Języki analityczne

Języki analityczne – języki, które wyrażają stosunki gramatyczne za pomocą luźnych morfemów w postaci form czasownika posiłkowego, przysłówków i przyimków. Przykładem może być język francuski^[1] i języki polinezyjskie.

Termin ten zaproponował C. Hockett (1958) (amerykańska szkoła strukturalistyczna), który postulował zastąpienie tradycyjnego podziału typologicznego języków na trzy grupy (izolujące, syntetyczne i polisyntetyczne) ciągłą skalą, operującą jedynie biegunami analityczny – syntetyczny. Szukając kryterium oceny stopnia analityczności/syntetyczności J. Greenberg wprowadził współczynnik, wynikający ze stosunku liczby morfemów do liczby wyrazów^[2].