-czerwiec 1942), Stalingradzkiego (lipiec-grudzień 1942), Dońskiego/Centralnego (grudzień 1942-kwiecień 1943). Od kwietnia do lipca 1943 był zastępcą szefa Zarządu Wywiadowczego Armii Czerwonej, od lipca do października 1943 szefem Wydziału Wywiadowczego Sztabu Frontu Woroneskiego, 1943-1944 1 Ukraińskiego, a 1944-1945 2 Białoruskiego. Po wojnie od sierpnia 1945 do stycznia 1950 był szefem Zarządu Wywiadowczego Północnej Grupy Wojsk w Polsce, a od lutego 1950 do marca 1952 Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, później kierował katedrą i wydziałem w Akademii Wojskowej im. Frunzego, 1955-1957 był wojskowym attaché przy Ambasadzie ZSRR w Finlandii, a 1957-1975 attaché przy Ambasadzie ZSRR w NRD (od 1968 w stopniu generała porucznika).

• Order Lenina
• Order Rewolucji Październikowej
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie)
• Order Bohdana Chmielnickiego I klasy
• Order Suworowa II klasy
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” II klasy
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy

I medale oraz odznaczenia zagraniczne.

• Виноградов Илья Васильевич. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2018-01-23]. (ros.).